Επέλεξα σε αυτή τη ζωή να ζήσω

Ήταν Οκτώβριος του 2020 όταν ο Θανάσης Αθανασίου διαγνώστηκε με οξεία μυελογενή λευχαιμία, έναν πολύ επιθετικό καρκίνο του αίματος. Με μια σπάνια εσωτερική δύναμη που πήγαζε από την πίστη του στον Θεό το αποδέχθηκε έχοντας μέσα του αστείρευτη αισιοδοξία και απίστευτη υπομονή. Ξεκίνησε ισχυρότατες χημειοθεραπείες μα παράλληλα δεν σταμάτησε να κάνει όνειρα για το μέλλον. Είχε αποφασίσει να παλέψει και να νικήσει.

Ο Θανάσης είναι ένας νέος 30 χρονών από τη Σωτήρα, γεμάτος όρεξη, κέφι και είναι πάντα με χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν σβήνει από το πρόσωπο του, ακόμα και στα πιο δύσκολα. Διαγνώστηκε με λευχαιμία στις 20 Οκτωβρίου του 2020. Όπως μας περιγράφει άρχισε να χάνει ανεξήγητα βάρος, ένιωθε αδυναμία, έντονη κούραση, εμφανίζονταν μελανιές σε διάφορα μέρη του σώματος του, άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά του και ανέπνεε με δυσκολία. Πήγα στο γιατρό, έκανε γενικές εξετάσεις αίματος και οι αναλύσεις δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές. Ο προσωπικός του γιατρός τον παρέπεμψε σε αιματολόγο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας όπου εκεί του ανακοίνωσαν ότι έχει λευχαιμία…

Πριν όλα αυτά ξεκινήσουν ο Θανάσης εργαζόταν στο Σύμπλεγμα Περισυλλογής Σκυβάλων Αμμοχώστου ως σκυβαλλοσυλέκτης.

Η καθημερινότητα του περιλάμβανε βόλτες με το κορίτσι του, πολλές ώρες στο γήπεδο για την αγαπημένη του ομάδα Ανόρθωση, καφέδες με φίλους και γενικά περνούσε όσο πιο ευχάριστα γίνεται απολαμβάνοντας όλα αυτά που αγαπούσε.

Όπως μας αναφέρει όταν κάποιος ακούει τη λέξη λευχαιμία το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί είναι θάνατος. «Για εμένα ήταν ανακούφιση. Έτρεχα για 2 μήνες στους γιατρούς χωρίς να ξέρω τι έχω, τουλάχιστον όταν έμαθα ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και έτσι ξεκίνησαν, οι θεραπείες. Η πίστη που με διακατέχει δεν με άφησε να πέσω ψυχολογικά».

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε είναι ότι θα δώσει με τα άτομα που αγαπά, μια μεγάλη μάχη… «Ήξερα πολύ καλά πως οι δικοί μου άνθρωποι θα ήταν δίπλα μου. Αυτό που δεν περίμενα όμως, ήταν ότι δίπλα μου, ζώντας το ταξίδι της λευχαιμίας δεν ήταν μόνο η οικογένεια και οι φίλοι μου. Ολόκληρη η Κύπρος στάθηκε στο πλευρό μου στέλνοντας μου μηνύματα, στηρίζοντας με ψυχολογικά και οικονομικά. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό και αποδεικνύει πως υπάρχει ακόμα ανθρωπιά». Ο Θανάσης αντιμετώπισε τη λευχαιμία σαν μια γρίπη.. «Όταν αντιμετωπίζεις τέτοιου είδους αρρώστιες πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Να προσπαθείς όσο γίνεται να κάνεις ό,τι έκανες και πριν στην καθημερινότητά σου. Ό,τι δυσκολίες και να έρθουν εγώ πάντα θα χαμογελώ. Το χαμόγελο δεν φεύγει ποτέ από τα χείλη μου. Τραγουδώ, ψέλνω, χορεύω, διαβάζω και κάνω ό,τι μου προκαλεί χαρά και ηρεμία». «Τον θάνατο ποτέ δεν τον φοβήθηκα.

Ήρθαμε σε αυτή την ζωή για να πεθάνουμε. Δεν είμαστε αθάνατοι. Όπως ο Θεός θυσίασε το ίδιο του το παιδί για να μας σώσει από τις αμαρτίες και σε 3 ημέρες αναστήθηκε, έτσι και εμείς. Θα έρθει η μέρα που θα πεθάνουμε και θα αναστηθούμε την ημέρα της κρίσεως. Το μόνο πράγμα που φοβάμαι είναι ο πόνος που θα προκληθεί στα άτομα που αγαπώ με τον θάνατό μου».

«Οι γονείς μου αρχικά το πήραν στραβά. Ειδικά η μητέρα μου έκλαιγε συνέχεια. Ο πατέρας μου ήταν πιο ψύχραιμος αλλά ξέρω πως και αυτός πληγώθηκε.. Η κοπέλα μου η Μαρία αρχικά δεν μιλούσε, δεν έτρωγε, δεν έπινε. Επειδή όμως έβλεπαν πως εγώ είμαι δυνατός και θετικός συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι ότι πρέπει να είναι δυνατοί για να μπορέσουμε να βγούμε από αλώβητοι αυτό. Σ’ αυτή την ασθένεια δεν χωράνε δάκρυα». «Αντλώ δύναμη από τον Θεό. Κάποτε σε ανθρώπους που έρχονται τέτοιες αρρώστιες αναρωτιόνται γιατί να συμβεί στους ιδίους. Είναι συνέχεια με ένα γιατί. Το γιατί το ξέρει μόνο ο Θεός. Εγώ εκείνο που έλεγα πάντα είναι: Ευχαριστώ».

Δίπλα του πάντα είναι ο αδερφός του Χαράλαμπος, ένας πραγματικός σωτήρας όπως μας τον χαρακτηρίζει. «Είναι ο ήρωας μου, δεν έχω λόγια για να περιγράψω τον αδερφό μου. Από την πρώτη στιγμή ήταν στο πλάι μου. Εκείνος με έπαιρνε στους γιατρούς και φρόντιζε να έχω ό,τι χρειαζόμουν. Ο αδερφός μου και η αδερφή μου κατευθείαν έδωσαν δείγμα για να δουν αν είναι συμβατοί δότες. Ο αδερφός μου ήταν συμβατός 100% και ήρθε μαζί μου στην Γερμανία όπου και κάναμε τη μεταμόσχευση. Όταν έχεις τέτοιο αδερφό έχεις έναν άγγελο δίπλα σου. Τώρα απλά μετράνε τις μέρες για να επιστρέψουν πίσω στην Κύπρο και την καθημερινότητά τους.

Ο Θανάσης μέσα από το προφίλ του στο Facebook περιγράφει όλο το ταξίδι του με τη λευχαιμία. Προσπαθεί να καταγράψει τις εμπειρίες του, να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, να αυξηθεί ο αριθμός των εθελοντών δοτών μυελού των οστών, κάτι για το οποίο υπάρχει άγνοια. Μόνον όσοι βρίσκονται στον κυκλώνα αυτής της ασθένειας γνωρίζουν πόσο αναγκαία είναι αυτή η προσφορά. Μέσα από τη δική του εμπειρία, μέσα από τη δική του δύναμη για ζωή, μέσα από τον αγώνα του με την αρρώστια μας διδάσκει μαθήματα πίστης και θέλησης. Το μήνυμα που θέλει να στείλει στον κόσμο είναι να μην απελπίζεται, να έχει πίστη στο Θεό και ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει το σπλάχνο του.