Γράφοντας μία λαμπρή ιστορία

Της Βέρας Κοσμά

Είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην επαρχία Αμμοχώστου. Ένας εξαίρετος άνθρωπος με ήθος, πραγματική αγάπη για τη δουλειά του, ευαισθησία και επαγγελματισμό. Στο αφιέρωμα που ακολουθεί παρουσιάζουμε το όραμα, την πορεία και την παρακαταθήκη ενός πραγματικά πρωτοπόρου στον τομέα της υγείας. Του Τάκη Κυθραιώτη.

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στην Αγία Ζώνη. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου και το 1964 πήγε για σπουδές στην Πράγα στο Πανεπιστήμιο Καρόλου, ένα από τα πρώτα Πανεπιστήμια που ιδρύθηκαν στην Ευρώπη. Ακολούθησε την ιατρική, μια επιστήμη αναγκαία για την Κύπρο την τότε εποχή. Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτός ο λόγος που ακολούθησε το συγκεκριμένο επάγγελμα. Όπως μας λένε οι φίλοι του και οι άνθρωποι που συνεργάζονται μαζί του ο Τάκης Κυθραιώτης είναι μεγάλη ψυχή, ένας φιλάνθρωπος ο οποίος, δίνει απλόχερα βοήθεια χωρίς να φαίνεται πουθενά. Ένας σεμνός επιχειρηματίας που ξεκίνησε από το «τίποτα» και έφτιαξε μαζί με άλλους γιατρούς την μεγαλύτερη ιδιωτική κλινική στην Αμμόχωστο.

Από τις σπουδές του επέστρεψε το 1977, μια περίοδο που η κατάσταση στο θέμα της υγείας ήταν τραγική. Εκείνα τα χρόνια στην ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου λειτουργούσε μόνο ένας κρατικός σταθμός Πρώτων Βοηθειών με παθολογικό τμήμα για εσωτερικούς ασθενείς, που ουσιαστικά δεν εξυπηρετούσε κόσμο, αφού δεν λειτουργούσε ούτε χειρουργικό τμήμα, ούτε γυναικολογικό, ούτε ορθοπεδικό που θεωρούνται από τα πιο βασικά τμήματα. Επίσης, πέραν των κατοίκων της Αμμοχώστου έπρεπε να εξυπηρετήσουν και τους πρόσφυγες. Βλέποντας λοιπόν την ανάγκη που υπήρχε για ένα κέντρο φροντίδας και υγείας αποφάσισε μαζί με ακόμα τέσσερις γιατρούς να δημιουργήσουν το Ίδιωτικό Νοσοκομείο Λητώ, ένα από τα πρώτα παγκύπρια Ίδιωτικά Νοσοκομεία. Το Ίδιωτικό Νοσοκομείο Λητώ λειτούργησε το 1989 και σκοπό είχε να εξυπηρετήσει τόσο τον ντόπιο πληθυσμό όσο και τους τουρίστες.

Η ιατρική σύμφωνα με τον κύριο Κυθραιώτη είναι κάτι παραπάνω από επάγγελμα. «Αυτός που ακολουθεί το συγκεκριμένο επάγγελμα θυσιάζει, πολλά χρόνια σε σπουδές, και συχνά παραμελεί την προσωπική του ζωή, τα παιδιά του και χάνεται από φίλους και οικογένεια. Κι όλα αυτά γιατί το αίσθημα ότι υπηρετείς δεν περιγράφεται με λέξεις. Εξυπηρετείς κόσμο που έχει προβλήματα, τα οποία τον απασχολούν. Κόσμος, ο οποίος έρχεται με ένα άγχος, προβλήματα υγείας και ζητά βοήθεια από τον γιατρό του. Το να φανείς χρήσιμος αυτή τη δύσκολη στιγμή είναι το καλύτερο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει, ο οποίος αγαπά το επάγγελμά του γιατρού. Αυτό το συναίσθημα δεν αγοράζεται με τίποτα. Είναι μια ευχαρίστηση, μια ψυχολογική ώθηση για να συνεχίσεις παρακάτω».

«Η ιατρική είναι μια επιστήμη, που καλείσαι να κάνεις τον ντετέκτιβ. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός με τα δικά του προβλήματα. Ο καθένας κουβαλά στο DNA του διάφορα και δεν ξέρει πως θα εξελιχθούν στην πορεία της ζωής του οπόταν κάθε περιστατικό είναι ξεχωριστό. Δύσκολα περιστατικά υπάρχουν πάντοτε. Το θέμα είναι να ξέρεις να τα αξιολογείς και να βάζεις προτεραιότητες ώστε να καταλήξεις σε μια σωστή διάγνωση για να μπορείς να τον βοηθήσεις».

«Ο γιατρός δεν είναι Θεός. Απέχει από το τέλειο. Είμαστε άνθρωποι και λάθη όλοι μπορούμε να κάνουμε. Το θέμα είναι τα λάθη που κάνουμε να μην στοιχίζουν τη ζωή του συνανθρώπου μας. Αν κάποιος πει ότι δεν έχει κάνη λάθη στη ζωή του θα είναι εντελώς εγωιστικό.

