Φλωρεντία αγάπη μου: Περιδιάβαση στη πόλη του Michelangelo – Του Βασίλη Μαστρογιαννάκη

Ερωτική, μοιραία; Γοητευτική; Όλα μαζί; Η Φλωρεντία είναι η πιο ατίθαση πόλη της Ιταλίας και πλέον, μετά την τρίτη μου φορά εδώ, το λέω με σιγουριά. Ταξίδι για φαγητό, τρέξιμο (εξαιτίας της προετοιμασίας μου για τον Αυθεντικό Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας) και περιπλάνηση σε μια πόλη που τα αγάλματα θαρρείς κι έχουν αληθινή πνοή, σάρκα και οστά…

Μετά το καλοκαίρι και τις καλοκαιρινές διακοπές, αν δεν έχω κλείσει κάτι – ένα ταξίδι μέσα στον Οκτώβριο, νομίζω πως δε θα καταλάβω πως θα πορευτώ και αυτό το φθινόπωρο. Φλωρεντία λοιπόν, μέσω Ρώμης και με τρένο. Ευκολάκι, από Termini Station στη Ρώμη, σε μόλις 1 – 1⁄2 ώρα βρίσκεσαι στην καρδιά της ερωτικής – μαγικής Φλωρεντίας. Ενώ την είχα επισκεφτεί ξανά μέσω Τοσκάνης (2 φορές μάλιστα) όπως προανάφερα, ένιωθα πως κάτι της χρωστούσα και μου χρωστούσε.

Βασικό συστατικό; Να αφεθείς. Χρόνια μετά και έπειτα από αρκετά ταξίδια, αντιλήφθηκα αυτή την αρετή. Έχω κάνει ταξίδια που ήμουν με ένα κινητό στο χέρι και τους χάρτες της Google να βρω τα Hot Spots που πήγε ο ένας κι ο άλλος μύστης, να βρω τα “ωραία” δρομάκια και δε ξέρω και γω τι άλλο. Ε λοιπόν, αυτό δεν είχε την αξία του να μπορείς να χαλαρώσεις, να ηρεμήσεις και απλά να συνυπάρξεις μέσα στην κάθε πόλη-χωριό-χώρα που βρίσκεσαι. Βρες τι θες να κάνεις από πριν, όπως μουσεία και εκθέσεις, κάνε τις κρατήσεις σου, κλείσε ένα δύο μαγαζιά για να φας, ώστε να μην ψάχνεις τελευταία στιγμή, μιας και ο κόσμος στη Φλωρεντία είναι πολύς, διάβασε το καλά…ΠΟΛΥΣ…και αφέσου. Ναι καλά διαβάζεις. Η πόλη στο φωνάζει αυτό. Δε χρειάζεται να πάρεις καν μεταφορικό μέσον. Σε δυο μέρες την είδες και την ξαναείδες όλη. Αν βαρεθείς έχοντας παραπάνω μέρες, μπορείς να νοικιάσεις αυτοκίνητο και να πεταχτείς κάπου στην Τοσκάνη ή με τρένο, στην Μπολόνια, στην Πίζα ή και στο Μιλάνο. Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ιταλίας είναι κορυφαίο.

Μόλις φτάσεις στη Φλωρεντία και ξεφορτωθείς βαλίτσες και λοιπά περιττά, επιβάλλεται να βρεθείς στον Καθεδρικό Ναό της Σάντα Μαρία Ντελ φιόρε. Ο Καθεδρικός βρίσκεται στα σπλάχνα της πόλης και είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο μαρμάρινο αριστούργημα. Δες τον, κάνε τη βόλτα σου στην κεντρική πλατεία εκεί και μπροστά από την μια πλευρά του Καθεδρικού θα συναντήσεις το Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη όπου η ανατολική του πλευρά αποτελεί σήμα κατατεθέν έχοντας δυο χρυσές πόρτες, τις Πόρτες του Παραδείσου όπως αναφέρεται ιστορικά ακόμη και από τον Μιχαήλ Άγγελο.

Έχοντας πάρει την πρώτη γεύση από το τι σε περιμένει, απέναντι από το Βαπτιστήριο βρίσκεται το εμβληματικό Scudieri Cafe-μη διστάσεις, αν είναι ώρα για καφέ απόλαυσε τον στην μπάρα με συντροφιά ενός αιθέριου κρουασάν με κρέμα φυστίκι(το αντίστοιχο Αιγίνης-από τη Σικελία το συγκεκριμένο εκεί). Αν τώρα η ώρα δε σηκώνει καφέ, πιες μια ιταλική μπίρα ή καλύτερα ένα aperitivo, κάποιο Aperol Spritz που θα σου ανοίξει την όρεξη. Στην περίπτωση αυτή κάθισε αναπαυτικά σε ένα από τα τραπεζάκια έξω από το μαγαζί και βυθίσου στη θέα του Καθεδρικού. Ο χρόνος σταματάει, κράτα τη στιγμή…

