Βασίλης Γιωργαλλάς – Της Σκεύης Κυριάκου
Ως μαθητής Δημοτικού ο Βασίλης Γιωργαλλάς δεν γνώριζε καν την ύπαρξη του συγκεκριμένου αθλήματος. Αργότερα, μετά την εισβολή, όταν ήρθαν τα παιδιά από τα σχολεία της Αμμοχώστου ήθελαν να παίζουν βόλεϊ και έφτιαξαν την πρώτη ομάδα με τη βοήθεια του Σολωμού Οικονόμου. Αυτή ήταν και η πρώτη γνωριμία.
Πολύ σύντομα ξεκίνησε με άλλα παιδιά της γειτονιάς του να παίζει στις γειτονιές με μπάλες ποδοσφαίρου. Πολύ σύντομα ο Βασίλης Γιωργαλλάς άρχισε να προπονείται με την ομάδα της Ένωσης σε ένα γήπεδο από χαβάρα και στα τέλη της δεκαετίας του 70, σε ηλικία 17 χρόνων γίνεται βασικός παίκτης της ομάδας.
Έκεί με προπονητή τον αείμνηστο Βάσο Ηλία και Έφορο τον επίσης αείμνηστο Μάρκο Φαρκωνή ανεβήκαν στη πρώτη κατηγορία. Το τέλος της στρατιωτικής του θητείας τον βρίσκει στην Αθήνα φοιτητή στο Τμήμα Έπιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (ΤΈΦΑΑ). Έκεί, στο ανοικτό γήπεδο, σε φιλικές κόντρες που στήνανε καθημερινά γνωρίζει τον Περικλή Μπακοδήμο, σημερινό διευθυντή της Έλληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης και τον παίρνει στον Πρωτέα Αθηνών.
Λίγο πριν έρθουν τα χαρτιά του από τη Κύπρο τον βλέπει ο Μιχάλης Κρασιάς, σημερινός πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρας και τον αλλάζει στρατόπεδο. Μετακόμισε από τον Πρωτέα στη Νέα Σμύρνη όπου εντάσσεται στον Πανιώνιο το 1983. Έκεί στο γήπεδο της οδού Αρτάκης θα περάσει πέντε πανέμορφα χρόνια. Έίναι η εποχή (1982-83) που οι ξένοι αθλητές δεν έχουν αρχίσει να εμφανίζονται ακόμη και ο Πανιώνιος κάνει μια ανασυγκρότηση των τμημάτων του μπάσκετ και του βόλεϊ. «Οι δυο ομάδες προπονούμασταν μαζί και η πλατεία της Νέας Σμύρνης ζει και αναπνέει στους ρυθμούς του Πανιωνίου. Μια προσπάθεια που τους οδηγεί 4 χρόνια αργότερα στη καλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ ο Πανιώνιος στο βόλεϊ. Με προπονητή τον Ηρακλή Δωριάδη έπαιξαν στα προημιτελικά του κυπέλλου Έλλάδας. Αποχωρίστηκε τα κυανέρυθρα το 1987, όταν επιστρέφει στη Κύπρο και αναλαμβάνει την ομάδα βόλεϊ της Ένωσης. «Πλήρης αποδιοργάνωση.
Σε τρεις εβδομάδες αρχίζει το πρωτάθλημα και η ομάδα ανύπαρκτη. Το γήπεδο ακόμη ανοικτό με πρέμιξ εκεί στο σωματείο της Ένωσης. Ομάδα που αγωνιζόταν με σύστημα 4:2 χωρίς εξειδίκευση. Έυτυχώς τα νέα παιδιά δέχονται με ενθουσιασμό τα νέα στοιχεία σύγχρονου παιχνιδιού και από τη πρώτη χρονιά αγωνιζόμενοι σε ένα γήπεδο ακατάλληλο, αλλά να είναι γιομάτο από κόσμο ανεβαίνουν στη πρώτη κατηγορία», μας αναφέρει.
Ταυτόχρονα οργανώνει για πρώτη φορά ομάδες μίνι βόλεϊ αγοριών και κοριτσιών με παιδιά Δημοτικών Σχολείων κερδίζοντας τη πρώτη μεγάλη επιτυχία. Τα κορίτσια κερδίζουν στο τελικό την ομάδα της ΑΈΚ Λάρνακας και… ακόμα περιμένουν το ταξίδι στην Ιταλία ενώ τα αγόρια φθάνουν μέχρι τη τελική φάση. Μερικά χρόνια αργότερα αρκετά από αυτά τα παιδιά θα πλαισιώνουν την ομάδα που θα έχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της πετοσφαιρικής Ένωσης.
Μετά από δέκα χρόνια στην Ένωση εγκαταλείπει την ενασχόλησή του με το βόλεϊ στα τέλη του 90 και έχει ένα ενδιαφέρον πέρασμα από τον κόσμο του ποδοσφαίρου σαν προπονητής φυσικής κατάστασης στην Ένωση και την ΑΈΚ Λάρνακας. Έξι χρόνια ήταν αρκετά για να αντιληφθεί τη μεγάλη διαφορά των «πρωτοκλασάτων» αθλημάτων σε βάρος των «φτωχών» συγγενών του βόλεϊ και του μπάσκετ. Ό,τι «τρελό» θα μπορούσε να ζητήσει ένα προπονητής ή παίκτης του ποδοσφαίρου να γίνεται σε αντίθεση με τα άλλα αθλήματα που ζητιανεύουν λίγης «προσοχής».
Τα τελευταία χρόνια είναι και πάλι πιο κοντά στο βόλεϊ (προπονώντας τα παιδιά
του Αθλητικού Λυκείου Αμμοχώστου), ενώ ταυτόχρονα είναι αποσπασμένος στο Γραφείο Φυσικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού σε θέση που ασχολείται με την οργάνωση των Αθλητικών Σχολείων στη Κύπρο.
Μετά από τόσα χρόνια αθλητής, εκπαιδευτικός και προπονητής δίνει τη δική του συμβουλή σε όσα παιδιά θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό: Να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Να είναι προσεκτικοί όταν θέτουν στόχους. Πρώτος στόχος να είναι η αγάπη για την άθληση!
