Ένας προοδευτικός βιωματικός ερευνητής

Ο Βίκτωρ Καραγιάννης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου που έζησε μια καθόλου βαρετή ζωή και έχει στο βιογραφικό του ένα πολυδιάστατο συγγραφικό – ερευνητικό έργο. Είναι ένας βιωματικός ερευνητής, ο οποίος μελετά, ακούει, βλέπει και ακολούθως καταγράφει γεγονότα που σημάδεψαν τον ίδιο, την ιστορία του τόπου μας και τον πολιτισμό μας.

Της Βέρας Κοσμά

Ο Βίκτωρ Καραγιάννης νιώθει πως υπήρξε τυχερός στη ζωή του παρόλο που κάποιος ο οποίος θα περνούσε τις δυσκολίες που πέρασε θα έλεγε ακριβώς το αντίθετο. Από την ηλικία των 2 χρονών έχασε τον πατέρα του. Ήταν ο μικρότερος από τα 5 παιδιά και η μητέρα του δούλευε μέρα νύχτα για να τους μεγαλώσει. «Παρόλο που ήμασταν φτωχοί δεν νιώθαμε άσχημα, δεν ξεχωρίζαμε από τους πλουσίους. Δεν ερχόταν ο συμμαθητής μου στο σχολείο με γεμάτα πορτοφόλια. Ήμασταν όλοι το ίδιο», μας περιγράφει.

Όπως μας ενημέρωσε ποτέ δεν υπήρξε ο άριστος μαθητής. «Δεν διάβαζα, ούτε καν στις τελικές εξετάσεις δεν διάβαζα, παρακολουθούσα όμως με προσοχή το μάθημα στην τάξη και συμμετείχα σε αυτό. Συμμετείχα επίσης σε όλες τις δραστηριότητες και εκδηλώσεις του σχολείου. Στο διάβασμα με έμπασε ο Παπαγεωργίου, ένας φιλόλογος μου ο οποίος συχνά μου ανέθετε να διαβάζω μεγαλοφώνως στους συμμαθητές μου περικοπές από λογοτεχνικά βιβλία αλλά και διηγήματα από το βιβλίο των Νέων Ελληνικών. Βλέπετε η εισβολή κατέστρεψε και τον τόπο και τα μαθητικά μας χρόνια. Όταν έγινε η εισβολή, εγώ πήγα στη Λάρνακα σχολείο και θυμάμαι την πρώτη χρονιά δεν κάναμε μάθημα, παρά μόνο διαδηλώσεις και πολλοί τσακωμοί υπήρχαν μεταξύ μας. Μεγαλώσαμε σ ́ ένα έντονα πολιτικοποιημένο περιβάλλον όπου η κοινωνία μας ανάγκαζε να επιλέξουμε από νωρίς πολιτική κατεύθυνση. Μόνο έτσι νιώθαμε ότι ανήκουμε κάπου».

Όπως μας αναφέρει, τα άτομα της ηλικίας του είναι πιο μπασμένοι στα πολιτιστικά από τα σημερινά παιδιά. «Όσοι ζήσαμε την εισβολή θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ήμασταν συναισθηματικά φορτισμένοι και θέλαμε αυτή την ένταση να την διοχετεύσουμε κάπου. Εγώ εκείνη την περίοδο αγόραζα όσες εφημερίδες μπορούσα και διάβαζα για τους αιχμαλώτους, τους αγνοούμενους και για τους εγκλωβισμένους και οτιδήποτε αφορούσε την Κύπρο, τα έκοβα και τα έκανα λεύκωμα. Επιπρόσθετα ξεκίνησα να γράφω ποιήματα στα κυπριακά».

Όταν επέστρεψε πίσω στη Δερύνεια εμπλάκηκε σε διάφορες μαθητικές οργανώσεις καθώς επίσης ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ. «Για σκοπούς άθλησης άρχισα να προπονούμαι στην Αναγέννηση Δερύνειας από την οποία μαζί με κάποιους συναθλητές πήγαμε με μεταγραφή στην Ολυμπιάδα Φρενάρου της περιόδου 1976- 78. Ακόμα και το βόλεϊ για εμάς ήταν μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Θυμάμαι πως κάποιες φορές μας έπαιρναν να τρώμε σουβλάκια. Αυτή ήταν η πληρωμή μας και ήμασταν ικανοποιημένοι. Τις φανέλες, τις φόρμες και τα παπούτσια μας τα έδινε δανεικά η ομάδα. Εμένα επειδή το πόδι μου ήταν πιο μεγάλο φορούσα τα ρούχινα παπούτσια αλλά δεν ένιωθα άσχημα. Δεν με πείραζε. Φτάνει που συμμετείχα. Το θεωρούσα τιμή μου».

