50 χρόνια μετά, τα «αύριο» θα τελειώσουν – Του Ζανέττου Λουκά
Μην παραδοθείς στη σκληρή πραγματικότητα. Αποφάσισε ότι θα αλλάξεις τη ζωή σου.
Στα 28 μου είχα αρκετό χρόνο. Μεταξύ 2012 και 2016 προσπαθούσα να χτίσω το μέλλον μου. Μέχρι να καταλάβω ότι πραγματικά, για να χτίσω μια επιχείρηση για την οποία, θα ήμουν ικανοποιημένος με την πρόοδο της, μια επιχείρηση που μπορεί να μου εξασφαλίσει το εργασιακό μου μέλλον για το υπόλοιπο της ζωής μου, αυτό το είδος ζητήματος θα έπρεπε να πάρει 2-3 χρόνια. Και θα χρειάζονταν και άλλα 2-3 χρόνια για να γίνει αρκετά καλό. Τότε δεν καταλάβαινα και τόσο πως λειτουργεί ο χρόνος. Ή για να το θέσω πιο σωστά τον είχα πάντοτε απέναντι μου. Πίεζα συνεχώς καταστάσεις. Καταλαβαίνοντας πώς λειτουργεί ο χρόνος, πόσο χρόνο χρειάζονται τα πράγματα και τι είναι ο εργασιακός χρόνος, με έκανε να ξανασκεφτώ τα πάντα. Με συγκλόνισε σε μέγιστο βαθμό.
«Όταν μεγαλώνεις, έχεις την τάση να σου λένε ότι ο κόσμος είναι όπως είναι, η ζωή σου είναι απλώς να ζεις τη ζωή σου μέσα στον κόσμο, να προσπαθείς να μην χώνεσαι πολύ στους τέσσερις τοίχους, να προσπαθείς να έχεις μια ωραία οικογένεια, να έχεις διασκέδαση και φυσικά να εξοικονομείς χρήματα, φροντίζοντας πάντοτε να μένουν και κάποια στη άκρη.
Ο Steve Jobs, ο άνθρωπος που ευθύνεται για την αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου, είχε πει κάποτε ότι «Αυτή είναι μια πολύ περιορισμένη ζωή. Η ζωή μπορεί να είναι πολύ ευρύτερη, μόλις ανακαλύψετε ένα απλό γεγονός, και αυτό ότι όλα γύρω σας που αποκαλείτε ζωή φτιάχτηκαν από ανθρώπους που δεν ήταν πιο έξυπνοι από εσάς. Και μπορείτε να το αλλάξετε, μπορείτε να το επηρεάσετε, μπορείτε να φτιάξετε τα δικά σας πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν άλλοι άνθρωποι. Μόλις το μάθεις αυτό, δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος».
Είναι αυτή η μία γραμμή που με χτυπάει κάθε φορά: «Ένα απλό γεγονός είναι ότι όλα γύρω σου που αποκαλείς ζωή φτιάχτηκαν από ανθρώπους που δεν ήταν πιο έξυπνοι από σένα».
Σε εξουσιοδοτεί. Σου δίνει κυριότητα. Σου δίνει την άδεια να δοκιμάσεις. Όχι επειδή είσαι διαφορετικός. Επειδή όμως έχεις
τις ίδιες πρώτες ύλες με όλους τους άλλους. Είναι λυτρωτικό να γνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα, κάνεις πολύ περισσότερα από όσα νόμιζες ποτέ ότι μπορούσες. Αρχίζεις να απαιτείς καλύτερα από τον εαυτό σου, τα πρότυπα γίνονται υψηλότερα. Μας έχουν μάθει ότι αν θέλουμε περισσότερα χρήματα, επιτεύγματα, ζωντάνια, χαρά, ψυχική ηρεμία, τότε πρέπει να κάνουμε περισσότερα, για να προσθέσουμε περισσότερα στη συνεχώς αυξανόμενη λίστα υποχρεώσεων μας. Μπούρδες. Τι γίνεται όμως αν όλα αυτά τα έχουμε διδαχθεί λάθος; Και στη τελική ποιοι είναι «αυτοί»; Τι θα συμβεί αν η απάντηση στο να θέλουμε περισσότερα από αυτά που έχουμε στο τέλος χάνουμε και δεν κερδίζουμε.
Όπως αποδεικνύεται, τα στοιχεία υποστηρίζουν ότι αν θέλουμε να αυξήσουμε την παραγωγικότητα και την ευτυχία μας, θα πρέπει στην πραγματικότητα να κάνουμε λιγότερα. Μέσα στην καραντίνα του Covid 19, είχα διαβάσει το βιβλίο «Your Brain at Work», που σημείωνε ότι είμαστε πραγματικά συγκεντρωμένοι στη δουλειά μας ελάχιστες ώρες την εβδομάδα, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συλλογική μας αγορά με τις 40+ ώρες εργασίας την εβδομάδα. Ως άνθρωποι με γεμάτες ζωές, παιδιά, καριέρα, φίλους, πάθη, χόμπι, και πολλά άλλα ενδιαφέροντα, πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε τη σοφία να κάνουμε λιγότερα για να δώσουμε περισσότερο χρόνο και να ανακουφίσουμε το άγχος χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο τα αποτελέσματά μας;
Ίσως πρέπει να προσδιορίσουμε τι δεν πρέπει να κάνουμε. Αλλά αυτός ο προσδιορισμός δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Πρέπει να είναι μεθοδικός και βασισμένος σε ένα μόνο στοιχείο. Αν πραγματικά το θες στη ζωή σου, για το υπόλοιπο της ζωής σου.