Επόμενη στάση, λίγα μέτρα μακριά από τον Καθεδρικό, η Galleria dell’Accademia όπου βρίσκεται το πραγματικό, αυθεντικό γλυπτό, ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου. Αιώνιος και συγκλονιστικός. Μέσα στο μουσείο θα βρεις κι άλλα συγκλονιστικά εκθέματα του Μιχαήλ Άγγελου, καθώς και κάποιες μοναδικές ελαιογραφίες. Κρατάω στην μνήμη μου, μια συγκεκριμένη που αναπαριστά τη στιγμή της αποκαθήλωσης του Ιησού από το Σταυρό του Μαρτυρίου του όπου παρουσιάζει μεταξύ άλλων και την μητέρα του, Παναγία με το χρώμα στο δέρμα της να είναι κατάλευκο, φάντασμα θαρρείς και οι κόρες των ματιών της να κοιτάνε απότομα πάνω όπως χάνονται τη στιγμή που λιποθυμάει κάποιος. Μοναδικό έργο που ακροβατεί έτσι με χρώματα και εικόνες ανάμεσα σε ζωή και θάνατο.

Βόλτα και χαλάρωση προς την Piazza della Repubblica τώρα, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά. Εμβληματικά τα καφέ που την περιβάλλουν μιας και το Caffe Gill αποτελεί το παλαιότερο καφέ της Φλωρεντίας. Γνωστό και για την πλούσια τούρτα σοκολάτας. Δίπλα του το caffe Paszkowski που προσφέρει και ελαφριά snacks. Στις στοές κάτω από την Piazza della Repubblica βρίσκονται και οι διασημότεροι οίκοι μόδας στον κόσμο για τους λάτρεις της μόδας και των τάσεων όπου μπορούν να απολαύσουν τα ψώνια τους.

Ξεκούραση στο ξενοδοχείο και το βράδυ μας περίμενε τραπέζι στο διάσημο σε ντόπιους και μη, Marione Trattoria. Τορτελίνια σερβιρισμένα σε ζωμό κρέατος, παπαρδέλες με ραγού από αγριόχοιρο αλλά φυσικά Bistecca alla Fiorentina. Η διάσημη τεραστίων διαστάσεων μπριζόλα, ένα ουσιαστικά μεγάλο Τ-BONE κομμάτι μοσχαριού κοντά στα δύο κιλά. Το αστείο της υπόθεσης όταν παραγγείλαμε είναι ότι, πετάχτηκα να επιβεβαιώσω το ψήσιμο της και πως το θέλουμε, λαμβάνοντας την εξής απάντηση «We only make it rare» . Εμπιστευτείτε τους. Πάρτε τα ζυμαρικά σας, απολαύστε τα και μετά κρατήστε χώρο για την απίστευτη Bistecca. Φυσικά κρασί, Chianti Classico, ταιριάζει απόλυτα και αν έχετε κι όρεξη για γλυκό, η panacotta και το tiramisu τους θα σας κάνει να απορείτε πως και αυτά είναι τόσο νόστιμα.

Πρωινό τρέξιμο πλάι στο ποτάμι, αντικρίζοντας την πόλη να ξυπνάει και χαζεύοντας αγάλματα επάνω σε γέφυρες και κτίρια. Ανηφορίζοντας από τη Santa Trinita, αν κοιτάξεις κάτω στο ποτάμι, η αντανάκλαση είναι καθρέφτης της ύλης που αντικρίζεις. Στην πανέμορφη Ponte Vecchio λοιπόν, το είδωλο της είναι πάνω-κάτω και σου επιτρέπει να βλέπεις ένα διπλό στην ουσία αξιοθέατο χωρίς κόπο. Ωραίο σκέφτομαι, δε το συναντάω συχνά. Ανηφορίζω λίγα χιλιόμετρα και φτάνω στην πιο ωραία κορυφή της Φλωρεντίας που συνιστώ να επισκεφτείτε και για ένα ηλιοβασίλεμα, θα σας μαγέψει. Piazzale Michelangelo λοιπόν. Πανοραμική θέα της πόλης στη σκιά του αγάλματος του Δαβίδ, ενός ακόμα αντιγράφου δηλαδή. Ήρεμα…ακόμα, διακρίνω από μακριά τα πρώτα πούλμαν και γκρουπ, κι ας είναι μόλις 07:30 το πρωί. Κατεβαίνω, καιρός για καφέ με τον εαυτό μου. Η χαρά που σου δίνει το πολύ πρωινό ξύπνημα αλλά και η μοναδική ευκαιρία να απολαύσεις ουσιαστικά και πανέμορφα μικρά ή μάλλον μεγάλα πράγματα, όπως ένας καφές σε ένα Cafe απέναντι από τον Καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας. Φύγαμε, η πόλη μας περιμένει, επιστροφή πίσω και μετά σειρά είχε μια μεγάλη βόλτα στο Palazzo Pitti και στους κήπους Boboli. Πήραμε φρέσκια focaccia από έναν φούρνο, mozzarella, prosciutto cotto, κάνα δυο άλλα ιταλικά αλλαντικά και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί από το κοντινότερο σούπερ μάρκετ, κάναμε τη βόλτα μας και καθίσαμε κάτω από ένα δέντρο και απέναντι από το σπασμένο αγαλματένιο πρόσωπο, μάλλον του Δαβίδ. Απίθανο πικ νικ, δε θέλει κόπο, το απολαύσαμε με την ψυχή μας, άσε που την ακούσαμε και με το κρασί μέσα στη ζέστη οπότε ο ύπνος έμοιαζε μονόδρομος. Uber για το ξενοδοχείο, ciao για την ώρα.

