Η ζωή ενός ντελιβερά τις μέρες της καραντίνας

Της Ειρήνης Τσομαλλούρη

Ο Αλέξανδρος Μελέκκης διανομέας στο επάγγελμα, μας μιλάει για το πως ήταν η ζωή του εν περίοδω κορονοϊού.

Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στις συνθήκες εργασία σου;

Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Το μόνο που θεωρώ ότι έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, είναι η στάση των πελατών. Αρκετοί είναι αυτοί που τρομάζουν στην ιδέα να κολλήσουν τον ιό, έτσι είναι περισσότερο επιφυλακτικοί. Έχει αλλάξει και ο δικός μας τρόπος σκέψης. Όσο αφορά το πως λειτουργούσε η επιχείρηση, πιστεύω ότι χρησιμοποιείται περισσότερο το delivery παρά το takeaway, όπου ήταν και είναι ο πιο ασφαλής και εύκολος τρόπος τόσο για τους πελάτες όσο και για εμάς. Έχουν σίγουρα αυξηθεί αρκετά οι απαιτήσεις ώστε να τηρούνται όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και πλέον η χρήση γαντιών και μασκών είναι η καθημερινότητα μας.

Ο φόρτος εργασίας έχει αυξηθεί ή μειωθεί λόγω της κατάστασης;

Έχει αυξηθεί, αφού η επιχείρηση τηρεί τα μέτρα προστασίας και οι πελάτες νιώθουν περισσότερο ασφάλεια ώστε να προτιμήσουν την συγκεκριμένη επιχείρηση. Πιστεύω ότι, όταν η επιχείρηση λειτουργούσε μόνο με delivery και takeaway, ήταν αρκετοι οι πελάτες που έκαναν παραγγελία ώστε να μιλήσουν με έναν άλλον άτομο.

Ποια ήταν τα συναισθήματα σου όταν πρώτο άκουσες πως θα εργάζεσαι εν περίοδω κορονοϊού;

Είχα νιώσει πολύ χαρούμενος, αφού θα έβγαινα έξω από το σπίτι μου αν και γνώριζα τον κίνδυνο που θα υπήρχε. Είχε αλλάξει η ψυχολογία και η διάθεσή μου. “Πετούσα στα σύννεφα”. Ποτέ δεν περίμενα να αναφέρω ότι είμαι χαρούμενος που θα πήγαινα στην δουλειά, αλλά δεν θα άντεχα κλεισμένος στο σπίτι.

Υπήρχε η ίδια αντιμετώπιση από φίλους και συγγενείς, αφού γνώριζαν ότι θα συνέχιζες την εργασία σου κατά την διάρκεια αυτής της κατάστασης;

Όχι! Τα άτομα που βρίσκονταν στις ευπαθείς ομάδες, όπως η γιαγιά, ο παππούς και οι γονείς μου, τρόμαζαν στην σκέψη εάν είχα τον ιό και τους μετέδιδα. Χωρίς δεύτερη σκέψη εγώ ο ίδιος απέφυγα να τους επισκεφθώ. Δεν γνώριζα τον κίνδυνο που υπήρχε σε κάθε χώρο που βρισκόμουν.

Πέρασε από το μυαλό σου η σκέψη να τερματίζεις την εργασία σου ώστε να προστατεύσεις τον εαυτό σου;

Όχι για κανένα λόγο! Δεν θα μπορούσαν να ήμουν κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους στο σπίτι μου και να έβγαινα μια φορά την ημέρα στέλνοντας μήνυμα.

Κατά την διανομή παραγγελιών σε κάθε σπίτι, πως σε αντιμετώπιζαν οι πελάτες;

Χαρακτηριστικά περιστατικά που θυμούμαι, είναι αρκετοί πελάτες να αφήνουν τα λεφτά που θα πλήρωναν έξω από το κατώφλι τους. Μας ζητούσαν να αφήσουμε την παραγγελία τους εκεί όπως και τα ρέστα τους εάν υπήρχαν, ώστε να μην έχουν καμία επαφή μαζί μας. Παρόλα αυτά αρκετοί ήταν και αυτοί που μας κρατούσαν μερικά λεπτά εκεί για συζήτηση.

Ποια ήταν τα συναισθήματα σου όταν εσύ κρατούσες το μηχανάκι σου και εργαζόσουν και παράλληλα οι δρόμοι ήταν άδειοι;

Περνούσα από διάφορα καταστήματα και ήταν άδεια. Μου φαινόταν πολύ παράξενο. Με την πάροδο του χρόνου το είχα συνηθίσει. Όταν άρχισαν διάφορα καταστήματα να επαναλειτουργούν και κρατούσα το μηχανάκι μου και δεν ήταν άδειοι πλέον οι δρόμοι, ένιωθα εξίσου παράξενα γιατί είχα συνηθίσει μια πόλη άδεια χωρίς ζωντάνια.

Αυτή η καθημερινότητα, σου έχει επιφέρει κάποιες αλλαγές στην προσωπική σου ζωή;

Πλέον η καθημερινότητα μου είναι δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Λόγω των συνθηκών, δεν βγαίνω συχνά για έναν καφέ ή έστω για ένα ποτό, όπως συνήθιζα πριν λίγους μήνες. Αυτό που έχω κρατήσει από την πανδημία είναι η συνεχής χρήση αντισηπτικού!