Famme Fatale: Παράσημα Ζωής

Από τα εφηβικά μου χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να κάνει τατουάζ, μεγαλωμένη όμως σε μια συντηρητική οικογένεια όλα αυτά φάνταζαν σαν ένα απλό εφηβικό όνειρο χωρίς δομή και πλάνο. Λίγο οι διαρκείς υπενθυμίσεις ότι θα είναι για πάντα χαραγμένο απάνω μου, λίγο η προκατάληψη ότι αυτοί που φέρουν στο σώμα τους τατουάζ δεν είναι και του καλύτερου σιναφιού, με έκαναν αργότερα να διστάζω και να μην το παίρνω απόφαση, έστω κι αν ενηλικιώθηκα έστω και εάν αυτονομήθηκα.

Πάντοτε έφερνα σαν δικαιολογία ότι δεν είχα βρει το κατάλληλο σχέδιο που θα με εκφράζει και κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν και το εφηβικό όνειρο έμεινε σαν ένα θέλω που αράδιαζα κάθε τόσο σε φιλικές συνάξεις! Και τι να έκανα άλλωστε, ποιο σχέδιο ήταν κατάλληλο για να είναι στιγματισμένο για πάντα επάνω στο σώμα μου, μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει;

Τατουάζ ή Δερματοστιξία είναι μια μορφή τροποποίησης του σώματος με την τεχνική της εισαγωγής ανεξίτηλου μελανιού στο χόριο στρώμα του δέρματος με σκοπό την αλλαγή του χρώματος του. … 6 χρόνια πριν, δύο δακρυσμένα ματάκια μου ζητούσαν όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης “Μαμά, μου υπόσχεσαι ότι δεν θα μας χωρίσει κανείς;”. Εκεί το πιο αθώο και σημαντικό ερώτημα που μου έχουν υποβάλει ποτέ. Πώς να εξηγήσω στην εξάχρονη αυτή ψυχή ότι ακόμη και ο θάνατος δεν είναι ικανός να κάνει την ψυχή μου να πάψει να τον αγαπά, να τον ακολουθεί, να τον συντροφεύει. “ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ γιε μου δεν πρόκειται να μας χωρίσει ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ”

Και κάπου εκεί, το εφηβικό όνειρο, το χλιαρό Θέλω πήρε σάρκα και οστά, καλύτερα πήρε μελάνι και βελόνα, ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ το πρώτο τατουάζ. Με ένα όρκο αιώνιας πίστης, αφοσίωσης και καταγραφής της μεγαλύτερης αγάπης που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, άρχισε το υπέροχο ταξίδι μου στον θαυμαστό κόσμο της δερματοστιξίας.

Ακολούθησαν κι άλλα, πως να μην άλλωστε, όσοι έχουν βιώσει την ιεροτελεστία αυτή, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να μην θέλεις άλλη μία φορά να νοιώσεις την έξαψη της διαδικασίας, την αναζήτηση του επόμενου σημείου αναφοράς και την επιλογή για το νέο παράσημο.

Έτσι θα ήθελα να τα αποκαλώ τα τατουάζ μου, σημεία αναφοράς, παράσημα από βιώματα στιγμών και αποφάσεων ζωής. Δεν είναι όλοι που επιλέγουν τα τατουάζ τους με αυτό τον τρόπο, κάποιοι απλά θέλουν να κοσμήσουν το σώμα τους, μα ακόμα κι αυτό είναι μια επιλογή, μια επιλογή που θα τους συντροφεύει μια ολόκληρη ζωή.

Πολλοί λένε ότι τα τατουάζ είναι μια τάση της τελευταίας δεκαετίας και ότι κάπου έχει παραγίνει το «κακό», όμως βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να τους τρίψω στα μούτρα ότι τα τατουάζ συνυπάρχουν με τον άνθρωπο περίπου από το 6000 π.Χ. Ποιο συγκεκριμένα, ο πρώτος άνθρωπος που έχει καταγραφεί επίσημα ότι είχε τατουάζ είναι ο «Otzi, ο
άνθρωπος πάγος» ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του 90’, βρέθηκε η σορός του σε ένα βουνό μεταξύ Αυστρίας και Ιταλίας και συγκεκριμένα στην κοιλάδα Otz.

Ο φίλος μου ο Otzi λοιπόν, που υπολογίζεται ότι έζησε γύρω στο 3300 π.χ., φέρει 57 τατουάζ. Κάτι χιλιάδες χρόνια μετά, άλλο ένα σημείο αναφοράς έχει καταγραφεί, άλλο ένα παράση μο έτοιμο να τοποθετηθεί προσεκτικά στην αόρατη στολή μου, η ημερομηνία τελετής παρασημοφόρησης είναι ήδη κλεισμένη και εγώ αναμένω εκείνη τη στιγμή, που θα βρεθούμε σε εκείνο το αποστειρωμένο δωμάτιο εγώ και ο προσωπικός μου δερματοστίκτης.

Είτε σου αρέσουν λοιπόν είτε όχι, είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή, την οποία ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει, κάποιοι για να στολίσουν το σώμα τους και κάποιοι άλλοι για να προσθέσουν παράσημα, παράσημα που κέρδισαν, νικώντας άλλη μια μάχη στο πεδίο της ζωής.

Gina K