Το σύνδρομο της δικαιολογίας
Αν και επιστημονικά δεν υπάρχει τέτοιο σύνδρομο όλοι έχουμε κολλήσει το μικρόβιο «Δεν φταίω εγώ» σε κάποια φάση της ζωής μας.
Διανύουμε ήδη τον δεύτερο μήνα του 2019… Ο Ιανουάριος για κάποιους μπήκε με πολλά όνειρα, στόχους, φιλοδοξίες, αποφάσεις. Στο κατώφλι του 2019 οι περισσότεροι από εμάς δημιούργησαν τη δική τους λίστα με τα δικά τους «new year’s resolutions» και είχαν απόλυτη επιτυχία τις πρώτες 10 – 15 μέρες. Ήταν αφοσιωμένοι στον στόχο τους και ένιωσαν πως φέτος ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα καταφέρουν να επιτύχουν τα όνειρά τους.
Δυστυχώς όμως, σύμφωνα με έρευνες, οι προσπάθειες των περισσότερων ανθρώπων αρχίζουν να περιορίζονται το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου με τον Φεβρουάριο να είναι ο μήνας που οι περισσότεροι εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια. Αποτέλεσμα; Ο Δεκέμβριος του 2019 θα τους βρει εκεί ακριβώς που ήταν. Αυτή τη χρονιά όμως με περισσότερη απογοήτευση και θυμό αφού γι’ ακόμη μια χρονιά δεν κατάφεραν να επιτύχουν ούτε τα μισά, ή και κανένα από τα πράγματα που με τόση ελπίδα έβαλαν στη λίστα τους.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα άτομα συμπεριλαμβάνομαι και εγώ. Μπαίνοντας λοιπόν στον Φεβρουάριο και θέλοντας να αποφύγω την απογοήτευση που θα με βρει στο τέλος του 2019 μου κάνω μια μικρή υπενθύμιση των στόχων μου.
Γιατί μπορεί να αποχαιρετήσαμε τον Ιανουάριο αλλά έχουμε μπροστά μας ακόμα 11 μήνες για να κάνουμε το 2019 την χρονιά με τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Κακά τα ψέματα ο καθορισμός των στόχων μας δίνει ώθηση για να προσπαθήσουμε και τονώνει την αυτοπεποίθηση μας κάθε φορά που τους επιτυγχάνουμε.
Τι είναι αυτό λοιπόν που μας κάνει να τα παρατάμε με τόση ευκολία; Έχω καταλήξει σε τρεις διαφορετικούς λόγους: Δικαιολογίες, Δικαιολογίες, Δικαιολογίες… Και υπάρχουν πολλές… Μπορούμε να ξεκινήσουμε λέγοντας πως δεν υπήρχε κατάλληλος χρόνος και να καταλήξουμε στο ότι ήταν ανάδρομος ο Ερμής και πως όλο το σύμπαν συνωμοτούσε εναντίον μας. Στην ουσία όμως είμαστε απλά τεμπέληδες, δεν έχουμε αρκετά κίνητρα, ούτε θέτουμε σωστές προτεραιότητες στη ζωή μας. Άποψη μου είναι πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να καταφέρουμε όταν το θέλουμε και το προσπαθήσουμε πολύ. Ανάμεσα στην επιθυμία και την υλοποίηση της, το μόνο εμπόδιο είμαστε εμείς.
Μπαίνοντας ο Φεβρουάριος είπα πως θα την δω αλλιώς. Επιλέγω τους τρεις πιο σημαντικούς στόχους μου και θα επικεντρωθώ σε αυτούς. Επίσης, καταγράφω τα θετικά που θα μου επιφέρει η επίτευξη αυτών των στόχων. Είτε είναι επειδή θα βοηθήσει στην αυτοπεποίθηση μου, είτε επειδή στην πορεία θα με οδηγήσει σε έναν άλλο, μεγαλύτερο στόχο. Αν έχω είκοσι, όχι και τόσο δυνατούς στόχους, πολύ πιθανόν να μην καταφέρω ούτε έναν. Ο λόγος;
Η επίτευξη στόχων προϋποθέτει την αλλαγή της συμπεριφοράς και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να αλλάξει o τρόπος σκέψης. Για να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς πρέπει να θέλουμε κάτι πάρα πολύ, πρέπει να υπάρχουν εσωτερικά κίνητρα, δικά μας κίνητρα. Γι’ αυτό και όταν παίρνουμε αποφάσεις για τη νέα χρονιά ή γενικότερα για τη ζωή μας θα πρέπει να αναρωτηθούμε: Αν δεν υπήρχαν εξωτερικές πιέσεις θα θέλαμε να αλλάξουμε πραγματικά; Δεν ξέρω αν υπάρχει τελικά μυστική συνταγή που θα μας βοηθήσει να κάνουμε τους στόχους μας πραγματικότητα, αλλά ξέρω σίγουρα πως δεν χρειάζεται βιασύνη και σκληρή δουλειά.