«Η ιατρική είναι ένα επάγγελμα που δεν έχει τέλος. Συνέχεια εξελίσσεται γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ενημερώνεσαι συνέχεια για να είσαι μέσα στα πράγματα. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια στην ιατρική έχω καθημερινό διάβασμα. Κανείς δεν μπορεί να πει πως γνωρίζει τα πάντα για την ιατρική. Αυτή όμως είναι και η μαγεία της. Παλιά ξεκινήσαμε με ένα βοήθημα που λεγόταν ακτινογραφία και σήμερα έχουμε το MRI το οποίο, μπορεί να σου δώσει διαγνώσεις με ακρίβεια. Tον καιρό που ξεκινούσαμε ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα φθάναμε εδώ. Πλέον υπάρχουν εξειδικευμένες κλινικές, με εγχειρίσεις που δεν διανοείτο κάποιος πως θα γίνουν στην Κύπρο. Οι εξελίξεις στην ιατρική είναι και θα είναι για πάντα ραγδαίες».

«Ο κορωνοϊός είναι μια ίωση. Τέτοιες ιώσεις είχαμε πάρα πολλές στην ιστορία. Παρόλο που υπάρχουν διάφορες απόψεις, με όσους είναι υπέρ και όσους είναι κατά του κορωνοϊού, ο ιός υπάρχει και εξαρτάται από τη δική μας συμπεριφορά αν θα τον αντιμετωπίσουμε. Είναι πολύ πιο δύσκολος από τη γρίπη γιατί έχει την ιδιότητα να μεταλλάσσεται και αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη την εξεύρεση θεραπείας. Πιστεύω πως η ανθρωπότητα πάλι θα βρει τον τρόπο να τον ξεπεράσει φτάνει να είμαστε όλοι αλληλέγγυοι, να προσέχουμε και να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον. Ο κύριος Κυθραιώτης έχει τρία παιδιά. Τον Γιώργο, την Ελευθερία και την Ειρήνη, που είναι με ειδικές ικανότητες. «Γεννήθηκε πρόωρα το 1975, μια περίοδο όπου δυστυχώς δεν υπήρχαν τα μέσα για να της δώσουν το οξυγόνο. Έτσι της προκλήθηκε μια νοητική καθυστέρηση μαζί με τύφλωση. «Τότε ήταν που ένιωσα ότι έπρεπε να προσφέρω για τα συγκεκριμένα παιδιά και τον «Φάρο Ζωής». Έχουν αυτό το αθώο χαμόγελο που σε κάνουν να καταλάβεις πως ο άνθρωπος στο κύτταρο του είναι καλός».

Ο Τάκης Κυθραιώτης, απλός και προσηνής σε όλους, έχει το δικό του δόγμα για τη ζωή. Πιστεύει πως ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας. Ο ίδιος πάντα προσπαθούσε όσο μπορούσε να βοηθήσει στα κοινά με διάφορους τρόπους. Είτε ως γιατρός είτε ως μέλος κάποιον επιτροπών που ασχολούνται με την κοινωνική προσφορά. Είναι ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος για 20 χρόνια στο Σύνδεσμο Παιδιών με ειδικές ανάγκες «Φάρο ζωής». Διετέλεσε για τέσσερις θητείες Δημοτικός Σύμβουλος Παραλιμνίου, αντιπρόεδρος της σχολικής εφορίας στο Παραλίμνι και ταμίας επί σειρά ετών στο Κεντρικό Συμβούλιο του Ίατρικού Σώματος του Παγκύπριου Ίατρικού Συλλόγου.

Προέρχεται από μια αγροτική οικογένεια με πορτοκαλαιώνα στην Αμμόχωστο. Η αγάπη για τη φύση παρέμεινε μέχρι σήμερα γι’ αυτό και το χόμπι του είναι το περβόλι του με το οποίο ασχολείται καθημερινώς. Κλαδεύει, μπολιάζει και περνάει πολύ χρόνο εκεί. «Το περβόλι με βοηθάει να εκτονώνομαι, να ηρεμώ, να ξεκουράζομαι».

Έζησε σε μια εποχή όπου τα παιδιά απολάμβαναν την παιδική τους ηλικία. «Μπορεί να μην είχαμε τις ευκαιρίες που έχουν τα παιδιά σήμερα, αλλά ήμασταν ανέμελοι και απολαμβάναμε την κάθε στιγμή. Σήμερα τα παιδιά είτε τρέχουν στα φροντιστήρια είτε είναι κολλημένα σε μια ηλεκτρονική συσκευή. Τα παιδιά σήμερα δεν ασχολούνται με το παιχνίδι, να τρέξουν, να εξερευνήσουν και να κάνουν όλα όσα απαιτεί η ηλικία τους».

Τα πέντε εγγόνια του είναι η χαρά της ζωής του και όπως μας λέει: «Η φράση πως με τα εγγονάκια νιώθεις δύο φορές πατέρας είναι πραγματικότητα. Μπορώ να ομολογήσω πως με τα παιδιά μου δεν είχα αρκετό χρόνο να τους αφιερώσω και γι’ αυτό προσπαθώ να αναπληρώσω με τα εγγονάκια μου».

«Από τη ζωή μου είμαι ευχαριστημένος. Δεν έχω πολλές απαιτήσεις, είμαι προσγειωμένος δεν κυνηγούσα ποτέ τη μεγάλη ζωή. Ο μόνος πόνος που έχω στη ζωή μου είναι αυτός της προσφυγιάς. Μπορεί να παντρεύτηκα στο Παραλίμνι και να βρήκα μια δεύτερη στέγη και ανθρώπους που πλέον είναι η οικογένειά μου, αλλά το αίσθημα της προσφυγιάς είναι απερίγραπτο. Μόνο οι παθόντες μπορούν να καταλάβουν. Αφήσαμε πίσω τα παιδικά μας χρόνια, την καλύτερη ζωή. Οι φίλοι μας διασκορπίστηκαν σε όλα τα μέρη της Κύπρου. Υπάρχει ένα κενό που δεν μπορεί να το γεμίσει κανείς και τίποτα».