Τα ετερώνυμα έλκονται μόνο άμα τ’ αφήσεις – Της Λυδίας Βαρελά – Αναστασιάδου
Όταν είσαι μικρότερος, πιστεύεις σε ιστορίες. Σε ιστορίες ερωτικές με όμορφο τέλος. Ο πρίγκιπας κατάφερε να παντρευτεί την πριγκίπισσα, ο θνητός κέρδισε τη γοργόνα και η Χιονάτη έζησε ευτυχισμένη με τους εφτά νάνους. Όταν αρχίζεις και μεγαλώνεις, προσπαθείς να χτίσεις τη δική σου ιστορία.
Το δικό σου παραμύθι με το δικό σου τέλος. Από μικρός, ψάχνεις τη μαγεία σε μέρη που ίσως δεν σε βοηθούν να την βρεις ή σε μέρη που νομίζεις ότι ανήκουν στην κατηγορία του παραμυθιού αλλά εν τέλει δεν είναι.
Όταν φτάσεις στην ενήλικη ζωή (ενήλικη όπως την ορίζεις εσύ, γιατί η ενηλικίωση ουδεμία σχέση κι επαφή έχει με την ηλικία), έχοντας ζήσει όσα ένιωθες ότι μπορούσες, ή έχοντας βρει κι έχοντας χάσει ταυτόχρονα τη μαγεία, το παραμύθι, αλλά και τον δράκο, ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις να έχεις δίπλα σου.
Υπάρχουν ζευγάρια ανθρώπων που μένουν μαζί γιατί πιστεύουν πως το παραμύθι τους τελικά θα λειτουργήσει. Πως όλα τα εμπόδια που τους βάζει η ζωή, τους τα βάζει γιατί πρέπει να αποδείξουν την αγάπη τους ο ένας στον άλλον για να ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι.
Υπάρχουν και τα άλλα ζευγάρια, που έχοντας ζήσει τα εμπόδια, έχουν «πιάσει» το νόημα και ξέρουν πως όταν αγαπάς κάποιον, δεν χρειάζεται να τον παιδεύεις, ούτε να του αποδεικνύεις καθημερινά την αγάπη σου. Την ξέρει και την θέλει.
Επιλέγει να είναι δίπλα σου, όχι γιατί είναι πιο εύκολο, αλλά γιατί είναι το πιο φυσικό. Γιατί πηγάζει από μέσα του ως φυσική ανάγκη να έχει δίπλα του εσένα. Γιατί , όταν είσαι μαζί του, νιώθεις ελεύθε- ρος σε ό,τι απόφαση κι αν πάρεις, σε όποιο μέρος κι αν επιλέξεις να είσαι ή να ταξιδέψεις.
Όσο περίεργο κι αν σου ακουστεί, ο άνθρωπος που θα επιλέξεις να είναι δίπλα σου, δε θα έχει κάνει τα ίδια πράγματα με εσένα.
Το παρελθόν το δικό του, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα έχει συναντηθεί ποτέ με το παρελθόν το δικό σου. Θα έχει μία κοινή βάση όμως, που αυτό θα είναι το θεμέλιο για να σε φέρει κοντά του: Θα θέλει να ξεφύγει από οτιδήποτε του θυμίζει το ίδιο.
Αν επιλέξεις να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που έκανε την ίδια ζωή με εσένα, ακριβώς την ίδια ζωή, κάποια στιγμή θα βαρεθείς να μιλάς μαζί του για τα ίδια πράγματα. Σίγουρα ένα κοινό παρελθόν θα σε φέρει πιο κοντά του, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως αυτός ο άνθρωπος είναι για να μείνει δίπλα σου για πάντα. Θα σε μαγέψουν οι κοινές εμπειρίες.
Θα σκεφτείς πως υπάρχει ένας κώδικας επικοινωνίας μαζί του που δεν μπορείς να τον μοιραστείς
με κάποιον άλλον και κατά πάσα πιθανότητα, δεν χρειάζεται κιόλας. Αυτό όμως που θα καταλάβεις κάποια στιγμή, θα είναι πως αν συνεχίζεις μαζί του, τότε θα ζεις για πάντα στο παρελθόν. Κι αν υπήρξε η στιγμή που σε γλύκανε το οικείο και το θέλησες, σε κάποια άλλη στιγμή θα αντιληφθείς πως από αυτό ακριβώς, έψαχνες να ξεφύγεις.
Έτσι, θα βρεθείς πάλι σε αδιέξοδο, το ίδιο αδιέξοδο που αποφάσισες όταν ήσουν δυνατός, πως δεν σου ταιριάζει πια. Αν το δοκιμάσεις, θα είναι πολύ όμορφο για λίγο, αλλά μόλις το χάσεις, θα ξυπνήσεις και θα βρεθείς πάλι στο σημείο μηδέν.
Όταν όμως βρεις αυτόν τον έναν, τον μοναδικό για εσένα άνθρωπο που θα επιλέξεις να είναι δίπλα σου, τότε θα καταλάβεις πως θέλεις να έχεις μαζί του διαφορετικές εμπειρίες.
Θα θέλεις να ξυπνάς το πρωί δίπλα του, για να μάθεις κάτι καινούριο. Κάτι που σίγουρα δε θα γνωρίζεις. Είτε έχει σχέση αυτό με τον χαρακτήρα του, είτε έχει σχέση με κάτι άλλο, καθημερινό, που εσύ δε το σκεφτόσουν.
Αυτές οι σχέσεις έχουν αληθινά συναισθήματα. Αυτές οι σχέσεις έχουν διάρκεια.
Εκείνες που έχουν κοινή γραμμή, την πρώτη συνάντηση. Τις πρώτες ίδιες εμπειρίες, τη στιγμή που είσαι έτοιμος να κατακτήσεις καινούριες. Το πρώτο ίδιο χαμόγελο, όταν περιγράφεις την αρχή του δικού σας τέλους.
Τα ετερώνυμα έλκονται αν τ’ αφήσεις. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να δεχτεί κάτι «έξω» από εσένα. Κάτι «διαφορετικό» εμπειρικά, κάτι «καινούριο» στο άγνωστο.
Γιατί αν η ζωή είναι ένα παραμύθι και μία ιστορία, τότε εσύ πώς είναι δυνατόν να επιλέγεις να ζεις στην επανάληψη;
