«Όταν έχασα τα μακριά μαύρα μου μαλλιά»
Η Mυροφόρα Μαριάννα Παρασκευά στα 33 της χρόνια ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού. Έκανε χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία και σήμερα, τρία χρόνια μετά, θεωρείται μια πραγματική cancer survivor, μια πηγή αισιοδοξίας για όλες τις γυναίκες.
Δεν είχα κάποιο σύμπτωμα
Ήταν Οκτώβριος του 2018, όταν η Μυροφόρα Μαριάννα ψηλαφώντας εντελώς τυχαία το στήθος της εντόπισε κάποιο κουβαράκι: «Δεν είχα κάποιο σύμπτωμα που να μου υποδείκνυε ότι είχα καρκίνο του μαστού. Απλά μια μέρα που ξάπλωνα στο κρεβάτι με τον γιο μου και τον άντρα μου, ακούμπησα το χέρι μου στο στήθος εντελώς τυχαία και έπιασα κάτι σκληρό. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν κάτι διαφορετικό. Τότε έμενα Λευκωσία και την ίδια μέρα ήρθα στο χωριό όπου το έδειξα στη μητέρα μου και αυτή με συμβούλεψε να πάω στον γιατρό επειγόντως. Έκλεισα λοιπόν, ραντεβού στον γιατρό και κάπως έτσι ήρθε η διάγνωση μου».
Η πιο θλιβερή στιγμή της ζωής μου
«Ήταν η πιο θλιβερή στιγμή της ζωής μου… Όταν άκουσα τον γιατρό να λέει: «Έχουμε ένα καρκίνο και πρέπει να σε δει ογκολόγος» τα έχασα. Δεν έκλαψα, απλά χάθηκα, ήμουν σε κατάσταση σοκ, δεν μπορούσα να σκεφτώ. Όταν είδα τον άντρα μου να κλαίει, τότε κατάλαβα τι γίνεται. Φεύγοντας από τον γιατρό, στο αυτοκίνητο κλάψαμε πολύ και εγώ και ο σύζυγός μου. Άρχισαν τα ερωτήματα να στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου: Τι θα γίνει; Τι θα ακολουθήσει; Ο γιος μου; Ο άντρας μου; Πόσος χρόνος μου απομένει; Άρχισε η ζωή, οι ανησυχίες και οι φόβοι ενός ανθρώπου που πάσχει από καρκίνο».
Η καθημερινότητα μου άλλαξε
«Αν και προσπαθούσα να κάνω πράγματα που έκανα και πριν η καθημερινότητα μου άλλαξε… Με τις χημειοθεραπείες πέφτει το ανοσοποιητικό σου και δεν έχεις την ίδια ενέργεια που είχες πριν. Δεν έβγαινα πολύ έξω και η ψυχολογία μου δεν ήταν και τόσο καλή. Προσπαθούσα όμως να κάνω πράγματα τα οποία μου έδιναν ευχαρίστηση και ειδικά μαζί με το γιο μου και το σύζυγο μου».
Όταν έχασα τα μαλλιά μου
«Στη πρώτη χημειοθεραπεία ήμουν παρά πολύ θετική, πήγα με χαμόγελο στο ογκολογικό και δεν ένιωθα άρρωστη. Αντιθέτως, ένιωθα παρά πολύ καλά! Περίπου 18 μέρες μετά την πρώτη χημειοθεραπεία ξεκίνησαν να πέφτουν τα μαλλιά μου και εκεί όντως αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα της κατάστασης μου. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ποσό αγαπούσα τα μακριά μαύρα μου μαλλιά. Εκεί κατάλαβα τι πραγματικά μου συνέβαινε και εκεί είναι που έπεσε η δική μου ψυχολογία… Όταν έχασα τα μαλλιά μου».
Η οικογένειά μου
«Πολλά πράγματα δεν τα θυμάμαι από εκείνη την περίοδο τα δικά μου άτομα δεν μου έδειχναν τα συναισθήματά τους. Προσπαθούσαν εντούτοις να με κάνουν να νιώθω καλά γιατί είχα πέσει σε κατάθλιψη και αφού με τις χημειοθεραπείες έπεφτε η ψυχολογία μου. Δεν εκφράζονταν μπροστά μου αλλά είμαι σίγουρη ότι θα ένιωθαν αγωνία και φόβο για το πως θα εξελιχθεί η κατάσταση».
