«Η ζωή που δεν έζησα!»

Της Άντρης Λάμπρου

Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Ανδρούλας Γεωργιάδου

H δημοσιογράφος Ανδρούλα Γεωργιάδου, σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Vantage, μοιράζεται μαζί μας τις πιο έντονες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή και την καριέρα της και συγκινεί, περιγράφοντας γεγονότα που θα της μείνουν για πάντα αξέχαστα.

Γνωρίζοντας ότι έχετε καταγωγή από το Παραλίμνι, θα θέλαμε να μας μιλήσετε αρχικά για τα παιδικά σας χρόνια στο Παραλίμνι και τι θυμάστε έντονα από εκείνη την εποχή.

Κατ’ αρχήν να πω πως νοιώθω άβολα να κάθομαι στην «απέναντι πολυθρόνα» – μια ζωή είχα συνηθίσει να παίρνω εγώ τις συνεντεύξεις. Κι όχι ότι έχω πρόβλημα να «εξομολογηθώ», απλώς δεν είμαι παρά ένας καθημερινός, συνηθισμένος άνθρωπος, ώστε η γνώμη του – πόσο μάλλον η ζωή του – να έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ωστόσο, δυσκολεύομαι να πω όχι σε καλοπροαίρετες προτάσεις και ειδικά σ’ ένα περιοδικό που κυκλοφορεί κυρίως στην γενέτειρά μου…
Κι έτσι πάμε στην πρώτη ερώτηση… που με στέλνει σε μια βαθιά κατάδυση!

Θα προσπαθήσω να το πω επιγραμματικά: Πατέρας: (η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μου) ζαχαροπλάστης – εστιάτορας. Μητέρα: νοικοκυρά και «ψυχή» του εστιατορίου, τέσσερα κορίτσια, με μικρότερη εμένα. Δουλεύαμε όλοι σαν ένα μελίσσι. Ο πατέρας μου, που δεν είχε ποτέ κανέναν υπάλληλο, έλεγε συχνά: Οι κόρες μου αξίζουν όσο δέκα άνδρες. Μας ενέπνευσε την αγάπη για τα γράμματα γεγονός πρωτοποριακό για την εποχή του. Δεν θεωρούσε ως προτεραιότητα να μας φτιάξει «προίκα» για να μας καλοπαντρέψει, αλλά να μας στείλει στο πανεπιστήμιο. Τα κατάφερε, όντας βιοπαλαιστής!

Η πιο σημαντική μνήμη των πρώτων χρόνων της ζωής μου ήταν ο απελευθερωτικός αγώνας εναντίον της αποικοιοκρατίας. Μωρό σχεδόν κι όμως έχουν ανεξίτηλα χαράξει την μνήμη μου οι νυχτερινές έφοδοι των Εγγλέζων στα σπίτια μας, οι προβολείς που άναβαν μέσα και στην κούνια ακόμα και τα όπλα τους στον λαιμό μας, ψάχνοντας για καταζητούμενους αντάρτες της ΕΟΚΑ. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες του κατ’οίκον περιορισμού… Μαζευόμασταν πολλοί συγγενείς κι ο πατέρας μου, για να περνά την ώρα του, γυάλιζε μέχρι και 30 ζευγάρια παπούτσια! Πάντως την «συνεισφορά» μου στον μεγαλειώδη εκείνον αγώνα την είχα! Μιά μέρα, εκεί που έτρωγα μαχαλλεπί στα μαρμάρινα σκαλιά της Συνεργατικής Τράπεζας, μού ’πεσε ένα κομμάτι, το πάτησε ένας Εγγλέζος αξιωματικός κι έπεσε ανάσκελα κτυπώντας το κεφάλι. Σήμανε συναγερμός, έγινε χαμός, ο πατέρας μου με άρπαξε και χαθήκαμε στα καταφύγια.

Τα εφηβικά μου χρόνια στο Γυμνάσιο Θηλέων Αμμοχώστου, χρόνια ταραγμένα για την Κύπρο, με την χούντα ν’ απεργάζεται την καταστροφή της Κύπρου, με την εγκληματική ΕΟΚΑ Β ́ σε πλήρη δράση, με τους μαθητές χωρισμένους σε «Γριβικούς» και «Μακαριακούς», συχνά στους δρόμους ν’ αλληλοσπαράζονται.

