«Αντλώ δύναμη από τα χαμόγελα των ασθενών μου»

Ο Γυναικολόγος Δρ. Κώστας Φλουρής μιλάει στο περιοδικό Volt για τη καριέρα του ως ιατρός, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά, τα μαθήματα που διδάχτηκε και την ευτυχία που νιώθει όταν συνεισφέρει.

Από την Ιωάννα Τζούλιου

Πράγματι, από παιδί ονειρευόμουν να γίνω ιατρός. Στην Αμμόχωστο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα ακολούθησα το κλάδο των θετικών επιστημών και της βιολογίας, έχοντας από μικρός βλέψεις στην ιατρική επιστήμη. Μετά τον πόλεμο μπόρεσα να ξεκινήσω τις σπουδές μου και να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Από τα πρώτα χρόνια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μου, άρχισα να καταλαβαίνω ότι συγκεκριμένα η γυναικολογία με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Η αγάπη μου για το επάγγελμα αυτό διατηρήθηκε το ίδιο έντονη με το πέρασμα του χρόνου. Μέχρι και σήμερα προσπαθώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις και να εκπαιδεύομαι σε ότι αφορά νέες θεραπευτικές και χειρουργικές μεθόδους.
Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έπρεπε να αποδεκτώ σας ιατρός στη καριέρα μου, είναι ότι δυστυχώς όσο και να προσπαθήσω, ό,τι και να κάνω, ίσως να μην μπορώ να αντιστρέψω κάποια δεδομένα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Σε κάποιες κλήθηκα να αποδεκτώ το γεγονός ότι η ιατρική επιστήμη έχει κάποια όρια, αλλά παράλληλα πρέπει να σέβομαι και να αποδέχομαι αποφάσεις ασθενών οι οποίες ίσως να μην είναι παράλληλες με την επιστημονική μου γνώση, όπως για παράδειγμα μερικές φορές οι ασθενείς να μη θέλουν να ακολουθήσουν μια θεραπεία κλπ. Ο σεβασμός προς την επιλογή του καθενός είναι σημαντικό στοιχείο στη παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Η μεγαλύτερη δυσκολία στη καριέρα μου, ήταν ο χρόνος που έπρεπε να μένω μακριά από την οικογένεια μου. Στην ιατρική δεν υπάρχει ωράριο. Είμαι εκεί όταν με χρειάζονται. Η χαρά όμως που παίρνω όταν καταφέρνω να βοηθήσω το συνάνθρωπό μου είναι απερίγραπτη! Ήμουν πάντοτε τυχερός, αφού η οικογένεια μου μοιραζόταν αυτή τη χαρά μαζί μου.
Την μεγαλύτερη και σημαντικότερη επιρροή στη δουλειά μου αλλά κυρίως σ’ εμένα ως άνθρωπο, την είχαν οι ίδιοι οι ασθενείς μου. Μαζί μ’ αυτούς, έχουμε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς. Με δίδαξαν να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες τους, να αναγνωρίζω τα προβλήματα τους, να γίνομαι καλύτερος με την ανατροφοδότηση τους. Η δύναμη τους, το θάρρος τους, η τόλμη τους σε δύσκολες στιγμές, έγιναν για μένα τεράστια μαθήματα ζωής. Πάνω απ’ όλα όμως, το χαμόγελο τους όταν όλα πηγαίνουν καλά, είναι η πηγή της δύναμης που αντλώ καθημερινά ώστε να συνεχίζω.
Είναι βέβαιο πως το επάγγελμά μου διαμόρφωσε μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μου. Αν πρέπει να επιλέξω κάποια στοιχεία από αυτά, είναι η αντίληψη μου πως ένα πρόβλημα έχει πολλές πτυχές. Αντιλήφθηκα πως είναι σημαντικό να αναγνωρισθεί ότι ένα ιατρικό φαινομενικά πρόβλημα πέρα από την επιστημονική του πλευρά, εμπεριέχει μια γκάμα από άλλους παράγοντες που συμβάλουν στην έκβαση του, όπως η ψυχολογία, τα προσωπικά δεδομένα του ασθενή κλπ. Έτσι κατάλαβα πως η σκέψη για εξεύρεση θεραπείας, πρέπει να έχει πολύπλευρο χαρακτήρα, πάντοτε με γνώμονα το καλό του συνανθρώπου μου και το σεβασμό προς τα προσωπικά του πιστεύω.

