Είμαστε μέλη ενός σώματος

Κάπως έτσι ξεκίνησε τη συζήτηση αναφερόμενος στο θέατρο που δουλεύει με τίτλο «Ο επιθεωρητής έρχεται» του Τζων Πρίστλεϋ. Βρεθήκαμε ένα απόγευμα στο Μουσείο Cafe Bar Resto στη Δερύνεια, τη γενέτειρα του. Ο Χρίστος Καραϊσκος απλός και φιλικός όπως πάντα μου μίλησε για το θέατρο, την υποκριτική, τον Θεατρικό Όμιλο Δερύνειας που τόσο αγαπά να δουλεύει γι αυτόν και τα σχέδια του για το μέλλον.

Του Ζανέττου Λουκά

Πότε μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής μέσα σου; Ήταν κάτι με το οποίο ήθελες να ασχοληθείς από μικρός;

Όχι,σε καμία περίπτωση. Αν και είχα συμμετάσχει σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις στην Αναγέννηση Δερύνειας, δεν μου πέρασε πότε από το μυαλό ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Η απόφαση να πάω στη δραματική σχολή, ήταν απόρροια σκέψεων και επιθυμίας του αδελφού μου, που προφανώς έβλεπε κάποια πράγματα και έτσι έπεισε τους γονείς μας να με σπρώξουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Για μένα μάλλον, στα δεκαεννιά μου χρόνια, ήταν σα σανίδα σωτηρίας αυτή η εισήγηση, στην προσπάθεια μου να αποφασίσω τι θα ακολουθήσω.

Εκτός από ηθοποιός είσαι και δάσκαλος θεάτρου στον θεατρικό Όμιλο Δήμου Δερύνειας. Μίλησε μας γι’ αυτό.

Με το Δήμο Δερύνειας ξεκινήσαμε μια συνεργασία εδώ και δεκαπέντε χρόνια, όταν ανέλαβα τη θέση του υπεύθυνου του Θεατρικού Ομίλου Δερύνειας, που απαρτίζεται από ερασιτέχνες ηθοποιούς ηλικίας 18 και άνω. Αυτά τα χρόνια ο όμιλος έχει επιδείξει ένα τεράστιο έργο, με πολλές θεατρικές παραστάσεις με κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού της επαρχίας Αμμοχώστου και δεν είναι τυχαία η αθρόα προσέλευση θεατών στις παραστάσεις μας. Από το 2015 ανέλαβα και τη θέση του υπεύθυνου του Θεατρικού Εργαστηρίου Δήμου Δερύνειας, το οποίο απαρτίζεται από παιδιά ηλικίας 7 ετών μεχρι 18. Στο εργαστήρι, εκτός του ότι καλλιεργούμε ένα φυτώριο θεατρικής ανάπτυξης και παιδείας, αλλά και πολιτιστικής συνείδησης, συνάμα προσπαθούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν εφόδια για να ενταχθούν πιό εύκολα στη δύσκολη σύγχρονη κοινωνία με τις πολλές τις απαιτήσεις.

Έχεις κάνει αρκετές συνεργασίες στο θέατρο και στη τηλεόραση. Αν έπρεπε να επιλέξεις ένα από τα δυο, ποιο θα ήταν και γιατί;

Αυτή είναι μια ερώτηση που ακούς πολύ συχνά, από την πρώτη μέρα που εντάσσεσαι στις δραματικές σχολές. Σίγουρα οι περισσότεροι απαντούν ότι προτιμούν το θέατρο και δεν είναι τυχαίο αυτό, γιατί μια ζωντανή παράσταση είναι κάτι μοναδικό και εκπληκτικό. Όταν γίνονται σωστές παραγωγές, είτε στο χώρο του θεάτρου, είτε της τηλεόρασης, και τα δύο κρύβουν μια ξεχωριστή μαγεία τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσεις με μια φράση την υποκριτική αλλά και γενικότερα το θέατρο ποια θα επέλεγες;

Τρόπος ζωής και πνευματικής καλλιέργειας.

Ποιο από τα δύο (θέατρο και τηλεόραση) σου δίνει μεγαλύτερο αίσθημα ελευθερίας, όσον αφορά την απόδοση ρόλου;

Σίγουρα στο θέατρο, λόγω των περισσότερων προβών που γίνονται, σου δίνεται περισσότερο αίσθημα ελευθερίας. Αυτό όμως, εξαρτάται από πολλά πράγματα. Εξαρτάται από το σενάριο, τον σκηνοθέτη, το χρόνο που έχεις σαν ηθοποιός να δουλέψεις το ρόλο σου, τη σωστή προσέγγιση του ρόλου. Όταν γίνονται σωστές δουλειές είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, που παρέλειψα να αναφέρω πρίν, τότε ο ηθοποιός έχει την ελευθερία που χρειάζεται για την απόδοση του ρόλου.

Πιστεύεις πως πλέον δίνονται ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες ώστε να αναδείξουν το ταλέντο τους ή υπάρχει μια μόνιμη τάση ανακύκλωσης προσώπων και χαρακτήρων; 

Κάποιες φορές δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, αλλά όντως πολλές φορές γίνεται ανακύκλωση προσώπων και χαρακτήρων. Γενικά πρέπει να διορθωθούν πολλά άλυτα θέματα που υπάρχουν στο χώρο μας, τα οποία επιδεινώνονται χρόνο με το χρόνο. Αν καταφέρουμε να λύσουμε τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, τότε ο χώρος θα αποκτήσει πιο υγιείς και γερές βάσεις. Κατά συνέπεια θα βοηθηθούν όλοι οι τομείς του χώρου, που ένας από αυτούς είναι και η ανάδειξη των νέων και ταλαντούχων ηθοποιών.

