Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου

Ο Κώστας Κοσιής αποτελεί πρότυπο για μια μεγάλη γκάμα ενηλίκων. Έχοντας μπει πλέον στην έκτη δεκαετία της ζωής του δεν εγκαταλείπει τον αθλητισμό, γυμνάζεται καθημερινά σαν 30ρης και κάνει όλους εμάς να αδυνατούμε να πιστέψουμε την ηλικία του.

Της Βέρας Κοσμά

Ο Κώστας Κοσιής από το Παραλίμνι είναι γεμάτος αγάπη και πάθος για τη ζωή. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό άνθρωπο, με καθαρή σκέψη και μεγάλη θέληση, αφοσιωμένο στους στόχους του που μπορεί πλέον να πει πως έχει βρει τις ισορροπίες στη ζωή του. Αγαπημένη του συνήθεια είναι να πηγαίνει γυμναστήριο καθημερινά, ακολουθεί μια σωστή διατροφή και μας αποδεικνύει πως η ηλικία δεν έχει σημασία όταν κάνεις κάτι που αγαπάς. Μάλιστα, δεν δείχνει κανένα σημάδι πως θέλει να τα παρατήσει.

Όπως μας αναφέρει ξεκίνησε να αθλείται όταν ήταν έφηβος, σε μια εποχή που τα γυμναστήρια δεν ήταν υπαρκτά. Η γυμναστική που μπορούσε να κάνει ήταν τρέξιμο, κοιλιακούς, κάμψεις και να αγοράσει 2 ειδών αλτήρες για να γυμνάζει κάποιες μυϊκές ομάδες. Μέσα από τη συζήτησή μάς εξομολογείται πως ο λόγος ενασχόλησης του με τη γυμναστική ήταν ξεκάθαρα για να αλλάξει τον σωματότυπο του: «Ήμουν πολύ ψηλός και αδύνατος και τα παιδιά στη γειτονιά με φώναζαν «καλαμίθκια» γιατί ήμουν όπως το καλάμι. Σε ηλικία που άρχισα να καταλαβαίνω κάποια πράγματα πήρα την απόφαση πως έπρεπε να πάρω λίγο όγκο έτσι και ξεκίνησα να γυμνάζομαι. Σιγά σιγά αγάπησα τη γυμναστική αλλά και τα αποτελέσματα που είχα γι ́αυτό και πήρα την απόφαση να γίνω καταδρομέας στο στρατό αλλά και να ακολουθήσω τον αθλητισμό ως επάγγελμα».

Για ένα παιδί από το Παραλίμνι ο Κώστας Κοσιής τολμούσε να ονειρεύεται, να βάζει υψηλούς στόχους και να παλεύει για να τους κατακτήσει. «Τα οικονομικά της οικογένειας μου για κανένα λόγο δεν δικαιολογούσαν σπουδές δικές μου στην Αμερική. Τελείωσα τον στρατό και έπρεπε να δουλέψω ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο Sunrise για να κόψω το εισιτήριο μου. Ακόμα και αυτό ήταν μια όμορφη εμπειρία για εμένα. Άλλες εποχές, με καλούς τουρίστες, με καλό κόσμο όπου τα ξενοδοχεία λειτουργούσαν ολόχρονα. Μάζεψα 500 λίρες που ήταν ακριβώς το εισιτήριο μου. Όταν πήγα Αμερική με παρέλαβαν δύο πολύ καλοί μου φίλοι για λίγες ημέρες και μετά επίσης ξεκίνησα να δουλεύω».

Στην Αμερική πήγε στο Σικάγο για να σπουδάσει Φυσική Αγωγή στο Roosevelt University, που ήταν και το όνειρό του. Μπαίνοντας όμως στο χώρο για να επιβεβαιώσει την εγγραφή του και βλέποντας τόσο τους Αμερικάνους αθλητές όσο και το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και μπάσκετ σκέφτηκε πως τα πράγματα θα ήταν δύσκολα για τον ίδιο: «Στην Κύπρο θεωρούμαι ψηλός και σωματώδης, στην Αμερική όμως και δίπλα από όλους αυτούς τους αθλητές φαινόμουν πολύ μικρός. Δεν έδενα με το περιβάλλον και ήμουν σίγουρος πως δεν θα το απολάμβανα γι ́αυτό και άλλαξα κατεύθυνση και ακολούθησα Οικονομικά-Λογιστικά».

