Δικαιώματα ψυχών – Της Gina K

Δεν έχει σημασία τελικά η ηλικία, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η ζωή πρέπει να σε περάσει απο πολλά μονοπάτια για να είσαι έτοιμος να διαλέξεις αυτό που σου ταιριάζει αυτό που σε κάνει το λιγότερο δυστυχισμένο, το μονοπάτι που σου επιτρέπει το βράδυ να κοιμηθείς λίγες περισσότερες ώρες. Όταν λοιπόν ωριμάσεις μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια που έχεις διαβεί, κάπου εκεί αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο της πορείας που τελικά θα ακολουθήσεις ή τέλος πάντων θέλεις να ακολουθήσεις.

Μιλώντας με μαθηματικούς όρους χρειάζεσαι κατά μέσο όρο το 1/3 της συνολικής σου ζωής στα εγκόσμια για να καταλάβεις και να θέσεις τα όρια σου, για να επιλέξεις σε ποιες στάσεις θες να κατέβεις, για να αποφασίσεις τι σου ταιριάζει ψυχικά, για να αντιληφθείς ποιοι είναι οι «αυλικοί» και ποιοι οι «συγκάτοικοι» σου.

Κάπως έτσι και εγώ, το προηγούμενο καλοκαίρι, έχοντας ήδη κατά πολύ συμπληρωμένο το 1/3 της ζωής μου, αγναντεύοντας το βαθύ μπλε της αγαπημένης μου θάλασσας, έπαιρνα την μεγάλη απόφαση, την απόφαση για υλοποίηση του μεγάλου μου ονείρου, την απόφαση για επιστροφή.

Ο κύβος ερρίφθη, η λύση ήταν εκεί, απλά μου έλειπε η εξίσωση, ήμουνα όμως σίγουρη ότι θα είχα το συμπάν με το μέρος μου, αρκεί που το ήθελα τόσο πολύ!

Και είχα δίκαιο, με συνοδοιπόρο το φιλαράκι μου το Σύμπαν, δουλέψαμε σκληρά ένα ολόκληρο χρόνο. Σκέψεις, αποφάσεις, μεθοδευμένες κινήσεις με ένα και μοναδικό σκοπό, να οδηγηθώ μπροστά στο μονοπάτι που πάντα λαχταρούσα μα ποτέ δεν είχα το θάρρος να έρθω κοντά του. Ακόμη κι αν κάποιες φορές αμφέβαλλα για την απόφαση που πήρα σε εκείνη την αποβάθρα, το «φιλαράκι μου» φρόντιζε να μου βάζει ανθρώπους στο δρόμο μου για να μου δείχνουν ότι η πορεία μου ήταν σωστή και ξεκάθαρη.

Και να που βρέθηκα εδώ, έτοιμη να το διαβώ, λίγο κουτσουρεμένη, λίγο διψασμένη αλλά ήρεμη και σίγουρη για κάθε βήμα που του χαρίζω.

Χαρτοκιβώτια στοιβαγμένα, γεμάτα αναμνήσεις, κάπου πιο πέρα στο τοίχο ένα κρεμασμένο ημερολόγιο μου δείχνει ότι λίγα βήματα έμειναν για να ολοκληρώσω την πορεία που άρχισα ένα χρόνο πριν. Οι μέρες που υπολείπονται αναμένουν καρτερικά να σβηστούν, όπως οι φαντάροι μετρούν αντίστροφα για την πολυπόθητη απόλυσή τους.

Επιστροφή στο «σπίτι» με  φορτωμένα μπαγκάζια, γεμάτα αναμνήσεις και ευγνωμοσύνη για αυτά που έζησα εδώ, για τις χαρές και τις πίκρες που μου χάρισε η ζωή, ανυπόμονη και σίγουρη για την πόρτα που ξεκλείδωσα μπροστά μου.

Κανένα όνειρο δεν πρέπει να μένει ανεκπλήρωτο, καμία φλόγα δεν πρέπει να αφήνεται να σβήσει. Έχουν δικαίωμα οι ψυχές να ολοκληρώνονται, να ηρεμούν, να κατασταλάζουν και να ζουν το υπόλοιπο της πορείας τους ευτυχισμένες, ανακουφισμένες και σίγουρες.

Όλα πλέον φαίνονται τόσο απλά, τόσο κάθετα, τόσο ξεκάθαρα. Πού και που γυρνάω πίσω το κεφάλι βλέποντας τι άφησα, δεν κλαίω, όχι πλέον, έτσι κι αλλιώς είμαι πολύ μεγάλη για δράματα, απλά για εκείνες τις μικρές στιγμές αυτογνωσίας, τα αυλάκια που έχουν χαραχτεί στο πρόσωπο μου γίνονται λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο σκοτεινά, έτσι, για να αποτίσουνε ένα μικρό φόρο τιμής στην ζωή  προ της ψυχικής ενηλικίωσης μου.

Κανένα όνειρο δεν πρέπει να μπαίνει σε ντουλάπι, κανένα όνειρο δεν πρέπει να διπλοκλειδώνεται. Κρατήστε τα όνειρα ζωντανά, δώστε τους τροφή, ζήστε τα κάθε βράδυ ξανά και ξανά και όλα θα πάρουν το δρόμο τους!

Η φωνή στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου με διαβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι όλα πάνε πρίμα. «Σε περιμένω» μου λέει …

Ονειρευτείτε, αποφασίστε, πιστέψτε … γιατί κανένα όνειρο δεν πρέπει να μένει όνειρο.