Σιγά μην είμαι πικραμένη; Γιατί;

Oι ρυτίδες στο πρόσωπό σου σημαίνουν ότι γέλασες, τα γκρίζα μαλλιά σημαίνουν ότι νοιάστηκες και οι ουλές σημαίνουν ότι έζησες.

Της Ginaς Κωνσταντίνου

Το ραντεβού στο κομμωτήριο διευθετημένο εδώ και καιρό, το συνηθίζω άλλωστε, εφόσον τα lock- down και οι εκάστοτε καραντίνες το επιτρέπουν, να διευθετώ τα επόμενα δύο με τρία ραντεβού, μπας και μου ξεφύγει και μεγαλώσει τρίχα σε ετούτο το ταλαιπωρημένο κεφάλι.

Δεν είμαι λάτρης του μακριού μαλλιού αλλά έχω ιδιοτροπία και άποψη όσον αφορά την κόμη μου. Άκου τώρα πράματα… ξυρισμένο κεφάλι με άποψη, είναι για να τρελαίνεσαι.

Έτσι που λέτε και σήμερα, βρίσκομαι εδώ, μόλις έχω βολευτεί στην αναπαυτική καρέκλα και κοιτάω απέναντι μου το φωτισμένο καθρέφτη. Με κάνουν να νοιώθω άβολα τα κομμωτήρια. Όχι γιατί μου έχουν κάνει κάτι οι κομμωτές- μικροί θεοί του σεσουάρ, αντιθέτως θα έλεγα αφού φροντίζουνε το ξυρισμένο κεφάλι με άποψη, κάθε 3 βδομάδες ανελλιπώς. Με τον καθρέφτη μου τα έχω, που κάθε 3 βδομάδες τον έχω απέναντι μου.

“Αδίστακτος, σκληρός και αναλυτικός” σκέφτομαι μόλις τον αντικρίζω. Δεν ξέρω τι φταίει με αυτούς του καθρέφτες, κάτι ο έντονος φωτισμός κάτι οι πολλές ώρες που ξοδεύουμε κοιτώντας τους, κάτι η στεγνή ειλικρίνεια-ευκρίνεια τους, με κάνουν να τους φοβάμαι.
Η αναμονή μικρή, εμένα όμως μου φαντάζει μεγάλη και ατελείωτη, προσποιούμαι αυτοπεποίθηση και κοιτάω ευθεία στον καθρέφτη, ευτυχώς φοράω μάσκα και δεν βλέπει κανείς τριγύρω το μορφασμό που κάνω.

Λίγες μα έντονες ρυτίδες έχουν αυλακώσει το πρόσωπο μου, το μέτωπο και γωνίες ματιών έχουν «οργωθεί» εδώ και κάποια χρόνια. Το βράδυ είναι πάντα πιο έντονες, συσσωρεύουν καλές και κακές ενέργειες κι αυτές.

Με την άκρη των δακτύλων μου τις χαϊδεύω και προσπαθώ να τις νταντέψω, να τις κακομάθω μπας και μου δώσουν λίγο χρόνο ακόμα, μα αυτές πεισματικά παραμένουν εκεί. «Εγώ τις έχω φτιάξει», σκέφτομαι, έχω γελάσει και κλάψει πολύ, με την ψυχή μου, μέχρι δακρύων, μέχρι να μου κοπεί η ανάσα, μέχρι σταδιακά οι στοιβάδες του δέρματος μου να σπάσουν μία – μια και να σχηματίσει αυτές τις μικρές γραμμές πενταγράμμου, γεμάτο με νότες γέλιου, χαράς, πίκρας και πόνου.
Το χέρι του κομμωτή που ανακατεύει τα μαλλιά μου διακόπτει τις σκέψεις μου και με φέρνει αντιμέτωπη και πάλι με το καθρέφτη και τις άσπρες τούφες που βρίσκονται διάσπαρτες επάνω στο κεφάλι μου. Ξεπροβάλουν σαν μπουμπούκια από βαμβάκι σε φυτεία βαμβακιού. Την ξέρω καλά αυτή τη «φυτεία». Ξεκίνησα να την καλλιεργώ περίπου εδώ και μια δεκαετία. Ένα πρωί ξύπνησα και αντίκρισα τα πρώτα μπουμπούκια που εγώ έσπειρα με το καρπό της ανησυχίας. «Είναι σωστή η απόφαση που πήρα;» «Θα τα καταφέρω;» «και τώρα τι;». Ανησυχίες για το μέλλον, για το παιδί, για τη διαβίωση, για τα προς το ζην, για τα γκομενικά των φίλων, για την υγεία των γονιών, για όλα και για όλους!!! Άξια η φυτεία μου λοιπόν, καλοδουλεμένη, με μεράκι και ατελείωτα βράδια αϋπνίας.

