Στάχτη και Burberry ο πλανήτης… – Του Παντελή Θεοδοσίου

Για πότε μπήκε ο Οκτώβριος για πότε είναι έτοιμος να φύγει ακόμα διερωτώμαι! Μας μπήκε κυριολεκτικά ο φετινός Οκτώβριος. Είχα πολλές ελπίδες για αυτό το μήνα. Ελπίδες, όνειρα, σχέδια και ένα πλάνο το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ξέχασα προφανώς ότι στην μετά-covid εποχή αν έχεις το θράσος να κάνεις πλάνα, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Δεν είναι να κανείς και πολλά πλάνα σε αυτόν τον πλανήτη.

Κανονικά, ο φετινός Οκτώβριος θα έπρεπε να λέγεται Απρίλιος, μήνας του οποίου το όνομα του σημαίνει ανοικτός! Επίθετο πιο επίκαιρο από ποτέ! Μέσα φθινοπώρου (λέμε τώρα, γιατί ακόμα σε επίπεδο θερμοκρασίας είναι καλοκαίρι) άνοιξαν νέες πληγές.

Μπερδεμένος ο μήνας και τα δάκτυλα ακίνητα στο πληκτρολόγιο, κοιτώντας απελπισμένος την οθόνη του υπολογιστή. Εδώ και μέρες οι προθεσμίες με πιέζουν. Γέμισε με χαρτάκια κολλημένα το γραφείο. Χαρτάκι και λέξη, χαρτάκι και πρέπει, χαρτάκι και υποχρέωση. Σε ένα από αυτά γράφει «S.O.S άρθρο». Είχα υποσχεθεί στους αναγνώστες μου κάθε βδομάδα νέο αρθράκι. Αισθάνομαι κενός, αδυνατώ να γράψω κι ο εκδότης με πιέζει. Η προθεσμία τελείωσε, αλλά οι λέξεις αρνούνται να συνεργαστούν. Δεν είμαι και η Carrie Bradshaw να βγω μια βόλτα στους δρόμους της New York να εμπνευστώ βρε αδελφέ!

Εδώ που φτάσαμε, τι να γράψω; Ό,τι και να γράψω, μέχρι να πάει το άρθρο στον εκδότη και μέχρι να το ανεβάσουν στο site, όλα μπορεί να είναι διαφορετικά. Ίσως ο πόλεμος μέχρι τότε να έχει σταματήσει. Μακάρι, και ας μοιάζει το αρθράκι μου παλιακό στους αναγνώστες.

Άλλος ένας πόλεμος. Άποψη δεν έχω, δηλώνω ουδέτερος, απροετοίμαστος, αδιάβαστος και σκράπας στα πολιτικά, αφού δεν βλέπω ειδήσεις. Τα αίτια και οι αφορμές αυτού του πολέμου, καθώς και τα προηγούμενα που έχουν αυτοί οι δύο μεταξύ τους δεν περιλαμβάνονται στα SOS μου και ευτυχώς που δεν δίνω εξετάσεις ιστορίας, γιατί θα πήγαινα άπατος. «Παίζονται πολλά (συμφέροντα)» ακούω απ’ εδώ και απ’ εκεί και κάθε φορά που το ακούω προσεύχομαι να μην πολεμάνε κι αυτοί για δέκα χρόνια για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα είδωλο, για μια συμβολική Ελένη.

Πόλεμος και στα social media. Μπαίνεις στο face και στο Insta και φοβάσαι μην σου έρθει καμιά ξόφαλτση, καθώς συγκρούσεις πληκτρολογίων εξελίσσονται μπροστά σου. Βροχή οι απόψεις για το αν φταίει η Χαμάς, ή το Ισραήλ. Μπάχαλο τα social με τις αναρτήσεις και βροχή τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση. Μουσουλμάνοι, χριστιανοί, εβραίοι και βουδιστές να σφάζονται πίσω από την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου.

