Πως οι μαχητικές τέχνες με βελτιώσαν ως άνθρωπο – Του Ζανέττου Λουκά

Με απλά λόγια μέσα στο χάος με έμαθαν να βλέπω τα πράγματα πιο ήρεμα.

Του Ζανέττου Λουκά

Υπάρχουν αρκετά ερεθίσματα στη ζωή ενός ανθρώπου ώστε αυτά να διαμορφώσουν το χαρακτήρα του προς το καλύτερο πέρα από τις οικογενειακές και κοινωνικές επιρροές. Στη δική μου περίπτωση τα μεγάλα και μακρινά δύσκολα ταξίδια, η ζωή στις ΗΠΑ, και ο τομέας εργασίας με συναναστροφές με σπουδαίους ανθρώπους – ινδάλματα επηρέασαν μέγιστα την κατασκευή μου σήμερα.

Όμως ο μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο, έχω εξελιχθεί σε ένα διαφορετικό είδος ανθρώπου τα τελευταία χρόνια είναι λόγω των πολεμικών τεχνών. Κι αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους που σφράγισαν και διαμόρφωσαν την ίδια μου την αντίληψη.
Μόλις τελείωσα την 2η προπόνηση της ημέρας. Το σώμα μου πονάει από ένα “body slam” που έφαγα με τη πλάτη στο έδαφος, ενώ το μάτι μου είναι φουσκωμένο, σε χρώμα Βουργουνδίας απ’ το κτυπημα που έφαγα. Είναι η πέμπτη μου διπλή προπόνηση της εβδομάδας και ακολουθούν άλλες τόσες. Η ζέστη είναι στους 44 βαθμούς, στα μέσα Ιουλίου και το Gi (παραδοσιακή στολή

Jiu Jitsu) που φοράω, ζυγίζει 2 κιλά έξτρα τουλάχιστον απ’ τον ιδρώτα που έβγαλε το σώμα μου. Ο δεξιός μου θώρακας στα πλευρά μου, με πονάει με εμφανές τις εκδορές απ’ τις αρπαγές και τις πτώσεις, ενώ οι μηροί μου είναι σαν γέροντα που πασχίζει να σταθεί στα πόδια του. Πάλευα με το δάσκαλο μου Ματθαίο στη σχολή, κυλιόμενος στο Tatami (το κλασικό δάπεδο που έχει τη μορφή παζλ) και παράλληλα έμπαινα στο ρινγκ ανταλλάζοντας γροθιές και χτυπήματα με τους υπόλοιπους. Εν ολίγοις, οι περισσότεροι θα πουν ότι είμαι ένας τρομερά μίζερος άνθρωπος. Αντιθέτως! Νιώθω ευτυχισμένος! Ίσως γιατί νιώθω ότι εκεί ανήκω. Εκεί με καταλαβαίνουν, με κατανοούν, συνυπάρχω με μία ομάδα αθλητών που αφήνουμε τα προβλήματα μας έξω από τις σχολές και ασχολούμαστε μόνο με αυτό που αγαπάμε. Ίσως. Όμως αυτός δεν είναι ο λόγος που αρθρογραφώ το άρθρο. Σκοπός μου δεν είναι να μοιραστώ τη χαρά μου, (ή τους πόνους μου), αλλά τους λόγους που αυτά τα παρεξηγημένα αθλήματα, ασχέτως με την ιδιομορφία και τον τρόπο καταγωγής και εκτέλεσης τους, προσφέρουν και διαμορφώνουν το χαρακτήρα αυτών που ασχολούνται μέσω ενός «μαγικού ραβδιού» μέσα στα χρόνια και τους κάνουν καλύτερους ως όντα.

Οι μαχητικές τέχνες σας τσακίζουν το «εγώ» σας και εσωτερικά σας σπάνε
Στα μαχητικά αθλήματα, στους αγώνες και γενικά στις πολεμικές τέχνες η δουλειά σου είναι να σπάσεις τον αντίπαλό σου. Ψυχολογικά εννοώ. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο όλο το παιχνίδι εναντίων δύο αντιπάλων γίνεται νοητικά ενώ το αθλητικό κομμάτι ακολουθεί. Πολλές φορές θα δείτε αθλητές να κρύβουν τις αδυναμίες τους, ώστε ο αντίπαλος να μην καταφέρει να τις ανακαλύψει καθώς θα προσπαθήσει να βρει τρόπους να τις εκμεταλλευτεί εις όφελος του. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να «σκάει» από τις ανάσες, καθώς όλοι οι μύες μου να έχουν γαλακτώσει και να δείχνω στον αντίπαλο μου το αντίθετο. «Το να σπάσεις» κάποιον σε αυτή την περίπτωση ισοδυναμεί με επιτυχία. Σε όλη μας τη ζωή, ουσιαστικά ανταγωνιζόμαστε άλλους ανθρώπους, σχολείο, δουλειές, συντρόφους κ.α.
Έχοντας «σπάσει» αρκετές φορές στις μαχητικές τέχνες, κατάφερα να προσπεράσω πάρα πολλές φοβίες και εφιαλτικά εμπόδια που φάνταζαν βουνά στη καθημερινότητα μου. Έχω πετύχει αρκετά πράγματα στη ζωή μου γιατί συνέχιζω να δουλεύω όταν πολλοί άλλοι άνθρωποι φτάνουν στο οριακό τους σημείο. Εξαιτίας των μαχητικών τεχνών, το οριακό μου σημείο απομακρυνόταν όλο και περισσότερο κάθε φορά που ένιωθα ότι θα τα τινάξω όλα στον αέρα. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την εμπειρία που αλλάζει εξ ολοκλήρου τη ζωή τους και ως εκ τούτου τα παρατάνε σχετικά εύκολα σε σύγκριση με κάποιον που έχει εξασκηθεί στις μαχητικές τέχνες.

