Επιλέγοντας την άνευ όρων αγάπη

Η Δέσπω Κυρμίτση είναι μια γυναίκα της οποίας η ανιδιοτελής πράξη συμπόνιας και αγάπης άλλαξε τη ζωή ενός παιδιού. Μαζί με τον σύζυγό της, Γιώργο Δημητρίου άνοιξαν τις καρδιές και το σπίτι τους και έγιναν μακροχρόνιοι ανάδοχοι γονείς ενός παιδιού που είχε ανάγκη. Μέσα από αυτό, η Δέσπω μας δείχνει το πραγματικό νόημα της ενσυναίσθησης, της οικογένειας και της δύναμης της αγάπης.

Από την Ιωάννα Τζούλιου

Η ∆έσπω Κυρμίτση δίνει μαθήματα μεγάλης αγάπης, δύναμης και ανιδιοτέλειας. Μεγαλωμένη σε μια πολύτεκνη οικογένεια στη Σωτήρα,η ∆έσπω έμαθε τις αξίες της οικογένειας και της κοινότητας σε νεαρή ηλικία. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στην Πληροφορική και τη Τραπεζική, η ∆έσπω συνέχισε το μεταπτυχιακό της στη Συμβουλευτική Σταδιοδρομίας, ξεκινώντας τελικά τη δική της εταιρεία συμβούλων σταδιοδρομίας, τη «Μετάβαση». Ωστόσο, η μεγαλύτερη της πράξη αγάπης θα ερχόταν με τη μορφή της μακροχρόνιας αναδοχής. Με μια καρδιά γεμάτη αγάπη και μια επιθυμία να προσφέρει ένα σπίτι σε ένα παιδί που έχει ανάγκη, η απόφαση της ∆έσπως να κάνει μακροχρόνια αναδοχή με το σύζυγό της, Γιώργο ∆ημητρίου, αφού μεγάλωσαν μαζί τα τρία τους παιδιά, ήταν μια πράξη ανιδιοτέλειας και συμπόνιας που άλλαξε τη ζωή τους για πάντα. Η ιστορία της είναι μια απόδειξη δύναμης άνευ όρων αγάπης και του απίστευτου αντίκτυπου που μπορεί να έχει στη ζωή ενός παιδιού.
Όλα ξεκίνησαν όταν η ∆έσπω έμαθε για το σύστημα αναδοχής και την ύπαρξη παιδικών καταφυγίων που στέγαζαν ορφανά ή εγκαταλειμμένα παιδιά. Ευαισθητοποιημένη για το τι περνούσαν αυτά τα παιδιά, πρότεινε στον σύζυγό της να γίνουν περιστασιακά ανάδοχοι γονείς κατά τη διάρκεια των διακοπών και των καλοκαιριών, ώστε ο γιος τους να μην είναι μόνος λόγω της διαφοράς ηλικίας ανάμεσα σε αυτόν και τα μεγαλύτερα αδέρφια του. ∆εν περίμεναν να γίνουν μόνιμοι ανάδοχοι γονείς ή να υιοθετήσουν καθώς είχαν ήδη τα δικά τους παιδιά. Καθώς περνούσε ο καιρός, η ∆έσπω άκουσε για το σύστημα ανάδοχης φροντίδας αρκετές φορές και τελικά αποφάσισε μαζί με το σύζυγο της, να κάνουν αίτηση στις αρχές του 2020, καθώς ο μικρότερος γιος τους είχε μεγαλώσει. Η προετοιμασία της οικογένειάς για τον ερχομό ενός ανάδοχου παιδιού μπορεί να είναι πρόκληση, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με έναν έφηβο που έχει ήδη καθιερώσει τη ζωή και τις ρουτίνες του. Η ∆έσπω και ο σύζυγός της στράφηκαν στους επαγγελματίες της οργάνωσης Hope for Children για να τους βοηθήσουν να μεταδώσουν τα νέα στον μικρότερο έφηβο γιο τους. Με τη βοήθεια ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών κατάφεραν να προετοιμάσουν τον γιο τους για τις αλλαγές που θα έρθουν με τον ερχομό του παιδιού. Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη, αλλά με αγάπη και υποστήριξη κατάφεραν να υποδεχτούν το νέο μέλος της οικογένειάς τους με ανοιχτές αγκάλες. Η αφοσίωση της ∆έσπως στην οικογένειά της και η προθυμία της να αναζητήσει καθοδήγηση και υποστήριξη από ειδικούς στον τομέα είναι απόδειξη της ακλόνητης δέσμευσής της να προσφέρει σε ένα παιδί ένα στοργικό σπίτι.
