Νίκος Λίλης

Της Βέρας Κοσμά

Ο ΝΙΚΟΣ ΛΙΛΗΣ ΈΧΈΙ ΔΙΑΓΡΑΨΈΙ ΜΈΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΒΟΛΈΪ ΑΠΟΤΈΛΩΝΤΑΣ ΠΗΓΗ ΈΜΠΝΈΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΑΓΈΝΝΗΣΗΣ.

Ο Νίκος Λίλης, ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα του βόλεϊ το 1983, σε
ηλικία 15 χρονών. Αρχικά, ο ίδιος έπαιζε ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος στην θέση του τερματοφύλακα. Εκείνη την περίοδο, τον ανακάλυψε ο προπονητής Βάσος Μιχαήλ. Από την πρώτη φορά που τον είδε να αγωνίζεται στο γήπεδο, κατάλαβε ότι ο Νίκος, είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρειαζόταν ένας αθλητής για να ανταπεξέλθει και να διαπρέψει στο άθλημα του βόλεϊ.

Για την ηλικία του ήταν ένα ψηλό παιδί. Έτσι, αρχικά πήγαινε προπόνηση ποδόσφαιρό και μετά ακολουθούσε η προπόνηση στο βόλεϊ. Όπως μας εξομολογείται αυτό που τον κέρδισε στο βόλεϊ και αυτό που ουσιαστικά τον «παρέσυρε» σε αυτό, ήταν ο χαρακτήρας και ο δυναμισμός του προπονητή του. «Ένα όνομα βαρύ, μια ιστορία, ένας άνθρωπος ο οποίος διετέλεσε προπονητής της Έθνικής Ομάδας Βόλεϊ Κύπρου , ένας άνθρωπος ο οποίος οδήγησε την Αναγέννηση στη κατάκτηση 2 κυπέλλων. Σου ενέπνεε εμπιστοσύνη, σιγουριά και ήταν πραγματικά ένας αληθινός μέντορας για εμένα».

Θυμάται χαρακτηριστικά, τον χειμώνα όταν έβρεχε, λόγω του ότι τα γήπεδα ήταν ανοιχτά, έπρεπε να καθαρίσουν το γήπεδο από τα νερά και μετά να παίξουν. Ήταν όλοι αφοσιωμένοι στην ομάδα, σαν μια οικογένεια. «Παλιά δεν είχαμε όπως σήμερα το διαδίχτυο και τις καφετέριες. Έίχαμε μόνο το γήπεδο και όλη μας η ενέργεια δινόταν στις προπονήσεις και στο γήπεδο. Ήταν η ζωή μας».

Μπήκε στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 17 χρονών και αγωνίστηκε με μεγαθήρια της τότε εποχής. Έπειτα, έκανε μια παύση για να διεκπεραιώσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα και μετά τη στρατιωτική του θητεία, καθιερώθηκε βασικός στην ομάδα της Αναγέννησης. Κατά τη διάρκεια της πορείας του υπήρξαν πολλές χαρές αλλά και απογοητεύσεις. Ένα από τα παιχνίδια που τον απογοήτευσε, είναι όταν έπαιζαν με τον Παφιακό στο γήπεδο της Δερύνειας και ο ίδιος έχασε αρκετά σέρβις και κινδύνεψαν να χάσουν τον αγώνα.

Όπως μας αναφέρει, ο κόσμος στη Δερύνεια αγαπά το βόλεϊ και οι παίχτες όφειλαν να είναι αντάξιοι προς όλους αυτούς που τους στήριζαν. «Στην ομάδα υπήρχε αγάπη, φιλία, αλληλοεκτίμηση, σεβασμός. Έπαιζε
ο ένας για τον άλλο, και όλοι μαζί για την ομάδα. Παίζαμε για τη φανέλα και τον κόσμο της Δερύνειας. Δυνατοί παίκτες όπως οι Δημήτρης Στέκας, Γιώργος Βραχίμης, Γιώργος Σωτηρίου, Σταύρος Λιανός και αρκετοί άλλοι, αποτέλεσαν πρότυπα για πολλά παιδιά».

