ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΜΑΧΗΤΗΣ – Της Βέρας Κοσμά

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ, 38 ΧΡΟΝΩΝ, ΔΕΡΥΝΕΙΑ

ΚΑΠΟΊΈΣ ΦΟΡΈΣ ΟΊ ΑΝΘΡΏΠΟΊ λειτουργούμε σαν να είμαστε αιώνιοι και άφθαρτοι, σαν να μην μπορεί να μας αγγίξει τίποτα. Τα γηρατειά, οι ασθένειες, τα δυστυχήματα φαντάζουν τόσο μακριά από εμάς και παρασυρόμαστε τόσο από την καθημερινότητα ξεχνώντας να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα. Χέρια, πόδια, μάτια τα θεωρούμε δεδομένα λες και μας τα χρωστάει ο Θεός. Το παράδειγμα όμως του Σταύρου Σταύρου από τη Δερύνεια μας υπενθυμίζει για ακόμη μια φορά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αντιθέτως ό,τι έχουμε, μέσα σε μια στιγμή, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων μπορούμε να το χάσουμε.

ΉΤΑΝ ΜΑΡΤΊΟΣ ΤΟΥ 2012 ΟΤΑΝ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ είδε την καθημερινότητά του να αλλάζει ξαφνικά. Οδηγούσε τη μηχανή του, όταν στην έξοδο της Δρομολαξιάς ξεκόλλησε το τιμόνι και η μηχανή συνέχιζε ακυβέρνητη. Οι σκέψεις του Σταύρου εκείνη την ώρα ήταν να βρει λύσεις, να προσπαθήσει να ανακτήσει τον έλεγχο ξανά. Δεν τα κατάφερε. Εκτινάχθηκε από τη μοτοσικλέτα και προσγειώθηκε με άσχημο τρόπο στο έδαφος στο διπλανό χαντάκι. Ο Σταύρος Σταύρου λιποθύμησε και το αμέσως επόμενο που θυμάται είναι να ξυπνά στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Τα βάσανα του μόλις είχαν ξεκινήσει…

ΓΊΑ ΜΊΑ ΒΔΟΜΑΔΑ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΈΒΛΈΠΈ ΤΟΥΣ ΓΊΑΤΡΟΥΣ ΝΑ μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο χωρίς όμως να του λένε τίποτα ουσιαστικό. Κοιμόταν, ξυπνούσε, ξανακοιμόταν. Αντιλαμβανόταν ότι ήταν σοβαρή η κατάστασή του αλλά δεν περίμενε ποτέ πως η κατάληξη του θα ήταν η αναπηρία. Η φωνή του δεν έβγαινε, δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε καν να φταρνιστεί. Και αφού δεν έπαιρναν την απαραίτητη ενημέρωση από τους γιατρούς στην Κύπρο αποφάσισαν να μεταβιβαστούν στο Ισραήλ. Τότε ξεκίνησε μια διαδικασία γεμάτη πόνο, επεμβάσεις, φυσιοθεραπείες και πολλές ελπίδες. Δυστυχώς όμως στο Ισραήλ του είχαν ανακοινώσει ότι η κατάσταση του ήταν μόνιμη και πως θα έμενε για το υπόλοιπο της ζωής του καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.

«ΈΚΛΑΨΑ ΠΟΛΥ ΜΟΛΊΣ ΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΚΟΊΝΏΣΑΝ. Έκλαιγα σαν μωρό. Δεν ήταν εύκολο να το δεχτώ. Από εκείνη τη στιγμή είχα να αντιμετωπίσω έναν εντελώς καινούργιο κόσμο. Ξέρετε, πριν το ατύχημα ήμουν αρκετά δραστήριος, έκανα τρεις δουλειές, μου άρεσε να παίζω μπιλιάρδο, table tennis. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψω νέους τρόπους γιατί όλα έπρεπε να γίνονται πάνω σε ένα καρότσι», μας εξομολογείται και συνεχίζει «Έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Είδα κόσμο να μου γυρνάει την πλάτη, η κοπέλα που ήμασταν σε σχέση με χώρισε, βίωσα τον ρατσισμό από τον κόσμο και μέχρι και σήμερα μάτια να κοιτάνε με περιέργεια όταν με βλέπουν στον δρόμο. Πάντως σήμερα δεν με πειράζει να το αναφέρω επειδή πλέον μετά από εσωτερικό αγώνα, που έχω δώσει, έχει πλέον ο εαυτός μου συμβιβαστεί».