Ψυχραιμία και υπομονή

Αυτός είναι ο εσωτερικός διάλογος πριν από αρκετά sparing μου. Η αίσθηση που νιώθεις όταν μπάινεις σε ένα ρινγκ ή ένα Tatami, όταν κυρίως σε βλέπουν κι άλλα μάτια δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο. Θα το παρομοίαζα σαν να βουτάς στα μαύρα νερά του ωκεανού με ένα καρχαρία. Στις πολεμικές τέχνες είσαι μόνος. Σε ένα ομαδικό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, μπορείς να στηριχτείς πάνω στους υπόλοιπους συμπαίκτες και προπονητή. Στο ρινγκ είσαι μόνος σου. Τα μαχητικά αθλήματα είναι και παράλληλα μοναχικά. Χρειάζεσαι περισσότερες ανάσες για να καταφέρεις να μείνεις ψύχραιμος. Βλέπω τόσους πολλούς ανθρώπους να πανικοβάλλονται στην καθημερινότητα. Δεν μπορούν να διαχειριστούν την παραμικρή ταλαιπωρία και καταφεύγουν στο να χτυπούν τα χέρια τους και να φωνάζουν απελπισμένοι κάθε φορά που τα βρίσκουν σκούρα. Οι μαχητικές τέχνες σου διδάσκουν ψυχραιμία. Σου διδάσκουν πως να αντιμετωπίζεις άμεσα δύσκολες και αγχωτικές καταστάσεις. Αρκετοί με ρωτάνε πώς μπορώ να ταξιδεύω σε μέρη που είναι εντελώς αφιλόξενα για τον άνθρωπο και να νιώθω ψύχραιμος χωρίς να πανικοβάλλομαι και να φοβάμαι. Ειλικρινής απάντηση; Έχω περάσει πολύ χειρότερα μέσα σε ένα ρινγκ νιώθοντας ότι ο αντίπαλος μου θα μου πιεί το αίμα. Τα δύσκολα ταξίδια είναι σαν μία βόλτα σε ένα λούνα παρκ. Δεν μπορούν να συγκριθούν.

Ταπεινοφροσύνη

Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να χάσεις μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων που σε κοιτάζουν επίμονα περιμένοντας την κάθε σου κίνηση. Δεν είναι απλά μία ήττα. Το άτομο απέναντί σου βασικά σε κυριάρχησε. Αν ήταν μάχη μέχρι θανάτου, θα ήσουν νεκρός. Είναι ταπεινωτικό και αποθαρρυντικό σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο σε σύγκριση με το να χάσεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου ή ένα άλλο ομαδικό άθλημα. Αυτό σου διδάσκει ταπεινοφροσύνη. Μετά από κάθε αγώνα, σφίγγεις το χέρι του αντιπάλου και τον αγκαλιάζεις. Σφίγγεις στη πορεία το χέρι των προπονητών τους. Είναι μία στιγμή ευγνωμοσύνης που στάθηκαν απέναντι σου και εσύ απέναντι τους. Τους συγχαίρεις και σε συγχαίρουν ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα. Υπάρχει μια εσωτερική συνύπαρξη στον κόσμο των μαχητικών τεχνών που είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Καθώς διεξάγεται ένας αγώνας δημιουργείτε παράλληλα και ένας «εσωτερικός διάλογος» μεταξύ των δύο αντιπάλων. Αλλά είτε κερδίσεις είτε χάσεις, νιώθεις εξαντλημένος αλλά και ταπεινωμένος εκείνη τη στιγμή. Ταπεινώνεσαι ειδικά όταν χάνεις. Τσακίζει το εγώ σου και εξαφανίζεται κάθε ίχνος αλαζονείας μέσα μας. Και νομίζω ότι ένα μεγάλο πρόβλημα στον κόσμο μας σήμερα είναι η αλαζονεία και η ιδέα ότι οι άνθρωποι κουβαλούν ένα Θεό μέσα τους που τους κάνει να νιώθουν άτρωτοι. Η καλλιέργεια αυτής της ταπεινοφροσύνης με έχει βοηθήσει τόσο πολύ στη ζωή μου. Με βοήθησε να σέβομαι όλους όσους συναντώ καθημερινά. Με βοήθησε να καταλάβω ότι πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να πετύχω αυτό που θέλω και ότι δεν δικαιούμαι τίποτα σ’ αυτή τη ζωή.