Χτίζοντας την επικοινωνία μεταξύ μας! – Της Ιωάννας Τζούλιου
Οφείλουμε να ανοίξουμε τα μυαλά μας και να δημιουργήσουμε την ιδανική παιδεία, στην κοινωνία μας. Οι προηγούμενες γενιές είναι αυτές που παραχαράζουν σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα ζωή των παιδιών.
Μια άλλη συνηθισμένη ημέρα ξεδιπλώθηκε και βρέθηκα να μπαίνω στους γνωστούς διαδρόμους του τοπικού σούπερ μάρκετ. Καθώς επιχειρούσα να περάσω μέσα από τα ράφια που έμοιαζαν να μην έχουν τελειωμό, ο κόσμος γύρω μου ξεθώριαζε σε ένα σκηνικό ρουτίνας. Εκείνη τη στιγμή, οι στοχασμοί μου διακόπηκαν απότομα από ένα περιστατικό που απαιτούσε την προσοχή μου. Ένα παιδί, συνοδευόμενο από τον πατέρα του, εισήλθε ανήσυχο στο χώρο. Οι παρορμητικές απαιτήσεις του παιδιού να φύγει από το χώρο για παγωτό γέμισαν το κατάστημα. Ο πατέρας δεν απάντησε, συνέχισε να περιφέρεται πέρα δώθε στους διαδρόμους και το παιδί από πίσω να ακολουθεί.
Είπα μέσα μου «εντάξει, συνέχισε τα ψώνια σου, δεν έγινε κάτι». Προχώρησα στο τρίτο διάδρομο τώρα, όπου κόλλησε το βλέμμα μου σε κάτι ξηρούς καρπούς. Το παιδί και ο πατέρας πέρασαν από δίπλα μου, συζητώντας ακόμη για το αν θα πάνε για παγωτό. Αυτό που εκτυλίχθηκε στη συνέχεια με συγκλόνισε βαθιά. Η απογοήτευση του πατέρα έφτασε σε σημείο βρασμού και εξαπέλυσε έναν χείμαρρο επιθετικών λέξεων στο παιδί. Ο απόηχος της φωνής του αντηχούσε στους διαδρόμους, αιχμαλωτίζοντας την προσοχή όλων όσων ήταν μάρτυρες. Οι φράσεις που εκτόξευσε “Μπορείς να σταματήσεις τώρα;! Σε βαρέθηκα! Ποιο είναι το πρόβλημα σου;! Πάψε!”.
Εκείνη τη στιγμή, μια καταιγίδα αντιφατικών σκέψεων μαίνονταν μέσα μου. Η επιθετικότητα μπερδεύεται με την αποτελεσματική επικοινωνία; Ναι, η συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να μην ήταν η ιδανική, αλλά είναι οι φωνές και οι επιπλήξεις η καλύτερη προσέγγιση για την καθοδήγησή του; Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ για το συναισθηματικό τίμημα που θα προκαλούσε αυτό στο παιδί και τι είδους παράδειγμα του δινόταν. Καταλαβαίνω ότι η ανατροφή των παιδιών είναι ένα δύσκολο και ατελείωτο ταξίδι και δεν επιθυμώ να κρίνω κανέναν γονέα. Ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στις δικές του μοναδικές συνθήκες. Ωστόσο, το περιστατικό αυτό με έκανε να σκεφτώ πιο βαθιά όσο αφορά την συμπονετική και εξελικτική γονική ανατροφή. Καθώς συνέχιζα τη διαδρομή μου μέσα στο κατάστημα, εξακολουθώντας να παλεύω μπερδεμένη με την απορία για τη σκηνή που είχα παρακολουθήσει, τα λόγια ενός κυρίου έκοψαν τον αέρα σαν παγωμένα θραύσματα. “Γιατί τρελαίνεις τον πατέρα σου; Αν ήμουν ο μπαμπάς σου, θα σε χαστούκιζα! Ο μπαμπάς σου είναι πολύ υπομονετικός μαζί σου”. Πάγωσα… Πώς μπορούμε να περιμένουμε από ένα παιδί, ένα αθώο πλάσμα, να υιοθετήσει κατάλληλη συμπεριφορά, όταν οι ενήλικες που το περιβάλλουν αποτυγχάνουν να ενστερνιστούν τέτοιες αρετές;
Τα παιδιά είναι αθώες υπάρξεις, πρόθυμες να μάθουν και να αναπτυχθούν, αλλά χρειάζονται καθοδήγησή, κατανόησή και συμπόνια. Δεν εννοώ βέβαια τα παιδιά να μην έχουν πειθαρχία. Ακόμα και σε στιγμές αδυναμίας των παιδιών είναι σημαντικό να υπάρχει εξήγηση και καθοδήγηση για το τί ακριβώς δεν είναι σωστό στη συμπεριφορά του και για ποιο λόγο.
Πράγματι, αναγνωρίζω ότι το παιδί σε αυτό το περιστατικό δεν επέδειξε ήρεμη ή ιδανική συμπεριφορά. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να υπάρχουν ακραίες καταστάσεις όπου τα παιδιά παρουσιάζουν προκλητική συμπεριφορά και αρνούνται να ακούσουν. Ωστόσο, η κατανόηση του εσωτερικού κόσμου αυτών των παιδιών και η εμβάθυνση στους λόγους που κρύβονται πίσω από τις πράξεις του, παραμένουν σημαντικά. Τα παιδιά δεν διαθέτουν από τη φύση τους αρνητική συμπεριφορά, αυτή διαμορφώνεται από τις εμπειρίες και το περιβάλλον τους.
Τρόμαξα όταν σκέφτηκα τις πιθανές συνέπειες καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και περιηγούνται σε έναν κόσμο όπου η επιθετικότητα γεννάει επιθετικότητα.
Θα δυσκολεύονταν να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις; Θα διαιωνίσουν τον κύκλο της επιθετικότητας στις δικές τους αλληλεπιδράσεις; Το βάρος αυτών των ερωτημάτων με πίεζε. Πρόσφατες έρευνες επισημαίνουν ότι οι φωνές κάνουν τα παιδιά πιο επιθετικά, σωματικά και λεκτικά. Οι φωνές γενικά, ανεξάρτητα από το πλαίσιο, είναι μια έκφραση θυμού. Τρομάζει τα παιδιά και τα κάνει να αισθάνονται ανασφαλή. Επίσης η συγγραφέας και εκπαιδεύτρια γονέων Laura Markham, Ph.D., μεταδίδει το μήνυμα ότι μετά την διασφάλιση της ασφάλειας των παιδιών, η πρώτη δουλειά γονέων είναι να διαχειρίζονται τα δικά τους συναισθήματα.
Τελείωσα τα ψώνια μου βιαστικά, και καθώς έφευγα από το σουπερμάρκετ εκείνη τη μέρα, ένιωθα το βάρος του περιστατικού. Μου έγινε σαφές ότι, ενώ η ανατροφή των παιδιών είναι αναμφίβολα μια πρόκληση, πρέπει να υπάρχει καθοδήγηση και σωστή επικοινωνία. Αυτό το μήνυμα προέρχεται από εμένα, μια Millennial. Πρέπει να εμβαθύνουμε στο τι κουβαλούν οι ψυχές των ανθρώπων, ειδικά των παιδιών! Θέλουμε ένα μέλλον όπου η αγάπη, η συμπόνια και ανοιχτά μυαλά θα καθοδηγούν τις αλληλεπιδράσεις μας!
