Μικρομεγάλος, ετών σαράντα!

Ο Νοέμβριος από το λατινικό Novem (Εννέα) είναι ο δεύτερος μήνας του φθινοπώρου, ο ενδέκατος μήνας του έτους και ο μήνας των γενεθλίων μου. Σε αυτό το τεύχος δεν θα σπαταλήσω πολύτιμες λέξεις σε εισαγωγικές πληροφορίες για τον μήνα. Θέλω να χρησιμοποιήσω όσες περισσότερες λέξεις μπορώ από τις 750 (μάξιμουμ) που μου επιτρέπει ο εκδότης για να γράψω τον πόνο μου.

Του Παντελη Θεοδοσίου

Κάθε Νοέμβριο ζω ένα δράμα. Για πολλούς τα γενέθλια αποτελούν μια γιορτινή μέρα. Για μένα, μέρα απολογισμού για έναν ακόμα κύκλο που έκλεισε. Φέτος, περνώντας την κρίση των σαράντα λίγο πριν καν γίνω σαράντα, νιώθω ότι έχω μεταμορφωθεί σε σωστή “drama queen” σε όλα τα επίπεδα. «Κάτσε, σοβαρέψου, σαρανταρίζεις, γιε μου», μου είπε προχθές η μάνα μου και ακόμα ψάχνω για καρέκλα. «Έτσι πρέπει», λέει η λογική. Να μεγαλώσεις και να σοβαρευτείς.

Μεγαλώνω, μαμά! Οι υποχρεώσεις με πνίγουν, μαμά! Είναι φορές που θέλω να τρέξω, να χωθώ στην αγκαλιά σου Ευαγγελία μου και ας μην χωράω επειδή έγινα σαν βόδι. Τα βράδια όταν βλέπω εφιάλτες και φοβάμαι, δεν μπορώ να έρθω στο κρεβάτι σου. Μεγάλωσα πια! Έχω το δικό μου σπίτι πλέον! Έμαθα να κοιτάω μόνος μου τους φόβους μου κατάματα. Ανάβω τα φώτα μέχρι να μου περάσει ο φόβος και να ξεχαστούν οι εφιάλτες που έγιναν πια περισσότεροι από τα όνειρά μου. Τρόμαζω, μαμά! Πλέον οι “φίλοι” σπαράζουν με τη χαρά μου και χαίρονται με τη λύπη μου. Θυμάσαι, μαμά, κάποτε που δεν μπορούσες καν να απαριθμήσεις τους φίλους μου; Άλλαξαν οι εποχές. Πονάει πολύ να μην σε αγαπάνε όσοι αγαπάς.

Άλλαξα, μαμά! Έγινα πατέρας και κατάλαβα ότι η αγάπη και το νοιάξιμο είναι μεγάλες ευθύνες και ορισμένες σχέσεις θέλουν φροντίδα, δουλειά, προσπάθεια και επιμονή.

Ψήλωσα, μαμά! Το μικρό κεφαλάκι που κάποτε χάιδευες έγινε κεφάλα και γέμισε άσπρες τρίχες. Να σου πω και κάτι άλλο; Απέκτησα και ρυτίδες! Θυμάσαι που μου έλεγες: «μη γελάς τόσο έντονα, γιατί θα κάνεις ρυτίδες». Αυτές τις ρυτίδες λοιπόν τις αγαπάω κάθε μέρα και πιο πολύ, γιατί μου θυμίζουν πόσες φορές γέλασα για να μην κλάψω σε κάθε αναποδιά. Ρυτίδα και πέσιμο Βαγγελιώ μου…

Πάχυνα, μαμά! Δεν είμαι πια παιδί και δεν μπορώ να κρυφτώ, πουθενά κι από κανέναν, όταν γίνεται μια ζημιά. Σοβάρεψαν τα πράγματα, μαμά! Δεν κάνω εγώ τις ζημιές αλλά καλούμαι να πληρώσω τις ζημιές άλλων.