Ο δρόμος προς την αναδοχή έφερε προκλήσεις στη ∆έσπω και στον Γιώργο. Όμως, παρά αυτά τα εμπόδια, δεν αμφιταλαντεύτηκαν ποτέ στην αποφασιστικότητά τους να προσφέρουν ένα στοργικό σπίτι σε ένα παιδί που έχει ανάγκη. Το βάρος της ευθύνης που συνεπάγεται η φροντίδα ενός παιδιού που δεν είναι βιολογικά δικό σου μπορεί να είναι τρομακτικό, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την ίδια ποτέ. Ανέλαβαν επίσης την πρόκληση να αναθέσουν προσωρινά ένα παιδί που είχε βιώσει βία στην οικογένειά του, αποφασισμένοι να του προσφέρουν ένα ασφαλές και περιποιητικό περιβάλλον. Και ενώ ο πόνος του αποχαιρετισμού όταν ένα παιδί επιστρέφει στην οικογένειά του μπορεί να είναι αφόρητος, η ∆έσπω και ο Γιώργος το αντιμετώπισαν με δύναμη, γνωρίζοντας ότι η αγάπη και η φροντίδα που παρείχε κατά τη διάρκεια του χρόνου τους μαζί θα έμεναν πάντα στο μυαλό και τη καρδιά του παιδιού. Η ανθεκτικότητα της ∆έσπως είναι πραγματικά αξιοσημείωτη γιατί δίνει ανιδιοτελώς τον εαυτό της για να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Για τη ∆έσπω η φροντίδα ενός παιδιού που δεν ήταν βιολογικά δικό της δεν είναι τίποτα λιγότερο από απίστευτο. Με το να γίνει μητέρα αυτού του παιδιού της προκάλεσε μια ολόκληρη σειρά συναισθημάτων. Από τη μια, ο ερχομός ενός μωρού την έκανε να νιώθει ότι ξαναγεννιόταν. Η χαρά που έφερε αυτό σε εκείνη και την οικογένειά της ήταν απερίγραπτη. Από την άλλη πλευρά, η φροντίδα ενός παιδιού ξαφνικά, χωρίς καμία προηγούμενη προετοιμασία, σήμαινε ότι βυθίστηκε σε έναν κόσμο άγρυπνων νυχτών, πάνες και μπουκάλια για άλλη μια φορά. Ήταν ένας ανάμεικτος σάκος συναισθημάτων. Ωστόσο, το αίσθημα φροντίδας και αγάπης που είχαν για αυτό το παιδί ήταν πιο σημαντικό από οποιαδήποτε από τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν. Αντιμετώπισαν αυτό το παιδί σαν ένα δικό τους, και η αγάπη που είχαν για αυτό δεν ήταν διαφορετική. Η ∆έσπω πάντα αναρωτιόταν πώς μπορεί κάποιος να αγαπήσει ένα παιδί που δεν γέννησε, αλλά τώρα ξέρει ότι είναι δυνατόν. Για αυτό το μωρό, ήταν οι γονείς και η οικογένειά του.

Η σχέση της ∆έσπως και του συζύγου της, που απέκτησαν με το παιδί, άνθισε με τον καιρό. Όποτε μιλάει για το παιδί, η φωνή της απαλύνεται και ένα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό της. Η αγάπη μεταξύ τους είναι τόσο δυνατή όσο κάθε βιολογικός δεσμός. Το παιδί έχει γίνει μέλος της οικογένειάς τους, τους αποκαλεί «μαμά» και «μπαμπά» και κλαίει όταν φεύγουν. Η στοργή μεταξύ τους είναι απτή και δείχνει πώς ένα στοργικό και περιποιητικό περιβάλλον μπορεί να διαμορφώσει τη ζωή ενός παιδιού, ακόμα κι αν δεν σχετίζονται βιολογικά. Η ∆έσπω και ο σύζυγός της έδωσαν σε αυτό το παιδί την ευκαιρία να βιώσει τη ζεστασιά και τη φροντίδα που αξίζει σε κάθε παιδί και η αγάπη που μοιράζονται είναι απόδειξη της δύναμης της ανιδιοτέλειας και της συμπόνιας.