Η εφηβεία μου σημαδεύτηκε και από μία οικογενειακή τραγωδία, όταν χάσαμε την μεγάλη αδελφή μου, σε οδικό δυστύχημα, ενώ σπούδαζε με υποτροφία στις ΗΠΑ. Τίποτε πια δεν ήταν ίδιο… Ένα μακρύ, βαθύ πένθος. Οι γονείς μου αρρώστησαν και στους τρυφερούς ώμους μου έπεσε βαρύ φορτίο ευθύνης.

Η δημοσιογραφία πως προέκυψε στη ζωή σας; Ήταν το επάγγελμα που ονειρευόσασταν από μικρή;

Όχι, είχα μια μακρά πορεία ονείρων, ήθελα να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Να γίνω ζωγράφος, συγγραφέας, φιλόλογος, αλλά και γιατρός ή νοσηλεύτρια, με στόχο να προσφέρω σε αποστολές σε χώρες ανευλόγητες, όπως της Αφρικής… Τελικά έκανα στροφή και σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία. Και δεν το μετάνοιωσα. Οι σπουδές μου ήταν ένα γοητευτικό ταξείδι και η δουλειά μου ως δημοσιογράφος μια απίστευτη εμπειρία.

Έχετε βιώσει τόσο την κατάληψη του Πολυτεχνείου από την χούντα, όσο και το πραξικόπημα στην Κύπρο. Πως ζήσατε εσείς αυτά τα τραγικά γεγονότα; 

Βρέθηκα στην Αθήνα για σπουδές την εποχή που η χούντα καταδυνάστευε τον ελληνικό λαό… Τί μνήμες! Να κλεινόμαστε οι φοιτητές σε μικρές μπουάτ και να σιγοτραγουδάμε τα τραγούδια του Μίκη. Τα γεγονότα της Νομικής πρώτα κι ύστερα το Πολυτεχνείο. Η εξέγερση που με χάραξε. Η τραγική βραδά που βγήκαν τα τανκς για να πνίξουν στο αίμα το φοιτητικό αντιχουντικό κίνημα, με σημάδεψε ανεξίτηλα, αφού βρέθηκα πνιγμένη στα δακρυγόνα, κυνηγημένη μαζί με τους άλλους φοιτητές, να φθάνω τρέχοντας από το Πολυτεχνείο στους Αμπελοκήπους, όπου έμενα. Είχα κατέβει στην Κύπρο, δευτεροετής φοιτήτρια, λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα. Έζησα όλη εκείνη την παράνοια, τρελαινόμουν, γιατί γνώριζα τί εστί χούντα, όταν έβλεπα αφελείς να βγαίνουν στους δρόμους και να φωνάζουν «ζήτω η ένωση»… Τις τραγικές νύχτες που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή, ξαγρυπνούσαμε στις αυλές, κάτω από τα δέντρα, ενώ η τουρκική αεροπορία βομβάρδιζε ανελέητα την Κύπρο.

Στις 14 Αυγούστου, το Παραλίμνι γέμισε καραβάνια τρομαγμένων Αμμοχωστιανών, που έφευγαν εσπευσμένα. Αργά το απόγευμα, εκκενώθηκε και το Παραλίμνι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν στην εκκλησία της Αγίας Νάπας γονατίσαμε όλοι κλαίγοντας και ψάλλοντας «Τη Υπερμάχω…». Κι ύστερα το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς, με προορισμό την Λεμεσό. Στα χωριά, στα χωράφια, πρόχειρα αντίσκηνα… μέσα στο λιοπύρι… εκατοντάδες άνθρωποι να συνωστίζονται σε κάθε διαθέσιμο σπίτι… εικόνες εξαθλίωσης, απόλυτης καταστροφής. Τέλη του Σεπτέμβρη, με το πλοίο «Νήσος Κύπρος» (δεν υπάρχει πια αεροδρόμιο), επιστρέφω στην Αθήνα. 

