ΜΕ ΦΛΕΒΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ

Ο Νικόλας Τζιοβάννη είναι καταιγιστική προσωπικότητα και όσοι τον γνωρίζουν καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Ένας πολύπλευρος άνθρωπος, με εκφάνσεις θεατές και αθέατες.

Μεγάλωσε στο Παραλίμνι, σε μια οικογένεια με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Όταν έχεις για παππού έναν δάσκαλο
στο μπουζούκι, πατέρα ποιητή και πρόπαππο ψάλτη, το μέλλον σου είναι από νωρίς προδιαγεγραμμένο. Απο μικρός ήθελε να γίνει ηθοποιός, έτσι θυμάται τον εαυτό του σαν παιδί, να μαζεύει την γειτονιά μπροστά απο μια πρόχειρη κουρτίνα και να τους παίζει θέατρο, σκαρώνοντας αυτοσχέδιες παραστάσεις. Με παρότρυνση τρίτων, αφού αρχικά ήταν διστακτικός, μετακόμισε Λευκωσία για σπουδές. Ακολούθησε τον Οπτικοακουστικό κλάδο, βρήκε αμέσως δουλειά στην τηλεόραση και άρχισε να πραγματοποιεί ένα ένα τα όνειρα του. Περάσματα απο τηλεοπτικές σειρές σαν ηθοποιός, σενάρια για εκπομπές, ρεπορτάζ στον δρόμο, κι άλλα πολλά. Μια διαδρομή που θα χρειάζονταν αρκετές σελίδες για να αναφερθούμε εκτενώς σε αυτήν.

Ταυτόχρονα δημιούργησε δικό του κανάλι στο YouTube το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα. Κρίνοντας τα εκατομμύρια προβολών του, θεωρώ πως το εγχείρημα πέτυχε. Ένα κομμάτι του εαυτού του, που έδωσε στο κοινό, μέσα απο διάφορους χαρακτήρες που υποδύεται ζωντανεύει με τον πιο άμεσο τρόπο. Βίντεο για διάφορα θέματα, τραγούδια παρωδίες κι
άλλα τόσα. Ο ίδιος μου εξηγεί πως η επιτυχία ήταν αναπάντεχη, όμως ταυτόχρονα λυτρωτική. “Ποιος να περίμενε οτι μια γιαγιά θα ήταν ικανή να κάνει τόσο κόσμο να χαμογελάσει.” Ένα κομμάτι μου, που δείχνω στον κόσμο, χωρίς πρώτα να περιμένω έγκριση απο κάποιο τηλεοπτικό κανάλι, που ίσως κατα την γνώμη του δεν ήταν αρκετά καλός. Ο κόσμος είχε άλλη γνώμη. Το έδειξε και μου το δείχνει τόσα χρόνια τώρα. Μια μεγάλη αγάπη και έκδηλος θαυμασμός που υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν είμαι αντάξιος τους.”

Αφού είχε εκπληρώσει αρκετούς απο τους στόχους του και αφου η ζωή στην Λευκωσία τον είχε κουράσει, μετακόμισε πάλι πίσω στο Παραλίμνι. Μια εύκολη απόφαση, αφου εδώ βρίσκεται και η οικογένεια του. Τα τελευταία χρόνια, κάθεται με τις ώρες σ’ ένα δωμάτιο και γράφει σενάρια, κυρίως για το Θέατρο το οποίο λατρεύει. Μια κωμωδία, μια μυθοπλασία ή
ακόμα κι ένας απλός διάλογος, που βλέποντας τον μετά να παίρνει σάρκα και οστά, είναι ένα συναίσθημα που δεν θα άλλαζε. Είναι εδώ και αρκετό καιρό, ενεργό μέλος στα “ΘεαΤΡόνια”, την Θεατρική Ομάδα της Νεολαίας Παραλιμνίου. Μια ομάδα που έχει μέσα στην καρδιά του.

Στην ερώτησή μου αν είναι αυτό που λέμε “έξω καρδιά” η απάντηση του είναι αφοπλιστικά ειλικρινής: “Αν αποφασίσει ή μάλλον αν αντέξει κάποιος άνθρωπος να περάσει μαζί μου μια μέρα, θα καταλάβει πως είμαι ιδιόρυθμος σαν χαρακτήρας. Κυκλοθυμικός, μοναχικός και ευαίσθητος αλλά την ίδια ώρα έτοιμος να γίνω η ψυχή της παρέας. Μια ταινία δίπλα απο το τζάκι με καλή παρέα, είναι το ιδανικό σενάριο για μια χειμωνιάτικη νύχτα. Αγαπημένο χρώμα το τυρκουάζ. Μου αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο, να βγάζω φωτογραφίες όμορφα τοπία, και να παρακολουθώ σειρές”.

Ο Νικόλας θέλει να κλείσει την όμορφη συζήτηση μας με παραινετικό τόνο. “Αν ένα πράγμα έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, είναι οτι αν θέλεις να καταφέρεις κάτι, πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Κανένας δεν θα σε βοηθήσει χωρίς
αντάλλαγμα. Κλείσε αυτιά, και μάτια ανοιχτά! Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και μοναχικός, αλλά αξίζει τον κόπο. Κι ας ζεις σε μια χώρα που τρώει τα παιδιά της. Με την βοήθεια του Θεού βρήκα την έξοδο στον λαβύρινθο και κατάφερα τον στόχο μου. Αν νιώθετε οτι το παιδί σας έχει κάποιο ταλέντο, περιβάλετέ το με αγάπη και βοηθήστε το να βρει τον δρόμο του. Αν η καρδιά του το λέει, στο τέλος να είστε σίγουροι, πως θα τα καταφέρει.