Κάπου ανάμεσα στις ηλεκτρονικές συγκρούσεις ξεπετάγονται φωτογραφίες. Σκληρές φωτογραφίες. Πόσο θα ήθελα να τις αγνοήσω, πόσο το προσπαθώ σε κάθε πόλεμο να κρατηθώ και να μην τις ανοίξω. Μάταια! Η φωτογραφία ενός πατέρα που θρηνεί, αγκαλιάζοντας το κεφάλι του νεκρού παιδιού του σκεπασμένο με ένα ματωμένο σεντόνι. Βάζω στη θέση του πατέρα τον εαυτό μου και κάτω από το σεντόνι την κόρη μου. Πώς να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους; Πώς να συγκρατήσεις τα δάκρυα; Πώς να διαχειριστείς αυτόν τον ανελέητο κόμπο στο στομάχι;

Γέμισε ο τόπος με φωτογραφίες και βίντεο. Φρίκη παντού. «Μην τα πιστεύεις, είναι fake news και ψεύτικες φωτογραφίες προπαγάνδας», λένε. Πως να μην πιστέψω; Βλέπω κατεστραμμένα τοπία, απελπισμένες μανάδες, σκυθρωπά παιδάκια και άψυχα σώματα!

Τις πλείστες φορές αν πατήσω πάνω σε κάποιο βίντεο απενεργοποιώ τον ήχο. Ο συνδυασμός «άκου να δεις» μου πέφτει κάπως βαρύς. Την φρίκη είτε θα την βλέπω είτε θα την ακούω. Τον σπαραγμό δεν τον αντέχω πια… Μέσα στα πολλά που είδαν τα ματάκια μου αυτές τις μέρες ήταν και ένα βίντεο-συνέντευξη ενός Ιρλανδού πατέρα. Έκλαιγε, σπάραζε για την ακρίβεια καθισμένος σε μια καρέκλα ακίνητος απέναντι από την δημοσιογράφο. Καθώς διάβαζα τους υπότιτλους, με τον ήχο απενεργοποιημένο βλέπω τον πατέρα να τείνει τα χέρια ψηλά στον ουρανό, να χαμογελάει διάπλατα και διαβάζω στην οθόνη «ευτυχώς η κόρη μου είναι νεκρή. Σε ευχαριστώ Θεέ μου που είναι νεκρή». Σοκαρίστηκα και είπα να το ψάξω. Μετά από λίγο θα ανακάλυπτα ότι ο πατέρας είχε χάσει την κόρη του μόλις ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες. Τον είχαν ενημερώσει λίγες μέρες μετά ότι βρέθηκε νεκρή και δήλωνε ευτυχισμένη που σκοτώθηκε ακαριαία από μια βόμβα και δεν έπεσε ζωντανή στα χέρια μελών της Χαμάς.

Κάπου εκεί επέλεξα συνειδητά να μην ανοίγω πλέον καμία φωτογραφία και κανένα βίντεο από τον γειτονικό πόλεμο. Εγωιστικό θα μου πει κάποιος και ένα δίκαιο θα το έχει αλλά δεν το αντέχω άλλο όλο αυτό. «Ευχαριστώ τον Θεό που σκότωσε την κόρη μου, την έσωσε από τα χειρότερα. Έτσι είναι καλύτερα. Αν μήτε άλλο δεν θα υποφέρει στα χέρια της Χαμάς». Να με συγχωρείτε αλλά αν αυτή θα είναι η ζωή μας στην νέα τάξη πραγμάτων, ας σταματήσει κάποιος τον πλανήτη να κατέβω.