Είναι αδύνατο να μην συγκινηθεί κανείς από την αγάπη και την αφοσίωση που έχουν δείξει εκείνη και ο σύζυγός της στο ανάδοχο
παιδί τους. Οι συμβουλή τους σε όποιον σκέφτεται να υιοθετήσει είναι απλή αλλά ισχυρή – μην διστάσετε. Υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά εκεί
έξω που δεν χρειάζονται τίποτα περισσότερο από μια στοργική αγκαλιά και φροντίδα. ∆εν πρόκειται για πλούτο, ιδιότητα ή οτιδήποτε άλλο,
είναι για την παροχή ενός σπιτιού και μιας οικογένειας σε κάποιον
που το χρειάζεται απεγνωσμένα. Κάνοντας αυτή την επιλογή, όχι
μόνο θα αλλάξετε τη ζωή ενός παιδιού για πάντα, αλλά θα κάνετε και
κάτι πραγματικά αξιόλογο και ευγενές. Η ∆έσπω και η οικογένειά της είναι ζωντανή απόδειξη ότι η υιοθεσία είναι ένα απίστευτο ταξίδι και
μια απόφαση που πρέπει να την αγκαλιάσουμε. Η πράξη αγάπης και ανιδιοτέλειας τους όχι μόνο έδωσε σε ένα παιδί ένα σπίτι, αλλά έδωσε επίσης ελπίδα και ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον γεμάτο αγάπη.
Η αναδοχή του παιδιού, όχι μόνο άλλαξε τη ζωή αυτού του μικρού πλάσματος, αλλά άλλαξε τη ζωή όλης της οικογένειας τους. Τους επανάφερε στη χαρά και το θαύμα της γονεϊκότητας, όπου κάποτε οι μέρες τους ήταν γεμάτες με το γέλιο και το παιχνίδι των μικρών παιδιών. Παρόλο που ο ελεύθερος χρόνος τους περιορίστηκε, βρήκαν έναν τρόπο να τον κάνουν να λειτουργεί για χάρη του νέου μέλους της οικογένειάς τους. Οι άγρυπνες νύχτες και οι θυσίες που έκαναν όλα άξιζαν τον κόπο, γιατί οι καρδιές τους είναι γεμάτες με μια αφθονία αγάπης και πληρότητας που προέρχεται μόνο από το να είσαι γονιός. Η ανιδιοτελής αναδοχή
τους εμπλούτισε τη ζωή τους με τρόπους που ποτέ δεν θα μπορούσαν να φανταστούν.
Η πράξη καλοσύνης τους δεν είναι μόνο αξιοθαύμαστη, αλλά μας δίνει και έμπνευση. Μας υπενθυμίζει το αντίκτυπο που μπορούμε να έχουμε στους άλλους όταν επιλέγουμε να ενεργούμε με καλοσύνη και ενσυναίσθηση.
Σε έναν κόσμο όπου τόσα πολλά παιδιά μένουν χωρίς οικογένειες, η ∆έσπω και ο σύζυγός της μας έχουν δείξει ότι όλοι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τη διαφορά. Έχουν προσφέρει ένα σπίτι, μια οικογένεια και το πιο σημαντικό, έχουν δώσει σε αυτό το παιδί την αίσθηση ότι ανήκει κάπου. Η ικανοποίηση που προέρχεται από το να ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι καλό είναι το πιο σημαντικό για τη ∆έσπω. Είναι μια ικανοποίηση που δεν βασίζεται στο υλικό κέρδος, αλλά στη γνώση ότι έχεις επηρεάσει θετικά τη ζωή κάποιου.
Η ιστορία της ∆έσπως και του Γιώργου είναι μια υπενθύμιση της ομορφιάς της ανθρωπότητας και της σημασίας της κοινότητας. Μας δείχνει ότι η αγάπη δεν γνωρίζει όρια. Καθώς αναλογιζόμαστε την ιστορία της, μας μένει μια αίσθηση ελπίδας και αισιοδοξίας. Είναι μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι στον κόσμο, άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βάλουν τους άλλους πάνω από τον εαυτό τους και να κάνουν τη διαφορά στη ζωή των γύρω τους.
Ας εμπνευστούμε λοιπόν όλοι από την ιστορία της ∆έσπως και της οικογένειας της. Ας προσπαθήσουμε όλοι να είμαστε λίγο πιο ευγενικοί, λίγο πιο συμπονετικοί και λίγο πιο ανιδιοτελείς. Ας θυμόμαστε ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους είναι το δώρο της αγάπης και ότι είναι μέσα στις δυνάμεις μας να αλλάξουμε τον κόσμο, μια πράξη καλοσύνης τη φορά.