ΑΠΟ ΤΉΝ ΣΥΖΉΤΉΣΉ ΜΑΣ ΜΈ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ προκύπτει πως το μεγάλο παράπονο του δεν είναι αυτές οι δύο ρόδες πάνω στις οποίες αναγκάστηκε από κάποια στιγμή κι έπειτα να ζει, αλλά το ότι αν αξιολογούσαμε την προσπάθεια του ιατρικού συστήματος στην Κύπρο θα έπαιρνε κάτω από την βάση. «Από το στήθος και κάτω, δεν αισθάνομαι το σώμα μου και χρειάζομαι έναν άνθρωπο διαρκώς δίπλα μου να με βοηθά. Μπορεί να συμβιβάστηκα με τον εαυτό μου όμως δεν συμβιβάστηκα με την κατάσταση που επικρατεί στην Κύπρο και το ιατρικό σύστημα. Κανείς στην Κύπρο δεν μου έδειξε πώς να είμαι αυτόνομος, να μπορώ να ντύνομαι μόνος μου και πως να κάνω κάποια βασικά πράγματα ώστε να αυτοεξυπηρετούμαι. Ό,τι έμαθα το έμαθα όταν ήμουν Ισραήλ. Στο Ισραήλ έκανα υδροθεραπείες, φυσικοθεραπείες και όταν ζήτησα να μου παρέχουν το ίδιο είδος θεραπείας είχαν το θράσος να μου πουν πως εκεί πλήρωνα ενώ εδώ είναι δωρεάν».

ΈΝΑ ΜΈΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΤΟΜΏΝ ΜΈ ΑΝΑΠΉΡΊΑ συνεχίζει να βρίσκεται κλεισμένο στον εαυτό του και να «κλαίει τη μοίρα του». Ο Σταύρος δεν είναι ένας από αυτούς. Κάνει μαθήματα ηλεκτρονικού υπολογιστή, παίζει table tennis, βοηθά όπου μπορεί στο σπίτι και στην οικογενειακή επιχείρηση. Μπορεί να είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, όμως δεν τον σταματάει τίποτα… Έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του, σκέφτεται θετικά και η ζωή άρχισε να του ανταποδίδει. Τον Φεβρουάριο αυτής της χρονιάς παντρεύτηκε τη γυναίκα της καρδιάς του. «Είχαμε σχέση περίπου τρία χρόνια μέχρι να πάρουμε την απόφαση γιατί ήξερα πως ίσως και να την ταλαιπωρούσα. Πολλοί καλοθελητές έλεγαν πως δεν θα μείνει μαζί μου και πως θα με χωρίσει. Αυτό όμως που μου έμαθε η ζωή είναι πως ζούμε για το σήμερα και δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο πολύ το μέλλον. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει».

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΈΊΝΑΊ ΈΝΑ ΠΑΊΔΊ ΜΈ ΜΈΓΑΛΉ ΚΑΡΔΊΑ, η ευγένεια και η καλοσύνη του σχηματίζονται στο πρόσωπό του. Δεν κρατάει κακία σε όσους τον πίκραναν, σε όσους του γύρισαν την πλάτη ή σε όσους κρίνουν… «Κρίνουν γιατί δεν ξέρουν», λέει και το σταματά εκεί. Ο ίδιος έχει θέληση και παλεύει για τα όνειρα του! Και το πιο σημαντικό; Προσπαθεί μέσα από την εμπειρία του να δώσει δύναμη και σε άλλους παθόντες. Μιλά για όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά, τα προβλήματα υγείας που δημιουργήθηκαν με το τροχαίο, την συμπεριφορά των συνανθρώπων μας απέναντι σε ένα άτομο με αναπηρία αλλά και πως ο ίδιος έμαθε να κλείνει τα αυτιά του και να προχωρά.