Μαρία Καλημέρα: Ζωή με ελευθερία κινήσεων

Ελευθερία! Μια λέξη που πολλές φορές την θεωρούμε δεδομένη. Πόσο ελεύθερα είναι τα άτομα με κινητικά προβλήματα στην επαρχία μας; Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό; Η Μαρία Καλημέρα μας μιλά μέσα από τα βιώματα της και τις εμπειρίες της, εκπροσωπώντας όλα τα άτομα που βασανίζονται καθημερινά για τα αυτονόητα.  

Από τον Ζανέττο Λουκά

Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα να ζει ελεύθερα στην Κύπρο, σε σχέση με το εξωτερικό;

Στη Κύπρο του 2023 εξακολουθεί να είναι αρκετά δύσκολο για έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα να ζει ελεύθερα, ειδικά αν το συγκρίνουμε σε σχέση με το εξωτερικό. Από τα πιο απλά, αλλά ταυτόχρονα και πολύ σημαντικά παραδείγματα είναι το ότι δεν υπάρχουν συνοδοί στα σχολεία για τα παιδιά ΑμέΑ. Ξεκινά η σχολική χρονιά και τα παιδιά αυτά είναι στο περιθώριο περιμένοντας από τους αρμόδιους το τι θα γίνει στη συνέχεια. Επίσης, ακόμη ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι η προσβασιμότητα των ΑμεΑ σε όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.

Πως βλέπεις τη δική σου χώρα να ανταποκρίνεται σε θέματα που αφορούν τα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ);

Επιβάλεται ακόμη αρκετή δουλειά. Ο κόσμος ξεκίνησε να ευαισθητοποιείται περισσότερο και να ενημερώνετε, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις. Όλα κυλούν με πολύ αργούς ρυθμούς. Δεν υπάρχει άμεση ανταπόκριση από τους αρμόδιους και τις δημόσιες υπηρεσίες για μια καλύτερη εξυπηρέτηση – συνεργασία για τα Αμέα και τα δικαιώματα τους.

Τι θα ήθελες να αλλάξει και που πιστεύεις ότι θα ωφελήσει τα ΑμεΑ;

Αυτό που παλεύω να αλλάξει με τον δικό μου τρόπο και χαρακτήρα, είναι να υπάρχει παντού προσβασιμότητα ούτως ώστε να μην δυσκολεύεται κανένα άτομο με κινητικά προβλήματα. Όποιος και να είναι ο χώρος που επιθυμεί να παρευρεθεί να του είναι εύκολο. Να υπάρχει σεβασμός και συνεργασία και να μην παλεύουμε για τα αυτονόητα! Οι κοινωνικοί μας λειτουργοί να βγαίνουν έξω στον κόσμο και να βλέπουν άμεσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και να προσπαθούμε μαζί να βρίσκουμε λύσεις για μια πιο εύκολη ζωή.

Ως άτομο με κινητικά προβλήματα, τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει περισσότερο στο να ζήσεις πλήρως ελεύθερα στην Κύπρο;

Ως άτομο με κινητικά προβλήματα, αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο στο να ζήσω πλήρως ελεύθερα στην Κύπρο είναι τα δικαιώματα μας σε όλους τους τομείς. Από την προσβασιμότητα σε διάφορους χώρους εώς τα πάρκινγκ των αναπήρων. Ακόμη υστερούμε σε αυτό. Αρκετοί εξακολουθούν να μην σκέφτονται την δική μας θέση και παρκάρουν με άνεση στα πάρκινγκ αναπήρων, δυσκολευόντας κι άλλο τη ζωή μας!
Στο ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί νόμοι που δεν τους τηρούμε σαν χώρα της Ε.Ε και που δεν υπάρχει ενημέρωση στην κοινωνία για την αποδοχή των Αμέα. Σαν κοινωνία πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε σαν σύνολο, όλοι μαζί ανεξαιρέτως.

Σε ποια χώρα/ πόλη του εξωτερικού έχεις ταξιδέψει και έχεις νιώσει πως είχες πλήρη ελευθερία κινήσεων;

Στο Λονδίνο! Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαινοέρχομαι για επεμβάσεις στο Λονδίνο. Ζούσα για αρκετό καιρό εκεί και παρατήρησα ότι ο κόσμος ήταν πιο εξικειωμένος, ευαίσθητος και το πιο σημαντικό υπήρχε ήδη η προσβασιμότητα σχεδόν παντού. Και μιλάμε για 30 χρόνια πριν!

Όσον αφορά την επαρχία Αμμοχώστου, τι θα απαιτούσες άμεσα από την τοπική Αυτοδιοίκηση για τις ελευθερίες και τα θέματα που αφορούν τους ΑμεΑ;

Από την τοπική Αυτοδιοίκηση της επαρχίας Αμμοχώστου, αυτό που θα απαιτούσα άμεσα είναι η προσβασιμότητα. Είναι μετρημένοι ακόμη οι χώροι που έχουν ράμπες και περισσότερα πάρκινγκ αναπήρων. Να είναι νόμος για όλα τα καταστήματα –  κτήρια ανεξαιρέτως. Όπως επίσης και για τις παραλίες μας οι οποίες πρέπει να είναι όλες προσβάσιμες για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.

Αν θα βαθμολογούσες την Κύπρο σε θέματα σωστής αντιμετώπισης και νοοτροπίας απέναντί στους ΑμεΑ με βάση τις λύσεις και προτάσεις που προσφέρει μέχρι σήμερα, τί βαθμό θα της έδινες και γιατί; 

Άν βαθμολογούσα την Κύπρο σε θέματα σωστής αντιμετώπισης και νοοτροπίας απέναντι στους ΑμεΑ, με βάση τις λύσεις και προτάσεις που προσφέρει, ο βαθμός που θα έδινα είναι 4/10.
Οι λόγοι είναι πολλοί! Παλεύουμε για τα αυτονόητα. Για τα επιδόματα μας, την προτεραιότητα σε χώρους εξυπηρέτησης, τις διαδικασίες για τα ιατροσυμβούλια και πολλά άλλα που ανέφερα πιο πάνω. Τόσα χρόνια και εξακολουθούμε να μένουμε στάσιμοι παρά να εξελισσόμαστε. Θέλει αρκετή δουλεία ακόμη και πάνω από όλα θέληση για να λειτουργίσουμε πιο σωστά και να μην αναγκαζόμαστε πολλές φορές να φτάνουμε στα άκρα για να ακουστούμε ή για να αλλάξουν κάποια πράγματα.
Για να αλλάξει αυτό το μεγάλο κεφάλαιο προς το καλύτερο πρέπει να υπάρχει περισσότερη συνείδηση, θέληση και πάνω από όλα ανθρωπιά! Είμαστε ακόμη αρκετά πίσω σαν χώρα δυστυχώς.
Ο καθένας από εμάς να είχε περισσότερη όρεξη θα είχαμε καλύτερη και πιο εύκολη ζωή!