Δώδεκα μέρες πέρασαν από την πρώτη σφαίρα και παρότι η σοβαρότητα της κατάστασης αυξάνεται, το ενδιαφέρον μειώνεται. Οι ειδήσεις γίνονται όλο και περισσότερο ασαφείς. Οι πληροφορίες παραμένουν συγκεχυμένες. Κρατάω την ανάσα μου κι εύχομαι να αποφύγουμε τα χειρότερα. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, μέχρι να μου γίνει συνήθεια ένας ακόμη πόλεμος. Εστιάζω στον κορωνοϊό. Πού πήγε αυτός; Είχε κάνει μια επανεμφάνιση με εκατοντάδες κρούσματα λίγο μετά τα  μέσα Σεπτεμβρίου. Πάει και αυτός; Μας τελείωσε προσωρινά; Έπρεπε να ξεκινήσει ο πόλεμος για να χαθεί; Μήπως τελικά το Νόμπελ ιατρικής 2023 να απονεμηθεί στον πόλεμο, επειδή εξαφάνισε τον ιό;

Στάχτη και Burberry ο πλανήτης. Από τη μια, η Χαμάς με στρατιωτική στολή πολέμου να κρύβεται στις στάχτες και από την άλλη ο Νετανιάχου με ατσαλάκωτο κοστούμι Burberry να κάνει δηλώσεις. Ρετάλια μου τα έκαναν τα νεύρα και οι δύο τους.  

«Υπομονή, αγάπη μου, κάνε υπομονή και όλα θα γίνουν όπως πρώτα, έτσι έλεγε ο Τολστόϊ», άκουσα μια κυράτσα να πετάει με ύφος στη φίλη της σχετικά με τον πόλεμο, καθώς ζουλούσε με πάθος όλες τις ντομάτες στη φρουταρία. Μάλλον η κομμώτρια θα της το φούρνισε σκέφτηκα, καθώς της πατίκωνε με έξτρα λακ το μαλλί κράνος. «Οι πιο δυνατοί από όλους τους στρατιώτες είναι η υπομονή και ο χρόνος». Αχ ρε Τολστόϊ κι αν ήξερες ότι ο μισός και βάλε πλανήτης θα ανακάλυπτε τα γραφόμενά σου 153 χρόνια μετά, και μάλιστα για λάθος λόγους, είμαι σίγουρος ότι ούτε θα ακουμπούσες την πένα.

Όσους φιλόσοφους κι αν επικαλεστούμε, όσα γνωμικά κι αν προσπαθήσουμε να χωρέσουμε σε αυτόν τον πόλεμο, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο! Τελικά, ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος για να ζεις, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας εκείνων που το βλέπουν και δεν κάνουν κάτι για αυτό. Η φρικτή ιστορία του πολέμου θα επαναληφθεί και μελλοντικά. Σχεδόν νομοτελειακά θα πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί κάποιοι άλλοι θα τους σέρνουν σε ένα πεδίο μάχης, στερώντας τους βίαια και βάρβαρα το δικαίωμα να συνυπάρχουν ειρηνικά.

«Δεν γνωρίζω με τι είδους όπλα θα γίνει ο Τρίτος Παγκόσμιος, αλλά ο Τέταρτος Παγκόσμιος θα γίνει με πέτρες και ξύλα», έγραψε ο Αϊνστάιν. Ελπίζω να μην έκανε λάθος. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα υπάρξει Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα έχουν μείνει άνθρωποι για να πολεμήσουν.

Ξημερώματα Παρασκευής και καθώς γράφω, με ανοικτά τα παράθυρα φτάνει στα αυτιά μου από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο η μελωδία του «I will survive». Χαμογελάω και σηκώνω το κεφάλι από το πληκτρολόγιο. Κοιτάω από το παράθυρο ένα μικρό αυτοκίνητο γεμάτο νέα παιδιά που ξεσαλώνουν και χορεύουν στριμωγμένοι στο εσωτερικό του. Τεντώνομαι μηχανικά καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα. «Αχ, τα νιάτα…», λέω δυνατά στον εαυτό μου καθώς ο ήχος από μερικά κόκκαλα που τρίζουν σπάζουν τη σιωπή. «Επιτέλους, το τελείωσες το ρημάδι τ’ άρθρο». Ξαφνικά εκείνη τη στιγμή, η Gloria Gaynor ταράζει και πάλι όλη τη γειτονιά: «I will survive» και ακούγεται σαν υπόσχεση…