«Ωρέ πού πάμε;»

Βιάστηκε φέτος το καλοκαίρι, ξεπετάχτηκε κάπου ανάμεσα στις λασποβροχές του Μάη, συνοδευόμενο από σκόνη Σαχάρας. Λατρεμένη εποχή το καλοκαίρι. Οι μήνες κατά τους οποίους το γυναικείο φύλο μπορεί να πιάσει σε πέντε δευτερόλεπτα κλίμακες από ντο μείζονα, σε σι ελάσσονα στη θέα απλά και μόνο μιας κατσαρίδας ή ενός κουνουπιού.

Του Παντελη Θεοδοσίου

Ιούνιος, και στη γειτονιά μου άρχισε να ακούγεται και πάλι η μουσική του πλανόδιου παγωτατζή. Κάτι ανάμεσα σε μειδίαμα και χαμόγελο εμφανίζεται, καθώς μια μακρόσυρτη κραυγή της Ευαγγελίας «παγωτατζής» ξεσηκώνει τους ξινισμένους γείτονες. Ο χρόνος πάει πίσω, τότε που ήμουν παιδί και όσα παγωτά κι αν έτρωγα δεν ήταν ποτέ αρκετά. Εκείνος ο παγωμένος συνδυασμός ζάχαρης και παιδικής αθωότητας που πάντα ξυπνάει το παρελθόν. Εκεί που πάντα καταλήγω για να ξεφύγω από αυτά που με βασανίζουν στο τώρα.

Ιούνιος πάλι. Ο τρίτος Ιούνιος στη μετά κορονοϊού εποχή. Είκοσι εφτά μήνες μετά τον πρώτο εγκλεισμό, τρία lockdown, τρία εμβόλια, εκατομμύρια rapid test, χιλιάδες κρούσματα κι ακόμα δεν έχω καταλάβει αν φέτος, αρχές καλοκαιριού, ο κόσμος τρελάθηκε ή ζεστάθηκε.

Ιούνιος, και αντιλαμβάνομαι ότι χάθηκε η επικοινωνία. Μοιάζει ο τόπος με τον Πύργο της Βαβέλ. Υπερβολικός από τη φύση μου, υπέθεσα ότι η αντίληψή μου υπερβάλλει. Παρατηρώντας πιο προσεκτικά γύρω μου, με πόνο βεβαιώθηκα ότι έχω δίκιο! Κυκλοφορώ σαν άλλος Βασίλης Αυλωνίτης από την ταινία «Η ωραία των Αθηνών» και μονολογώ σε κάθε ευκαιρία «Ωρέ πού πάμε, πού πάμε ωρέ;» χωρίς να φουσκώνω τα μάγουλα.
Πού πάμε; Ο περισσότερος κόσμος πάει εκεί που πηγαίνει ο υπόλοιπος κόσμος. Το οξύμωρο βέβαια είναι πως και ο υπόλοιπος κόσμος πάει εκεί που πηγαίνει ο περισσότερος κόσμος. Λόγω του παράδοξου αυτού φαινομένου, ο κόσμος καταλήγει να ακολουθεί μία πορεία που ταυτόχρονα τη δημιουργεί ο ίδιος.

Στην προ κορονοϊού εποχή, τα καλοκαίρι πάντοτε πήγαινα διακοπές. Έκανα ταξίδια, δημιουργούσα εμπειρίες και αποθήκευα αναμνήσεις. Γύριζα κυριολεκτικά τον κόσμο σε 80 μέρες. Φέτος κάνω τον γύρο της μέρας σε 80 κόσμους. Σε όποιον κόσμο κι αν γυρίσω, έρχονται στην οθόνη του κινητού μου εικόνες φριχτές. Άνθρωποι που «φεύγουν» ξαφνικά, άνθρωποι θύματα ενός πολέμου, άνθρωποι θύματα της πείνας, άνθρωποι θύματα του καρκίνου. Το πόσοι φεύγουν, και από τι, δεν το ξέρω ακριβώς. Ποτέ δεν μπόρεσα να βάλω τον ανθρώπινο πόνο στο καντάρι της στατιστικής. Ένας αδικοχαμένος άνθρωπος αξίζει όσο χίλιοι κι όσο ένα εκατομμύριο. Μόνο που πάνω σ’ αυτές τις εικόνες και στις στατιστικές κάποιοι βγάζουν τις δεισιδαιμονίες τους, θρησκευτικές, πολιτικές, οικολογικές κ.ά. στη φόρα. Ψίθυροι, υποψίες και θεωρίες που ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