Μιλήστε μας για τη δουλειά σας! Υπήρξατε για πολλά χρόνια στο ΡΙΚ. Πως θα χαρακτηρίζατε την όλη πορεία σας; 

Δούλεψα πάνω από 40 χρόνια στην Δημοσιογραφία. Ξεκίνησα από εφημερίδα, δούλεψα σε περιοδικό, ακολούθως στο πρώτο ιδιωτικό ραδιόφωνο (Ράδιο Σούπερ) και τελείωσα την καριέρα μου στο ΡΙΚ, όπου εργάστηκα για 27 χρόνια. Χαίρομαι γιατί έζησα όλο το φάσμα της δημοσιογραφίας, ελεύθερο και πολιτικό ρεπορτάζ, αρθρογραφία, συνέντευξη, διεθνείς ειδήσεις, αρχισυνταξία δελτίων ειδήσεων. Θα σταθώ ιδιαίτερα στο χρονογράφημα, που μου επέτρεπε να πατώ με το’να πόδι στη λογοτεχνία (εξ ου και το βιβλίο μου «Καληνύχτα μωρό μου…» που είναι μια συλλογή χρονογραφημάτων μου) και στο ιστορικό ντοκυμανταίρ.

Πλούσιες εμπειρίες μου χάρισαν τα 15 χρόνια στο Δ.Σ. της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, αλλά κυρίως τα 12 χρόνια στην Διοικούσα Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, όπου είχα την ευκαιρία να ενημερώνω ξένους δημοσιογράφους για το Κυπριακό και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και να ζήσω τα προβλήματα σε άλλες χώρες, κατεχόμενες ή διαιρεμένες, όπως η Παλαιστίνη.

Η πολιτική είναι κάτι που σας ενδιαφέρει; 

Όλα στην ζωή μας είναι πολιτική, άρα με ενδιαφέρει, την παρακολουθώ, αλλά όχι για να αναμιχθεί προσωπικά. Κατάφερα ως δημοσιογράφος να αποφύγω την όποια διαπλοκή και να μείνω μακριά από κόμματα και συμφέροντα. Στην πολιτική θα ήταν δύσκολο… γι αυτό ήταν πάντα εκτός των σχεδίων μου.

Η φωτογραφία όπως βλέπουμε μέσα και από την πρόσφατη έκθεση φωτογραφίας που έχετε πραγματοποιήσει αποτελεί μεγάλη σας αγάπη…

Ναι, είναι πάθος η φωτογραφία! Είναι καταγραφή της ιστορίας, της καθημερινότητας, της ομορφιάς, του πόνου, της διαμαρτυρίας, των δακρύων και του γέλιου με εικόνες, με καλλιτεχνική ματιά. Διαχειρίζομαι μια ομάδα στο Facebook, τις «Φωτογραφικές Αποδράσεις», με δημιουργικές δράσεις, ομαδικές εκθέσεις, φωτο-εξορμήσεις κ.λ.π. 

Έχετε ασχοληθεί χρόνια και με τη ζωγραφική.

Είναι αλήθεια πως ζωγράφιζα από μικρή. Είναι μια ενασχόληση που με απογειώνει και με μεταφέρει σε κόσμους χρωμάτων και αρμονίας. Ήταν το αντίδοτο στο «δηλητήριο» που παίρνεις καθημερινά σε μικρές δόσεις μέσα από το δημοσιογραφικό επάγγελμα.

Ως δημοσιογράφος, ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που έχετε ζήσει;

Όταν κάλυπτα για το ΡΙΚ τα τραγικά γεγονότα του 1996 στο οδόφραγμα της Δερύνειας με τις δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. Μετέδιδα με τις σφαίρες να τρέχουν γύρω μου…

Τι θα λέγατε στα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το δικό σας επάγγελμα;
Να είναι έτοιμα για μια δύσκολη αλλά πλούσια σε εμπειρίες ζωή. Να μην κάνουν εκπτώσεις στην αναζήτηση της αλήθειας και στον έλεγχο της όποιας εξουσίας. Αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον του δημοσιογράφου.
Ν’ αποτελεί την φωνή του πολίτη έναντι της αυθαιρεσίας και της αναξιοκρατίας.

Μια γυναίκα που θα λέγαμε τα έχει ζήσει όλα. Τι τίτλο θα δίνατε στη δική σας ζωή; 

Θα χρειαζόμουν 10 ζωές για να τα ζήσω όλα! (γέλια). Κι επειδή στη δημοσιογραφία ο «πιασάρικος» τίτλος είναι κλειδί, θα έλεγα «Η ζωή που δεν έζησα».

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

Τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν κάποιο σκοπό, αρκεί να μπορείς να βλέπεις τα σημάδια.

Μελλοντικά σχέδια υπάρχουν;

Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός μας βλέπει και γελά… Όχι, δεν κάνω σχέδια, βλέπω με ευχαρίστηση όσα έρχονται σε μένα, επιλέγω και προχωρώ.