Η δύναμη μου
Δύναμη και θάρρος μου έδινε ο πνευματικός μου πατέρας, χωρίς αυτόν δεν θα κατάφερνα να σταθώ στα πόδια μου. Μετά έβλεπα τον γιο μου και πάλευα γιατί ήθελα να τον δω να μεγαλώνει, να είμαι κοντά του σε κάθε του βήμα και σε κάθε στιγμή στη ζωή του! Δύναμη αντλούσα και από τον σύζυγό μου που ήταν βράχος δίπλα μου, δεν με έκανε μια στιγμή να νιώσω άσχημα ακόμα και όταν δεν είχα μαλλιά… Εδώ θέλω να πω κάτι το όποιο μου έδωσε αρκετή δύναμη: Όταν θα έχανα τα μαλλιά μου και θα έπρεπε να τα ξυρίσω όπως σας είπα και πιο πάνω ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογία. Θυμάμαι ήμουν ξαπλωμένη στο καναπέ όταν μπήκε η αδερφή μου μέσα με ξυρισμένο κεφάλι. Όταν είδα το ποσό όμορφη ήταν και ποσό της πήγαιναν τα κοντά μαλλιά πήρα δύναμη.
Ακολούθησε ο άντρας μου ο οποίος ξύρισε και αυτός το κεφάλι του. Εκεί πήρα ακόμα πιο πολλή δύναμη! Είχα πολλούς δίπλα μου, οικογένεια και φίλους, που μου έδειξαν την αγάπη και την συμπαράσταση τους και τους ευχαριστώ. Εδώ θέλω επίσης, να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που με βοήθησε, όταν χρειάστηκα κάποια χρήματα για να μεταβώ στο εξωτερικό για τη επέμβασή μου. Ο κόσμος μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ανταποκρίθηκε και τον ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου! Ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό»!
Υπάρχει φως στο τούνελ
«Το τι θα έλεγα σε μια κοπέλα που σήμερα αντιμετωπίζει καρκίνο του μαστού είναι να μην λυγίζει και πως υπάρχει φως στο τούνελ! Θα περάσει, είναι μια δύσκολη δοκιμασία αλλά θα περάσει! Θα της έλεγα αυτό που μου είπε μια φίλη μου από τη Europa Donna, θα βάλεις τη ζωή σου σε μια παύση και μετά θα συνεχίσεις από εκεί που έμεινες»…
Η διάγνωση είναι το παν
«Ο καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος. Υπάρχουν παρά πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που το πάλεψαν και τώρα είναι καλά μετά από 5, 10 και ακόμα περισσότερα χρόνια. Έχω γνωρίσει αρκετές κοπέλες που πέρασαν το καρκίνο και τώρα είναι καλά. Φτάνει να υπάρχει έγκαιρη διάγνωση. Πρέπει ο κόσμος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να σταματήσουν να αποκαλούν τον καρκίνο ως «θηρίο», «ανίατη ασθένεια», «το κακό». Είναι μια ασθένεια που η πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση είναι η μισή θεραπεία»!
Αντιμετωπίζοντας άτομα με καρκίνο
«Η ψυχολογία ενός ατόμου που μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη. Από τη δική μου εμπειρία το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ο θάνατος, πόσος καιρός σου έμεινε ακόμα. Είναι μια δύσκολη ασθένεια αλλά αν υπάρχει έγκαιρη διάγνωση οι πιθανότητες να πάνε όλα καλά είναι πολύ μεγαλύτερες! Περνά από πολλά στάδια η ψυχολογία ενός ασθενή και σίγουρα οι χημειοθεραπείες δεν βοηθούν αφού δεν χτυπούν μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά. Ο καρκινοπαθής σίγουρα δεν θέλει να τον λυπούνται και σίγουρα η περιέργεια των άλλων ανθρώπων δεν βοηθά. Θέλει διακριτικότητα αυτή η ασθένεια. Και κάτι άλλο, εγώ ένιωθα ότι αυτή ασθένεια είναι πολύ μακρινή αλλά να που με βρήκε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σήμερα είμαι εγώ, αύριο μπορεί να είσαι εσύ ή κάποιος δικός σου. Γι ́αυτό πρέπει να είμαστε διακριτικοί σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει το αύριο. Έχουμε μόνο το σήμερα, το τώρα».
