Φέτος φωτίζουμε τις καρδιές μας!

Της Ginaς Κωνσταντίνου

6:30 το πρωί, το ξυπνητήρι με «βαράει» με σφυρί στο κεφάλι, ανοίγω τα μάτια και ακόμη είναι σκοτάδι. Δεν θέλω να βγω από το κρεβάτι, δεν θέλω να αποχωριστώ την ριγέ μου κουβέρτα, κάνει κρύο, έχω μεγαλώσει, είμαι κουρασμένη, πόσα χρόνια έχω ακόμη για την σύνταξη … εν τω μεταξύ βρίσκομαι ήδη στην κουζίνα.

Τα αρώματα που αναδύονται από την συνάντηση του καυτού νερού με τον καφέ, μου θυμίζουνε τον λόγο που σηκώνομαι από το κρεβάτι κάθε πρωί εδώ και κάποιες δεκαετίες! Ο καφές μου, μία από τις μικρές και υπέροχες απολαύσεις της ζωής μου. Μια γερή γουλιά καίει τον ουρανίσκο μου και στη συνέχεια το στομάχι μου, παραπονιέται και αυτό για την κακομεταχείριση όλων αυτών των δεκαετιών. Θα σωπάσει, το έχω εκπαιδεύσει καλά!

Με την ριγέ κουβέρτα να με έχει ακόμη αγκαλιά και με την αχνιστή κούπα καφέ χουχουλιάζω στον καναπέ μου, δίνοντας στον εαυτό μου ακόμη λίγα λεπτά μακριά από την πραγματικότητα, λίγα λεπτά ακόμη.

«Καλό μήνα», μου λέει, και μου ανάβει τα λαμπιόνια στο εδώ και βδομάδες στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήρθε τελικά, ο Δεκέμβρης που τόσο όλοι περιμέναμε. Το ομολογώ φέτος στόλισα το σπίτι μου χριστουγεννιάτικα πιο νωρίς από ποτέ, τόσο νωρίς που έπρεπε κάθε λίγο και λιγάκι να με υπενθυμίζω ότι μένω Κύπρο και όχι στην ηλιόλουστη καλοκαιρινή χριστουγεννιάτικη Αυστραλία. Μια βόλτα στην γειτονιά όμως με έπεισε ότι πολλοί φέτος έχουν γίνει «Αυστραλοί».

Τελικά ο κόσμος έχει ανάγκη αυτά τα Χριστούγεννα πιο πολύ από ποτέ, έχει ανάγκη να νιώσει αυτό το πολυπόθητο πνεύμα των Χριστουγέννων να πλανάται. Δεν αντέχουν να δουν άλλη μιζέρια, άλλη τηλεοπτική τρομοκρατία, άλλη μια ανακοίνωση αριθμών. Το μόνο που θέλουν είναι να χαζογελάσουν παρακολουθώντας το Home Alone, για χιλιοστή φορά. Αρχίσαμε ήδη να αναζητούμε, έστω και στα κρυφά, στο you- tube τον Chris Rea για να μας τραγουδήσει ότι επιστρέφει σπίτι για τα Χριστούγεννα. Σπίτι όπου νοιώθει ασφάλεια, αγάπη, οικογενειακή θαλπωρή, ηρεμία. Πως εξηγείται τελικά αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να επιστρέφει στις «ρίζες» του κάθε Χριστούγεννα; Τελικά αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Ή επιστροφή στην ασφάλεια, στα γνώριμα, στην χωρίς φίλτρα αποδοχή και αγάπη; Και εάν συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι το πνεύμα, πως στον κόρακα θα το βρούμε φέτος;

Με τούτα και με κείνα η μέρα πέρασε και με πόδια βαριά ανεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού, τα κλειδιά κάπως σκαλώνουν στο κουδουνιστό ξύλινο δεντράκι που έχω με μαεστρία περάσει στο πόμολο της εξώπορτας, επιτέλους σπίτι, αντικρύζω το στολισμένο δέντρο και αφήνω το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα να με συνεπάρει.

Πως να’ ναι άραγε οι φετινές γιορτές; Θα επιστρέψουμε ποτέ “σπίτι”; Επιλέγω να μην ανοίξω την τηλεόραση, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε, αυτά που θέλω να δω βρίσκονται εδώ, γύρω από αυτό το δέντρο, μέσα σε αυτό το σπίτι. Βάζω μουσική και ξεκινάω να μαγειρεύω, δραπετεύω από την πραγματικότητα και ονειρεύομαι λουκούλλεια γεύματα, μοσχομυριστές γαλοπούλες και μεστά κόκκινα κρασιά. Εδώ, γύρω από το δέντρο, με μουσική υπόκρουση το LAST CHRISTMAS, όλοι οι φίλοι και συγγενείς μαζεμένοι, να λογομαχούμε για το ποιος έχει κερδίσει στο επιτραπέζιο και να γελάμε με τη ψυχή μας.

Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά, καλύτερα θα έλεγα, γιατί τώρα έχουμε εκτιμήσει την “επιστροφή στο σπίτι”, γιατί η κύρια ανάγκη είναι η συντροφιά και οι αγκαλιές, τα γέλια και το καλό κρασί, η φυσική παρουσία και η ανταλλαγή ευχών.

Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν σας εύχομαι “να σας κάνουν μια αγκαλιά τόσο σφιχτή που όλα τα σπασμένα κομμάτια μέσα σας να ενωθούν για πάντα” (γνωμικό του δρόμου).