Επιπλέον, μέσω από το επάγγελμα μου διδάχτηκα πολλά σε ότι αφορά την ομαδική εργασία και το πνεύμα της συλλογικότητας. Η ιατρική επιστήμη δεν είναι ατομικό λειτούργημα. Αντιθέτως, πρόκειται για μια ομαδική προσπάθεια που για να πετύχει ο στόχος, εργάζονται πολλοί. Ιατρικοί συνάδελφοι, νοσοκόμοι, γραμματειακό και τεχνικό προσωπικό. Όλοι έχουν το ρόλο τους. Συνεργαζόμενος με όλους αυτούς, ομολογώ ότι συντέλεσε άμεσα και έμμεσα στη διαμόρφωση του ατόμου μου.

Το επάγγελμα του ιατρού είναι δύσκολο. Πολλές ώρες εργασίας, άγχος, αγωνία για τους ασθενείς σου, μια διαρκή προσπάθεια να μένεις ενημερωμένος για όλες τις επιστημονικές εξελίξεις. Αυτό που μου δίνει δύναμη να συνεχίζω είναι να βλέπω κάποιο ασθενή μου που έχει ταλαιπωρηθεί από κάποια ασθένεια, να αναρρώνει, να επιστρέφει στη καθημερινότητα του και να μπορεί να χαρεί τη ζωή του. Με κάνει απίστευτα ευτυχισμένο και νιώθω γεμάτος όταν συνεισφέρω στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών μου ή όταν φέρνω στο κόσμο νέες ζωές. Αξία ανεκτίμητη.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες του επαγγέλματος μου όταν υπάρχουν δύσκολες στιγμές και ξεφεύγω κάπως, είναι η γυμναστική. Προσπαθώ να ασκούμαι καθημερινά επειδή νιώθω ότι κάνει καλό τόσο στο σώμα όσο και στη ψυχή μου. Παράλληλα, ο χρόνος που περνάω με την οικογένεια μου, με τους ανθρώπους μου, με βοηθάει πολύ. Όσο αφορά την άμεση ανταπόκριση μου σε δύσκολες καταστάσεις που συνιστούν ψυχραιμία, είναι κάτι που ήρθε με τη πείρα και πάντα εξελίσσεται.

Νωρίς στην ιατρική μου εκπαίδευση εντόπισα την κατεύθηνση που με ενδιέφερε, αυτή της γυναικολογίας. Πρόκειται για μια πολυδιάστατη ειδικότητα με τρομερά ενδιαφέρον επιστημονικό υπόβαθρο. Συνδυάζει παράλληλα τη χειρουργική, κάτι που πάντα με ενδιέφερε. Επιπλέον είναι μια ειδικότητα που σε φέρνει κοντά στον ασθενή τόσο στη δύσκολη στιγμή, όσο και στις χαρές όπως για παράδειγμα όταν φέρνω το μικρό τους πλασματάκι στο κόσμο. Τρέφω αφάνταστο θαυμασμό και σεβασμό προς το γυναικείο φύλο, το οποίο κάθε άλλο παρά το αδύνατο είναι και είναι τιμή μου να εργάζομαι για τις ανάγκες αυτού.

Η δημιουργία του εθνικού συστήματος υγείας ήταν ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα για τους Κύπριους πολίτες. Βρίσκεται όμως ακόμη στα πρώτα του βήματα και έχουν πολλά να γίνουν για τη βελτίωση του. Εύχομαι να γίνουν βήματα προς το καλύτερο, πάντα με γνώμονα το σεβασμό προς τους ασθενείς, αλλά και προς όλους τους εργαζόμενους στο τομέα της υγείας.