Η πορεία του ανάμεσα στα χρόνια είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα, αφού ταλαιπωρήθηκε με πολλούς τραυματισμούς. Το 1989 έκανε επέμβαση μινίσκου και έπρεπε να απέχει για αρκετό χρονικό διάστημα, ενώ ακολούθησαν και άλλες επεμβάσεις με τον Νίκο Λίλλη
να μην τα παρατά και να επιστρέφει πίσω στα γήπεδα. Έντούτοις, ακόμα και στους τραυματισμούς ήταν δίπλα στην ομάδα και την στήριζε με κάθε τρόπο.

Από την Αναγέννηση αποχώρησε κάποια χρόνια αφού το 1996-97 έπαιξε στην Ομόνοια Ξυλοτύμπου ως πασαδόρος αλλά και ως προπονητής. Όταν ο Νίκος Λίλης ανέλαβε ως προπονητής η Ομόνοια Ξυλοτύμπου θεωρείτο το πρώτο outsider για να βγει από τον θεσμό του κυπέλλου. Όμως με τον ενθουσιασμό, τον τσαμπουκά και το πάθος που διακατείχε την ομάδα, έφτασαν μέχρι και στον τελικό κυπέλλου.

Την επόμενη χρονιά 1997-98 αγωνίστηκε στην ομάδα της Ολυμπιάδα για ένα χρόνο παίζοντας ως ακραίος. Ακολούθως, πήγε στην ομάδα του Φοίνικα ως ακραίος για ένα χρόνο και επέστρεψε πίσω για ακόμη ένα χρόνο στην Ολυμπιάδα. Μετά ακολούθησαν ακόμη δύο σοβαρές εγχειρήσεις και ήταν η χρονιά όπου έμελλε να «κρεμάσει» τα παπούτσια ως παίκτης. Στα 30 του χρόνια. Εκείνη την περίοδο ήταν που η Αναγέννηση τον έστειλε στην σχολή προπονητών για να αποκτήσει το δίπλωμα προπονητικής και ξεκίνησε η πορεία του ως προπονητής.

Ξεκίνησε με τους Παίδες πανπαίδες, διαγράφοντας μια εξαιρετική πορεία. Αυτή την περίοδο ήταν και προπονητής του γιου του, πράγμα δύσκολο για τον ίδιο, αφού θέλοντας να μην σκεφτούν οι υπόλοιποι ότι τον ευνοούσε οδηγήθηκε στο να τον παραγκωνίσει και να τον έχει συνέχεια στον πάγκο.

Το 2007-08 ήρθε η πρόταση να αναλάβει την ομάδα των αντρών της Αναγέννησης και από τη δεύτερη κατηγορία κατέφεραν να ανέβουν στην πρώτη κατηγορία και να κατακτήσουν πρωτάθλημα και κύπελλο αήττητοι. Ακολούθως έστησε και ανέλαβε τη γυναικεία ομάδα Αναγέννησης. Ήταν η χρονιά που ξεκινούσε η ομάδα γυναικών με εξαιρετικές επιδόσεις.

Λόγω όμως της δουλειάς του και προσωπικών υποχρεώσεων, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του προπονητή όπως ο ίδιος θα ήθελε και έτσι αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Παρόλα αυτά ο Νίκος Λίλης έφυγε από τα γήπεδα αφήνοντας πίσω του μεγάλη παρακαταθήκη στο βόλεϊ Αναγέννησης. Ένας άνθρωπος ευγενικός, ήρεμος, με μεγάλη κατάρτιση και γνώσεις για το βόλεϊ. Δεν θα μπορούσε να γίνει βέβαια διαφορετικά καθώς έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του μέσα στα γήπεδα.