Zώντας με την κατά πλάκα σκλήρυνση

Η Γεωργία Σκέττου κάτοικος Παραλιμνίου, κλήθηκε πριν από 17 χρόνια να δημιουργήσει μια νέα ζωή. Διαγνώστηκε με κατά πλάκα σκλήρυνση και από τη διάγνωση και μετά αντιμετώπισε μια καινούργια πραγματικότητα, δεν σταμάτησε όμως στιγμή να έχει το χαμόγελο στα χείλη!

Τα συμπτώματα 

«Όταν διαγνώσθηκμε Σκλήρυνση κατά πλάκας, ήμουν 40 ετών και δούλευα σε ανθοπωλείο στην Αγία Νάπα για χρόνια. Καθώς δούλευα, ζαλίστηκα και βρέθηκα στο πάτωμα με αίματα στο πρόσωπο. Πριν το συγκεκριμένο επεισόδιο ένιωθα έντονη κούραση και πόνο στο χέρι μου όμως δεν έδινα σημασία. Μου έπεφταν πράγματα και έσπασα αρκετά βάζα αλλά ποτέ δεν υποψιάστηκα ότι είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Θεωρούσα πως ήμουν αδέξια. Από την ημέρα της λιποθυμίας μου όμως και μετά ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου. Πήγαινα από τον έναν γιατρό στον άλλο, αναλύσεις πάνω στις αναλύσεις, μια διαδικασία χρονοβόρα και ψυχοφθόρα. Έπρεπε να πάω σε γιατρό που ερχόταν στην Αγία Νάπα από τη Λεμεσό για να γίνει η διάγνωσή μου. Υποψιάστηκε ποιο ήταν το πρόβλημα γι ́αυτό με έστειλε να κάνω συγκεκριμένες αναλύσεις, MRI, παρακέντηση και όταν ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα μου το ανακοίνωσε».

Η διάγνωση

«Όταν μου ανακοίνωσαν πως πάσχω με Σκλήρυνση κατά πλάκας, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει. Όταν όμως, μου εξήγησαν ακριβώς τι είναι ξεκίνησαν τα ερωτηματικά: Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Τα παιδιά μου; Πως θα τους το πω; Ήμουν διαζευγμένη, μόνη μου στην περιοχή, μιας και είμαι από την Λευκωσία, με δύο αγόρια και η αγωνία για το αύριο δεν με άφηνε να ησυχάσω. Ωστόσο, μέσα στην ατυχία μου, υπήρξα τυχερή και αυτό γιατί από τον πρώτο καιρό, είχα σημαντική συναισθηματική στήριξη από τα παιδιά μου και τις φίλες μου. Ο γιος μου σταμάτησε της σπουδές του για να είναι μαζί μου. Δεν ένιωσα στιγμή μόνη μου. Επιπρόσθετα, έκανα και νέους φίλους, που είχαν περάσει την ίδια εμπειρία με μένα, πριν από μένα. Έτσι, μπόρεσα σιγά –σιγά να αποδεχτώ την ασθένειά μου και να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες της ζωής μου».

Η κατάσταση χειροτέρευε

«Στη αρχή η ζωή μου κυλούσε όπως πριν τη διάγνωση. Δεν μου χορήγησαν καν φαρμακευτική αγωγή. Στην πορεία όμως η κατάστασή μου επιδεινωνόταν. Δεν μπορούσα να δουλεύω αρκετές ώρες, ένιωθα ολοένα και πιο αδύναμη. Τότε ξεκίνησαν οι πειραματισμοί γιατί ούτε οι ίδιοι οι γιατροί δεν ήξεραν τι φάρμακο να μου χορηγήσουν για να σταθεροποιηθώ».

Ευλογία μέσα στην ατυχία

«Το 2013 σταμάτησα να εργάζομαι. Δεν μπορούσα να περπατήσω καλά, ούτε καν να σταθώ όρθια για κάποιο χρονικό διάστημα. Σε κάποια φάση είχα διαγνωστεί και με ρευματοειδή αρθρίτιδα και είχα την ευτυχία και την ευλογία να με αναλάβει μια γιατρός ρευματολόγος, η οποία ανακάλυψε μαζί με τη γιατρό μου από το Ινστιτούτο Νευρολογίας ένα φάρμακο που είναι κατάλληλο και για την κατά πλάκα αλλά και για την ρευματοειδή αρθρίτιδα. Με αυτό το φάρμακο λοιπόν σταθεροποιήθηκε η κατάσταση μου».