Εσείς; Διασχίσατε καθόλου τις ρυτίδες σας με τα ακροδάχτυλα σας καθώς μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε αυτό το άρθρο; Ρίξατε έστω και μία κλεφτή ματιά στον καθρέφτη για να θαυμάσετε τις μικρές τούφες βαμβακιού; Εάν όχι , σας προκαλώ, κάντε το τώρα! Είναι όλα δικά σας, αποκτήματά σας, δημιουργήματά σας. Κλάψατε πικρά για φυσικούς και νοερούς αποχωρισμούς, γελάσατε μέχρι δακρύων μαζί με αδελφές ψυχές, ξαγρυπνήσατε βράδια ατελείωτα ανησυχώντας για το αύριο, νοιαστήκατε για ψυχές αγαπημένες όταν είχανε την ανάγκη σας.

Ακόμη και εσείς που δεν έχετε ρυτίδες ή άσπρα μαλλιά, ακόμη κι αν δεν τα βλέπετε, σας το λέω ότι είναι εκεί. Έχουν αρχίσει να δημιουργούνται, σιγά- σιγά αλλά με σταθερή πορεία προς την ολοκλήρωση και εμφάνιση τους. Δεν μπορείς να πεις ότι έχεις ζήσει, χωρίς να έχεις παρέα μαζί και αυτά. Χωρίς η ψυχή να μην έχει μικρές οπές και ουλές. Αδύνατον στρατιώτης να πολεμά χωρίς να έχει πληγές.

Ρυτίδες, άσπρα μαλλιά, ουλές στην ψυχής, είναι όλα παράσημα της μάχης που δίνεις καθημερινά για να ζήσεις! Να ζεις σημαίνει πονάς, κλαίς, γελάς, ενθουσιάζεσαι, αγαπάς, ερωτεύεσαι, νοιάζεσαι, αποχαιρετάς και φτου πάλι από την αρχή.

Σκέψου λοιπόν πόσους κύκλους τέτοιους έχεις κάνει μέχρι σήμερα και μετά κοίταξε το πρόσωπο σου στο καθρέφτη, εκεί είναι όλα, γραμμένα, χαραγμένα, αποτυπωμένα.
Το τηλέφωνο ηχεί και η φωνή που απλώνεται στο ακουστικό οικεία, ζεστή, με χιλιάδες παράσημα κι αυτή. «Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά παιδί μου» μου λέει.

Ελπίζω μάνα να έχω χρόνια πολλά ακόμη μπροστά μου μα μεγαλύτερη μου ευχή είναι να έχω χρόνια καλά, γεμάτα ζωή, εμπειρίες, διδάγματα και εν τέλει παράσημα. Αντ’ αυτού της λέω «Ευχαριστώ». Τι να πεις σε μια παλιά καραβάνα της ζωής, άλλωστε. Ξέρει! και απλά περιμένει την ζωή να με κάνει να μάθω και εγώ!

«Και ζήλεψα πολύ, και ερωτεύτηκα πολύ, και με ερωτεύτηκαν πολύ, και θύμωσα πάρα πολύ, και με παιδέψανε πάρα πολύ. Πικραμένη γιατί; Οι πληγές είναι παράσημα!» – Μελίνα Μερκούρη