Πως φαντάζεσαι τα επόμενα σου βήματα, τόσο στο θέατρο, όσο και στη τηλεόραση;

Θέλω να συνεχίσουμε τη σωστή δουλειά που γίνεται στο Θεατρικό Όμιλο και στο θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Δερύνειας, για να συνεχίσουμε να επιτελούμε το ρόλο που εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει, δηλαδή την καλλιέργεια της θεατρικής παιδείας και συνείδησης στον κόσμο. Επίσης με αυτό τον τρόπο καλύπτουμε όσο μπορούμε το κενό που υπάρχει στην ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου λόγω έλλειψης επαγγελματικών θεατρικών σχημάτων. Παράλληλα, υπάρχουν συζητήσεις για να σκηνοθετήσω κάποιες επαγγελματικές, θεατρικές παραστάσεις στη Λευκωσία. Τηλεοπτικά, μετά τη διακοπή των γυρισμάτων της σειρά της Θέας Χριστοδουλίδου Χαρτίνο Κουτί, που παρεμπιπτόντως ήταν μια από τις καλύτερες παραγωγές που γυρίστηκαν τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο, θα συμμετέχω σε ένα πιλότο που ετοιμάζεται τώρα για μια καινούρια σειρά. 

Μεγαλύτερη χαρά, αλλά παράλληλα και δυσκολία, που συνάντησες μέχρι στιγμής στο χώρο της υποκριτικής;

Ξεκινώντας από το δεύτερο, η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησα ήταν στα πρώτα χρόνια, μέχρι να συνηθίσω τις ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες του χώρου. Τώρα όσον αφορά τις χαρές, αυτές είναι πολλές. Η καθεμία τους ξεχωριστή για διαφορετικούς λόγους, που σίγουρα πίσω από αυτό κρύβεται όλη η μαγεία του θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης.

Πως φαντάζεσαι το 2022, σε σχέση με το 2021;

Ελπίζω το 2022 να ομαλοποιηθεί η κατάσταση με την πανδημία, ούτως ώστε ο κόσμος να επιστρέψει όσο καλύτερα γίνεται στην καθημερινότητα του. Αυτό ελπίζω να έχει και θετικό αντίκτυπο στο χώρο του θεάτρου και γενικά του πολιτισμού, γιατί ομολογουμένως έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό. Επίσης το 2022, πέραν από τα θέματα της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής, για την οποία όλος ο πλανήτης άρχισε να ευαισθητοποείται, ελπίζω ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο στο θέμα της πείνας και της εξαθλίωσης που ταλανίζουν πολλά μέρη του πλανήτη. Επίσης, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο θέμα της Κύπρου μας, που παραμένει άλυτο σχεδόν 48 χρόνια.

Το 2022 λοιπόν, εύχομαι να βρεθεί μια λειτουργική λύση που να δίνει εχέγγυα και προοπτικές σε αυτό το δύσμοιρο νησί. Να βρεθεί λύση που να κάνει το μέλλον πιο ελκυστικό, ειδικά για τους νέους μας, αλλά και για όλους τους κατοίκους του νησιού. Αν και το έχουμε συνηθίσει σαν πρόβλημα και πολλοί μπορεί να θεωρούν ότι είναι καλύτερα που είμαστε χωρισμένοι σε δύο κοινότητες, εν’ τούτοις όμως, αυτό μακροχρόνια θα φερει ακόμα περισσότερα προβλήματα σε
μια περιοχή που θεωρείται ακόμα εμπόλεμη, εξού και το status quo και η ύπαρξη των Ηνωμένων Εθνών. Δεν μπορούμε να μείνουμε αιώνια με τα όπλα γυρισμένα ο ένας προς τον άλλο. Με αφορμή τα πιό πάνω, θα ήθελα να παραθέσω κάποια λόγια από το νέο θεατρικό έργο που ετοιμάζει ο Θεατρικός Όμιλος Δήμου Δερύνειας, «Ο επιθεωρητής έρχεται» του Τζων Πρίστλεϋ, που διαδραματίζεται το 1912: “Δε ζει μόνος του ο κάθενας μας σ’ συτό τον κόσμο. Είμαστε όλοι μέλη ενός σώματος. Υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλο. Κι αν οι άνθρωποι δεν το καταλάβουμε κάποτε αυτό, θα ‘ρθεί πολύ γρήγορα η μέρα που θα αναγκαστούμε να το μάθουμε μέσα από τη φωτιά, το αίμα, την αγωνία”.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και τι θα ήθελες να δημιουργήσεις στο μέλλον;

Σίγουρα θα ήθελα να συνεχίσω τη σκληρή, αλλά δημιουργική δουλειά που γίνεται τόσο στο Θεατρικό Όμιλο και θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Δερύνειας, όσο και στις προσωπικές δουλειές που έχουμε με τη μουσική σχολή που διατηρούμε με τη σύζυγο μου Νίκη και τις συναυλίες που πραγματοποιούμε κατα καιρούς. Επίσης, να συμμετέχω σε καλές και ποιοτικές θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Γενικά όμως, δεν έχω ιδιαίτερα πλάνα για το μέλλον αφού ασχολούμαστε με τόσα πολλά με αυτά που έχουμε δημιουργήσει που δεν μένει χρόνος για κάτι άλλο. Έτσι κι αλλιώς, μέσα από την καθημερινότητα και τη φύση της δουλειάς, προκύπτουν συνεχώς νέα πράγματα, νέα δεδομένα και προκλήσεις.

Follow Vantagemag on Instagram to see the latest news