Βράδιασε, συννέφιασε και ψιλοέβρεξε κιόλας. Εμείς απτόητοι και φρέσκοι κατευθυνθήκαμε στο Palazzo Vecchio. Τι να πω για αυτή την πλατεία και το συγκεκριμένο παλάτι.
Στα αριστερά ο μαρμάρινος Ποσειδώνας σε συντριβάνι-κρήνη με τα άλογα που παρομοιάζονται ως η θάλασσα. Το φεγγάρι από πάνω μας, δίπλα το λιοντάρι της Φλωρεντίας, κρατόντας την ασπίδα με το χαρακτηριστικό σύμβολο-σταυρό της. Δίπλα άλλο ένα ομοίωμα του Δαβίδ, καθώς εκεί έξω στεκόταν παλιά ο αυθεντικός και απέναντι η Piazza della Signoria με τα μαρμάρινα αγάλματα να στέκουν εκεί χρόνια, αιώνες μοιάζει αλλά ένα ξεχωρίζει, ένα άγαλμα σε τραβάει και είναι αυτό του Περσέα. Ορειχάλκινο, διαφορετικό, σκοτεινό, το αμιγώς αυθεντικό.

Ο Περσέας που μόλις έχει αποκεφαλίσει την Μέδουσα και κρατά στο ένα χέρι το σπαθί του και στο άλλο χέρι το κεφάλι της, επιδεικνύοντας το σα τρόπαιο. Εντυπωσιακό να παρατηρήσετε πως κείτεται το νεκρό σώμα της, γεμάτο ένταση στα πόδια του Περσέα αλλα και να αντιληφθείτε ότι τα άλλα αγάλματα ναι μεν είναι μαρμάρινα αλλά τοποθετήθηκαν εκεί και έγιναν μαρμάρινα από τη ματιά της Μέδουσας. Αυτός που άντεξε και δε μαρμάρωσε ήταν ο Περσέας όπου είναι ορειχάλκινος όπως προανέφερα. Δέος.

Μερικά spritz σε μια φανταστική γειτονιά πολύ κοντά στο Palazzo Vecchio, συγκεκριμένα στην Santo Spirito, όπου σήμα κατατεθέν είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος και τριγύρω καμια εικοσαριά εστιατόρια και spritzerias. Βρήκαμε ένα τραπέζι και χαλαρώσαμε. Σειρά είχε το Trattoria Dall’Oste, επικό , μοναδικό αυστηρά κρεατοφαγικό. Σπάταλο σε μερίδες και ένταση γεύσεων, σα ναπολιτάνικο αλλά με κορυφαία κρέατα, φυσικά τα ιταλικά μοσχάρια αλλά και Αμερικής, Νέας Ζηλανδίας και Ιαπωνίας. Κρασί, Brunelo di Montalcino τώρα, κόκκινο, έντονο, ζουμερό και πλούσιο-Kobe Ιαπωνίας ίσως το καλύτερο κρέας στον κόσμο, πατάτες τηγανητές και για finish, ένα πούρο έξω από το κατάστημα.

Τα μικρά αλλά μεγάλα δώρα στον εαυτό μας που συνεχίζουν να μας εμπνέουν αλλά και κινητοποιούν ακόμα και για ένα στόχο μας. Μια ακόμα βόλτα να απολαύσουμε τα μαγικά τοπία και της πόλης και το πρωί να ξεκινήσουμε για την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Χάραξε και τα αγάλματα-φαντάσματα μοιάζει να μας αποχαιρετούν. Ραντεβού σύντομα ξανά εδώ, έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, εδώ το αντιλαμβάνεσαι παντού.