Όταν τελείωσε τον στρατό κατευθείαν πήγε να εργαστεί ως σερβιτόρος στην Αγία Νάπα. «Έζησα την Αγία Νάπα από την αρχή μέχρι σήμερα. Έζησα την άνοδο αλλά και την κάθοδο της. Κατά τη διάρκεια γνώρισα πολύ καλούς ανθρώπους από άλλες χώρες, τους έκανα φίλους μου και μου άλλαξαν την νοοτροπία. Γνώρισα υπουργούς άλλων χωρών, γενικούς εισαγγελείς και βουλευτές σε μια περίοδο που εγώ ήμουν ένα χωριατόπαιδο που δεν βγήκε ποτέ από το σπίτι του. Έζησα επίσης, τους ανθρώπους που έπιναν ποτό, τους ανθρώπους που κάπνιζαν τσιγάρο, τους ανθρώπους που έκαναν ναρκωτικά και κατάλαβα πως οι άνθρωποι δεν περπατούν με ταμπέλες. Οι εμπειρίες μου με έκαναν να βλέπω τη ζωή διαφορετικά. Το πραγματικό διάβασμα άρχισε αμέσως μετά τον στρατό. Με το πέρασμα του χρόνου απέκτησα μεγάλη συλλογή βιβλίων ποικίλης ύλης που ποτέ όμως δεν μου είναι αρκετά. Συχνά δανείζομαι βιβλία από την Κρατική Βιβλιοθήκη».

Σπούδασε αρθρογραφία και δοκιμιογραφία στο ICS Pennsylvania. Για τους σκοπούς του κολλεγίου έκανε μια παρουσίαση για την Κύπρο. Επειδή ένιωθε πως η παρουσίασή του ήταν ατελής, συνέχισε να δουλεύει πάνω σε αυτή. Αποτέλεσμα αυτού η κυκλοφορία του βιβλίου του “The Promise” στα μέσα του 1996 το οποίο εξαντλήθηκε το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου.

Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και είναι το αποτέλεσμα μιας βιογραφικής και βιωματικής έρευνας, που διεξήγαγε μεταξύ των ετών 1993- 1995. Είναι γραμμένο στα Αγγλικά, γιατί στόχος του συγγραφέα ήταν η ενημέρωση των ξένων, για το πρόβλημα της Κύπρου, μέσα από μια συναισθηματική, διαφορετική προσέγγιση. Το βιβλίο «The Promise» πραγματεύεται τις τραυματικές εμπειρίες ενός έφηβου της Καρπασίας, ο οποίος εγκλωβίστηκε στο χωριό του, αμέσως μετά την δεύτερη φάση της Τούρκικης εισβολής και της επικράτησης των Τουρκικών στρατευμάτων.

Όσον αφορά την ίδια την έρευνα, αυτή έγινε σε μια περίοδο όπου κανένας δεν μιλούσε, κανένας δεν είδε, κανένας δεν άκουσε. «Όταν ρωτούσα κάτι συγκεκριμένο, εισέπραττα το συνηθισμένο «μα ξέρεις» στέλνοντας με από τον ένα στον άλλο και τρέχα γύρευε. Ευτυχώς για μένα, παρά τις δυσκολίες, μπόρεσα να διασταυρώσω τις πληροφορίες που έπαιρνα από τον κύριο μάρτυρα μου και κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου μου, μέσα από συναντήσεις, συνεντεύξεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα και που έστω με «μισόλογα», με βοήθησαν να φτάσω στην αλήθεια. Σε προσωπικό επίπεδο, η έρευνα και οι πληροφορίες που κατέγραψα με βοήθησαν να αναθεωρήσω κάποια πράγματα και να αποβάλω τις πολεμοχαρείς μου ιδέες της εποχής εκείνης».

Το «The Promise» ήταν η αρχή για να ακολουθήσει ένα πολυδιάστατο ερευνητικό έργο. Όταν κάποιοι είπαν ότι η περιοχή μας έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά έγινε ιδρυτικό μέλος του ΚΕΝΘΕΑ που σκοπό είχε την πρόληψη και όχι τόσο την καταπολέμηση. Έκανε έρευνα για τα ναρκωτικά στην Κύπρο και ακολούθησαν έρευνες για τη θαλασσαιμία, για τους Δερυνειώτες του Περού, τα Λαγούμια του Αγίου Κωνσταντίνου, για την ιστορία της Δερύνειας, για την έξοδο των Εβραίων και τη συνεισφορά της Αμμοχώστου και πολλές άλλες μελέτες. Επιπρόσθετα, διετέλεσε Μέλος τους Δημοτικού Συμβουλίου Δερύνειας, Μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπής του Δήμου Δερύνειας και Συνεργάτης του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου.

Ο Βίκτωρ Καραγιάννης όταν καταπιάνεται με κάποιο θέμα λειτουργεί ως ένας φιλοπερίεργος ταξιδευτής ή και ως ευαίσθητος ποιητής. Ενδιαφέρεται να αφουγκραστεί την καθημερινή ζωή και την κοινωνική πραγματικότητα, να καταγράψει εικόνες, ανθρώπινες συμπεριφορές, συμπτώσεις και παράξενα περιστατικά και να αναζητήσει και να κατανοήσει το βαθύτερο νόημά τους. Σήμερα, ασχολείται με την συλλογή πληροφοριών για την διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων και για τον σκοπό αυτό συνεργάζεται με την ΔΕΑ που είναι η αρμόδια επιτροπή για το θέμα αυτό. Έκκληση του είναι όποιος γνωρίζει κάτι ή έχει συγκεκριμένα στοιχεία να τα δώσει στην Επιτροπή και να είναι σίγουρος πως οι πληροφορίες του θα βοηθήσουν τα μέγιστα.

Follow Vantagemag on Instagram to see the latest news