«Όταν επέστρεψα πίσω γνώρισα τη σύζυγό μου και ξεκινήσαμε τη δική μας δουλειά. Με μηδέν πελατολόγιο αφοσιωθήκαμε εξολοκλήρου στη δουλειά, ακολούθησαν τα παιδιά και τα κιλά έμπαιναν το ένα μετά το άλλο. Από τα 26 μου χρόνια μέχρι και τα 36-38 είχα εγκαταλείψει τόσο τη γυμναστική όσο και την υγιεινή διατροφή. Η γνωστή καθημερινή ρουτίνα ενός Κύπριου».

«Επιπρόσθετα είχα κάνει μια επέμβαση για δισκοπάθεια όταν ήμουν 30 χρονών. Είχα ενοχλήσεις στην πλάτη από τον στρατό και μετά. Δεν μπορούσα να καθίσω στο γραφείο μου, ούτε καν να δέσω τα παπούτσια μου. Είχα δύο δίσκους διαλυμένους από φυσική φθορά. Ήταν μια πολύ λεπτή και επικίνδυνη επέμβαση όπου ο χειρούργος έπρεπε να αφαιρέσει κομματάκια του δίσκου που είχαν κολλήσει πάνω στα νεύρα. Ένα μικρό λαθάκι του χειρούργου μπορούσε να μου δημιουργήσει κάποιας μορφής παράλυσης. Ευτυχώς ο γιατρός που με ανέλαβε ήταν εξαιρετικός».

«Η εικόνα μου εκείνα τα χρόνια είχε αλλάξει εντελώς και δεν μου άρεσε καθόλου. Δοκίμασα δίαιτες εξπρές που δούλευαν για λίγο αλλά με τη πρώτη δυσκολία ή στρες επανερχόμουν στα κιλά μου μέχρι που μια ημέρα ξύπνησα και αποφάσισα πως πρέπει να επιστρέψω στην υγιεινή διατροφή και τη γυμναστική. Έτσι και έκανα. Η όρεξη επανήλθε, διάβαζα για τη γυμναστική, για ασκήσεις, για τους μύες και την υγιεινή διατροφή, αγόραζα βιβλία και περιοδικά. Ακόμη και συνδρομή στο περιοδικό Men’s Health έκανα για να ενημερώνομαι. Από τότε, πέραν από ένα μικρό διάλλειμα όταν μπήκα στη μέση ηλικία, γυμνάζομαι σχεδόν καθημερινά». «Παλαιότερα ήμουν σε καθημερινή βάση αγχωμένος. Η δουλειά, τα παιδιά, το σπίτι, οι υποχρεώσεις δεν μου άφηναν χρόνο να απολαύσω τη ζωή μου. Έμαθα όμως μέσα από τα χρόνια να διαχειρίζομαι το άγχος μου και πλέον έφτασα στο στάδιο να μην μπορεί κανείς και τίποτα να με αγχώσει. Έριξα τους ρυθμούς της ζωής, των κοινωνικών θεμάτων αλλά και της δουλειάς κάτω για να μπορέσω να αποκτήσω την ηρεμία που έχω σήμερα. Αν μπορώ και έχω ελεύθερο χρόνο ώστε να παραστώ σε μια υποχρέωση θα το κάνω, αν όχι δεν θα πιεστώ».

Τα τελευταία χρόνια ο Κώστας Κοσιής ταξιδεύει αρκετά λόγω του 17χρονου γιου του Κωνσταντίνου Κοσιή, ο οποίος ασχολείται με το τένις και διαπρέπει στο εξωτερικό αποδεικνύοντας πως πίσω από κάθε ταλαντούχο παιδί υπάρχει ένα γονιός που έχει αφοσιωθεί στην ανάπτυξη και την πρόοδό του.

Η στάση του Κώστα Κοσιή απέναντι στη ζωή αλλά και τη γυμναστική έχει εμπνεύσει.

Follow Vantagemag on Instagram to see the latest news