Η μόνη πραγματικότητα είναι μία: όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας η ασυνεννοησία, η κακία, η επιθετικότητα και η τρέλα. Δεν μπορώ να το δεχτώ. Προσπαθώ να αλλάξω οπτική. Να ξεμπλοκάρω το βλέμμα μου από το κακό, να ξεφύγω από το περίκλειστο σύμπαν των κακών ειδήσεων. Μάταια! Μιζέρια παντού, η φρίκη το έχει στρώσει για τα καλά σαν χιόνι. Όπου και να κοιτάξω, κάποιος ανεξέλεγκτος εξωγενής παράγοντας με φέρνει συνέχεια αντιμέτωπο με το τέρας.

Ζούμε σε μια εποχή που πλεόν η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας δεν επιτυγχάνεται εύκολα. Χαμένοι στα καθημερινά προβλήματα, αρνούμαστε να καταλάβουμε ο ένας τους προβληματισμούς του άλλου. Δεν μιλάμε, μάθαμε να κρατάμε αποστάσεις πίσω από τυπικές χαιρετούρες, κλειδώνοντας τα συναισθήματά μας στην προσπάθεια να γλιτώσουμε μία ακόμα έντονη συζήτηση με κάποιον.

Έπιασαν οι ζέστες και το σύμπαν δοκιμάζει τις αντοχές μου, προσπαθώντας καθημερινά να τεντώσει στο μάξιμουμ όλο το μήκος των νεύρων μου, έτσι απλά και μόνο για να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσουν.

«Ωρέ πού πάμε, πού πάμε ωρέ;»

Μια ροπή στην αυτοκαταστροφή πάντα την είχα, αλλά σήμερα βάζω ένα τέλος. Αν σκαλώσεις σε αόριστα συμπεράσματα του τύπου «ο κόσμος τρελάθηκε, ο κόσμος δεν έχει σωτηρία», μένεις μια ζωή στάσιμος! Κλείνω υπολογιστές, κινητά, τάμπλετ και τηλεόραση. Η ζωή συνεχίζει κανονικά τη ροή της σε ένα παράλληλο σύμπαν. Καλοκαίριασε και ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα. Αναζητώ λίγο αέρα και φως. Αέρας, κι αν είναι και ζεματιστός ακόμα καλύτερα. Να πάρει μακριά όλες τις τοξικές μου σκέψεις. Φως, άπλετο φως να διώξει τα πυκνά σκοτάδια απ’ την ψυχή μου.
Κανονίζω συναντήσεις μόνο με θετικούς ανθρώπους. Αφήνω την πολύχρωμη αύρα από όμορφα πράγματα να με κατακλύσει. Νέα σχέδια, νέα ξεκινήματα, πρώιμες αισιοδοξίες, αληθινές συγκινήσεις και τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά. Αγνοώ επιδεικτικά τις πληρωμένες και κατασκευασμένες ειδήσεις αφού πάντα έχουν μια ροπή στην κεντρομόλο των κακών μαντάτων. Τα καλά μαντάτα τα βρίσκω μόνος μου, έξω από τις ειδήσεις. Εκεί όπου η ζωή ορίζεται από μένα, εκεί που είμαι ελεύθερος! Όσο υψηλό φόρο κατανάλωσης και αν έχει αυτή η ζωή, εγώ
θα τον πληρώσω, και ας μην είμαι έτοιμος οικονομικά για τέτοια έξοδα. Το προσχεδιασμένο κακό τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου.

Follow Vantagemag on Instagram to see the latest news