Το αμαξίδιο η καλή φίλη

«Αρκετές ώρες είμαι με ένα αμαξίδιο, που πλέον έγινε φίλη μου καλή. Πλέον, το έχω αποδεχτεί. Μπορώ και κάνω κάποια βήματα μόνη μου, αλλά με το αμαξίδιο νιώθω περισσότερη ασφάλεια. Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω για φυσιοθεραπεία. Η φυσιοθεραπεία με βοηθά και σωματικά και ψυχολογικά. Τα παιδιά που με έχουν αναλάβει με κάνουν να νιώθω πως κάθε φορά πηγαίνω να συναντήσω την παρέα μου. Επίσης, να σας ενημερώσω πως ποτέ δεν σταμάτησα να προσέχω τον εαυτό μου, το πρόσωπό μου. Με κάνει να νιώθω πιο καλά».

Μου λείπει η παλιά μου ζωή

«Μου λείπει η ανεξαρτησία μου. Πριν την κατά πλάκα σκλήρυνση ήμουν ένα άτομο που κρατούσα το αυτοκίνητό μου και διεκπεραίωνα τις υποχρεώσεις μου. Εξαρτιόμουν αποκλειστικά από τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου. Τώρα αναγκαστικά εξαρτώμαι από τους άλλους ακόμη και για να πάω στον γιατρό, να κάνω τα ψώνια μου, να αγοράσω κάποια ρούχα. Όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά που για τους άλλους είναι αυτονόητα για εμένα δεν είναι. Δεν παραπονιέμαι όμως. Έχω τις φίλες μου, οι οποίες είναι εξαιρετικές και συναντιέμαι μαζί τους για καφέ, με βοηθάνε, πηγαίνουμε βόλτες αλλά και τους γιους μου που με στηρίζουν από την πρώτη ημέρα».

Η αδιακρισία και η άγνοια του κόσμου

«Ο κόσμος ακόμη δεν ξέρει τι είναι αυτή η πάθηση. Όταν σε βλέπουν να βγαίνεις από το σπίτι και είτε δεν μπορείς να περπατήσεις είτε κρατάς το βοήθημά σου κοιτάνε επίμονα. Όλη αυτή η αδιακρισία αλλά και η άγνοια του κόσμου με ενοχλεί».

Η Κυβέρνηση είναι απούσα

«Η κυβέρνηση δεν μας βοηθάει καθόλου. Για παράδειγμα χρειάζομαι 96 φυσιοθεραπείες τον χρόνο και μας καλύπτουν μόνο 9. Δεν καλύπτει καν την κατ’ οίκον φροντίδα για να με βοηθάει κάποια κοπέλα στο σπίτι. Όταν χρειάζομαι ένα βοήθημα από την κυβέρνηση χρειάζεται να συμπληρώνω επιστολές ξανά και ξανά για να το πάρω. Κάθε χρόνο πρέπει να πηγαίνω Λευκωσία για να περνώ από ιατροσυμβούλιο για να με εγκρίνουν. Δεν σκέφτονται καν πως για να πάω στη Λευκωσία πρέπει να υποχρεωθώ σε κάποιον, πως κάποιος πρέπει να λείψει από τη δουλειά του για να με πάρει στη Λευκωσία. Τουλάχιστον, καλύπτεται η φαρμακευτική αγωγή τώρα με το ΓΕ.ΣΥ».

Τα όνειρα μου

«Τα όνειρα μου έχουν να κάνουν με τα παιδιά μου πλέον, θέλω να είναι ευτυχισμένα. Νιώθω ότι εξαιτίας της ασθένειας μου σταμάτησαν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον. Στεναχωριέμαι που τα εγγόνια μου δεν θα κάνουν δραστηριότητες με τη γιαγιά τους, αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη. Τέλος, εύχομαι η κατάστασή μου να είναι σταθερή και να μην υποτροπιάσω άλλο αλλά και αυτή η πάθηση να προσλαμβάνει όσο το δυνατόν μεγάλα σε ηλικία άτομα. Οι νέοι έχουν πολλά να ζήσουν ακόμα».