Μείνε δίπλα και άκου
«Δεν θα σου έλεγα τι δεν πρέπει να πεις σε μια κοπέλα που αντιμετωπίζει καρκίνο, αλλά θα σου πω ότι μια κοπέλα που περνά από καρκίνο του μαστού σε χρειάζεται δίπλα της, να ακούς τις ανησυχίες της, να της λες πόσο όμορφη είναι και χωρίς τα μαλλιά της, να μην την κανείς να αισθάνεται άσχημα και να δέχεσαι την κάθε της αντίδραση, γιατί είναι όλα φυσιολογικά και μέρος τις όλης διαδικασίας».
Ο καρκίνος του μαστού αφορά όλες τις γυναίκες
«Όλες οι γυναίκες, από τα 16 μέχρι τα 90 πρέπει να γνωρίζουν τον μαστό τους. Ο καρκίνος του μαστού δεν κτυπά μόνο τις μεγάλες ηλικίες αλλά δυστυχώς κτυπά και τις νεαρές κοπέλες. Πρέπει οι μικρούλες να κάνουν μια φορά το χρόνο ένα ultrasound, να γνωρίσουν το μαστό τους και μια φορά το μήνα να το ψηλαφούμε. Και οι μεγαλύτερες να μην αμελούν τη μαστογραφία τους και τον έλεγχο τους. Κοπέλες που έχουν ιστορικό να κάνουν γονιδιακό έλεγχο, να μιλήσουν με τους γιατρούς τους έτσι έστω να προλάβουν καταστάσεις. Η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση είναι η μισή θεραπεία».
Η καθημερινότητα μου σήμερα
«Η ζωή μου έχει αλλάξει μετά το καρκίνο αλλά έχει φέρει και αρκετές θετικές αλλαγές. Παραμένω δραστήρια, γυμνάζομαι αρκετά, δουλεύω σε ένα χημείο ως αιμολήπτρια και έχω ένα γιο 5 χρόνων που περνάμε τον περισσότερο χρόνο μαζί. Εδώ να αναφέρω πως ασχολούμαι με το τρίαθλο, ένα άθλημα το οποίο ξεκίνησα όταν αφαίρεσα τους λεμφαδένες μου και έπρεπε να κολυμπώ για να βοηθήσω το εύρος της κίνησής μου. Έτσι από το κολύμπι ξεκίνησα να ακούω για το τρίαθλο (κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο) και σιγά σιγά άρχισα με τη βοήθεια του δασκάλου μου στο κολύμπι το έβαλα στη ζωή μου και έκτοτε το απολαμβάνω μαζί με τον σύζυγο μου! Πραγματικά είναι ένα υπέροχο άθλημα, αρκετά επίπονο, αλλά αξίζει».
Να αγαπάτε και να το δείχνετε
«Υπήρξαν στιγμές που έχανα τη δύναμη μου και λύγιζα, αλλά όπως είπα και πριν, είχα πολλούς ανθρώπους κοντά μου που δεν με άφηναν μόνη μου και με βοηθούσαν να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να πολεμήσω. Η κάθε μέρα πλέον για μένα είναι δώρο και ευλογία. Να μπορώ να ξυπνώ να δοξάζω τον Θεό, να περπατώ, να μπορώ να πίνω ένα ποτήρι νερό. Να βλέπω το γιο μου, τον άντρα μου, τα λουλούδια μου, τους ανθρώπους που με αγαπούν, τα σκυλάκια μου! Η υγεία είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Δεν αγοράζεται όσα λεφτά και να έχεις, οποίους και να ξέρεις. Γι’ αυτό να αγαπάτε μην τσιγκουνεύεστε, να το δείχνετε κάθε μέρα πριν να γίνουμε απλές φωτογραφίες»!
