O γονέας δεν είναι επισκέπτης
Της Ρούλας Πέτρου
Πολλές φορές στη ζωή όλα ξεκινούν σαν ένα όμορφο παραμύθι, μόνο που τα παραμύθια της ζωής δεν έχουν πάντα και το όμορφο τέλος «Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Διερωτήθηκα αρκετές φορές γιατί όλα πρέπει να έχουν αρχή και τέλος, αναρωτήθηκα γιατί όλα αλλάζουν. Τι φταίει; Η απάντηση φίλοι μου είναι απλή. Όπως η ζωή δεν είναι αιώνια, έτσι και οι άνθρωποι. Μεγαλώνοντας έχουμε φιλοδοξίες, στόχους, όνειρα. Με αγάπη, πάθος και αφοσίωση μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε. Μέσα σε αυτά τα όνειρα λοιπόν η κάθε γυναίκα περιμένει τον δικό της πρίγκιπα και ονειρεύεται την ημέρα που θα ντυθεί στα λευκά και θα γίνει η πριγκίπισσα του για πάντα και μαζί του θα δημιουργήσει την δική της οικογένεια. Έλα όμως που αυτός ο κόσμος δεν είναι γεμάτος αστερόσκονη , νεράιδες και πρίγκιπες.
Στην πορεία της ζωής η ίδια η ζωή μας δίνει τα μεγαλύτερα μαθήματα. Ζούμε σε ένα κόσμο σκληρό πολλές φορές, η ζωή όμως είναι δώρο. Η κάθε μέρα, η κάθε ώρα, η κάθε στιγμή θα πρέπει να είναι για εμάς μια καινούρια ζωή..μια καινούρια σελίδα στο βιβλίο της ζωής μας. Ποτέ δεν γνωρίζουμε αν οι αποφάσεις που θα πάρουμε είτε στη επαγγελματική μας ζωή, είτε στην προσωπική είναι για εμάς οι καλύτερες, οι αποφάσεις που θα μας πάνε μπροστά, θα μας εξελίξουν πνευματικά, θα μας οδηγήσουν επαγγελματικά στην επιτυχία και θα μας ισορροπήσουν και θα μας ολοκληρώσουν στην προσωπική μας ζωή. Γιατί; Γιατί στην ζωή ερχόμαστε για να μάθουμε, για να αγαπήσουμε, για να πονέσουμε και να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με περισσότερη δύναμη, σοφία και ωριμότητα. Ο γάμος λένε είναι η μεγαλύτερη επένδυση στην ζωή ενός ανθρώπου. Η συντροφικότητα, η αγάπη, ο έρωτας, τα παιδιά μας είναι σημαντικοί παράμετροι της έννοιάς οικογένεια. Πολλές φορές όμως κάνουμε στη ζωή ίσως λάθος επιλογές όπως είναι και η επιλογή συντρόφου γιατί κρίνουμε και επιλέγουμε κάποιες φορές με λάθος κριτήρια και μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμαστε ότι ο σύντροφος μας δεν είναι ισάξιος μας, έχει διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία και μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα και χαρακτήρα από εμάς. Όλα αυτά σημαίνουν και το τέλος γιατί πολύ απλά ξεκινά η ζήλεια, οι διαφωνίες και οι καβγάδες και τα αρνητικά συναισθήματα αποτελειώνουν και το τελευταίο ίχνος αγάπης. Οι γυναίκες λοιπόν που αποφασίζουν και το τέλος το κάνουν με πολύ καθαρή συνείδηση μετά από πολλαπλές προσπάθειες και το κάνουν γιατί επιβάλλεται η ηρεμία και η γαλήνη και στην ψυχή τους και στην ψυχή των παιδιών τους. Ένας χωρισμός δεν είναι ούτε το τέλος του κόσμου, ούτε το τέλος της ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος που παίρνει μια τέτοια απόφαση έχει τεράστια αποθέματα δύναμης στην ψυχή του και είναι έτοιμος να παλέψει με τα άγρια κύματα γιατί πολλές φορές είναι και μάνα και πατέρας. Είναι οι άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με την μιζέρια και την δυστυχία, προτιμούν την ελευθερία και το ρίσκο αλλά και το καθαρό μυαλό για να μπορέσουν να πορευτούν στην ζωή όπως ακριβώς αξίζει σε αυτούς και στα παιδιά τους παρόλες τις δυσκολίες και τα πυρά που δέχονται μέχρι να ορθοποδήσουν. Είμαστε ελεύθεροι και μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας σύμφωνα με τα δικά μας θέλω και όχι τα ανόητα πρέπει της κοινωνίας. Η ζωή είναι όμορφη και απρόβλεπτη για όλους. Για να γίνουν οι αλλαγές που θες στη ζωή σου πρέπει να είσαι έτοιμος γι’ αυτές, να έχεις πίστη και να γνωρίζεις τι και ποιος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου προς το καλύτερο. Μετά από ένα διαζύγιο λοιπόν οι γονείς επιβάλλεται να παραμένουν γονείς γιατί τα παιδιά για να είναι ισορροπημένα και χαρούμενα χρειάζονται αγάπη, ποιοτικό χρόνο με θυσίες, με πράξεις και όχι μόνο λόγια. Χρειάζονται δίπλα τους και συναισθηματικά και έμπρακτα και τους δυο γονείς κάθε μέρα γιατί κανένας γονέας δεν πρέπει να είναι επισκέπτης και κανένας δεν πρέπει να σηκώνει όλο το βάρος μόνος του. Υπάρχουν και οι γυναίκες που είναι σε ένα γάμο και ουσιαστικά είναι μόνες. Μην μένετε σε μια κακοποιητική σχέση, η λεκτική και σωματική βία το ίδιο έγκλημα είναι εις βάρος της γυναίκας. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου όταν δεν είσαι ευτυχισμένη, όταν η ψυχή σου δακρύζει για να βρεις ξανά το χαμόγελο σου. Μην ξεχνάς η ζωή είναι γυναίκα και υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες που όταν έχασαν το γοβάκι, έβγαλαν και το άλλο και ξεκίνησαν να περπατούν ξυπόλητες. Προτίμησαν να ματώσουν τα πόδια τους, να χαράξουν τη γη στο πέρασμα τους και να τα ζήσουν όλα στο κόκκινο κοιτάζοντας κατάματα τη ζωή γιατί είναι αληθινές, ειλικρινείς και ξέρουν να περνάνε μέσα από τα κύματα και να βγαίνουν αλώβητες.