Θυμώνω, μαμά! Χθες κάποιοι έφηβοι μου μίλησαν στον πληθυντικό. Εκνευρίστηκα πολύ, δεν στο κρύβω. Ο συνδυασμός πληθυντικού με εκείνο το «κύριε» πόνεσε πολύ μαμά!

Ψάχνομαι, μαμά! Ερευνώ τα πάντα. Τα σαράντα με έκαναν ακόμα πιο καχύποπτο και έχω ανάγκη να αναλύω στον έσχατο βαθμό και την πιο μικρή λεπτομέρεια του κάθε συμβάντος. Προόδευσα, μαμά! Δεν είμαι εγωιστής πια, πλέον μπορώ να ζητήσω “συγγνώμη”. Μερικές φορές, παρότι δε φταίω, το λέω συνειδητά αυτό το “συγγνώμη” για να ξεμπερδεύουμε. Επίσης κάπου εκεί στα σαράντα μου έμαθα να αναγνωρίζω και τα λάθη μου. Δε θα πιστέψεις πόσα έμαθα από αυτά τα λάθη!

Ωρίμασα, μαμά! Πλέον δε με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, γιατί σε τελική ανάλυση δεν τον ρώτησα και ποτέ κάτι αυτόν τον κόσμο. Ξενέρωσα, μαμά! Δεν πιστεύω πια σε παραμύθια, σε κακούς δράκους, πρίγκιπες και happy end. Αυτό το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» πλέον με εκνευρίζει.

Ξαλάφρωσα, μαμά! Κάθε χρόνος που έρχεται στη ζωή μου είναι απαλλαγμένος από ̈φορτία ̈ και σκέψεις που κάποτε έμοιαζαν σημαντικά. Πλέον είναι ανούσια για μένα. Έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω και να ελπίζω στον Θεό για όλα όσα θέλω.

Αναστενάζω, μαμά! Ένας κόμπος ανεβοκατεβαίνει στον λαιμό μου κάθε φορά που σκέφτομαι πως μικρός ήθελα να γίνω πιλότος και δεν έγινα τελικά. Προσπαθώ όμως αν μη τι άλλο να γυρίσω τον κόσμο έστω και σαν επιβάτης.

Τρομάζω, μαμά! Άρχισα να βιώνω τις απώλειες και αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα της ενηλικίωσης. Μακάρι να μπορούσα να κάνω τον χρόνο να σταματήσει για όλους εσάς που αγαπώ, μαμά!

Γελάω, μαμά! Γελάω με μένα που κάποτε βιαζόμουν να μεγαλώσω…

Υποφέρω, μαμά! Οι τούρτες με τρομάζουν, ποτέ δεν τις είχα σε εκτίμηση. Πόσο μάλλον τη φετινή που ξεκίνησε να μοιάζει με πολυέλαιο.

Γερνάω, μαμά! Γερνάω και αναλογίζομαι τα χρόνια που πέρασαν και με άλλαξαν. Ίσως και να μου αρέσει το νέο μου ̈εγώ ̈, δεν αποφάσισα ακόμα. Γερνάω και μετανιώνω μόνο για όλα εκείνα που δεν έζησα. Για όλες εκείνες τις φορές που δείλιασα και ακολούθησα τα ̈πρέπει ̈ του μυαλού, αντί τις φωνές της ψυχής.

Επαναπροσδιορίζομαι, μαμά! Κάπου εκεί στα σαράντα δεν νιώθω μικρός, αλλά ούτε και μεγάλος. Είμαι στο μέσο μιας διαδρομής, στο μέσο της ευθείας. Να επιστρέψω στην αφετηρία αποκλείεται οπότε λέω να συνεχίσω μέχρι το τέλος. Όσο διαρκεί αυτή η ευθεία θα πορεύομαι με σαφώς λιγότερες αντοχές και πολύ περισσότερες σκοτούρες πανέτοιμος να κερδίσω όλες τις μάχες που θα επιλέξω μονάχα εγώ…

Follow Vantagemag on Instagram to see the latest news