Μα είναι αθώοι άνθρωποι, όχι ζώα! – Της Ιωάννας Τζούλιου
Αναγκάζομαι για άλλη μια φορά να χωνέψω όλες τις εικόνες φρίκης που έγιναν «κανονικότητα» και σκέφτομαι ότι η ζωή είναι μια ρόδα. Είμαστε καλά κατά τύχη. Δεν είναι ειρωνικό; Σέρνουν μια βαλίτσα με ένα χέρι κυνηγημένοι από τον πόλεμο αναζητώντας ένα modus vivendi.
Ήθελα να ξεκινήσω το άρθρο του μήνα διαφορετικά. Σκεφτόμουν διάφορα θέματα που με με απασχολούν. Δεν είχα καταλήξει. Ξύπνησα Δευτέρα πρωί. Η ρουτίνα μου κύλησε ως συνήθως χωρίς παραστρατήματα, σαν ένας αδιάκοπος κυλιόμενος διάδρομος, του οποίου ο ρυθμός έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ. Aπλά συνεχίζει και συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό στο χρόνο. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το συνηθισμένο, η είδηση των οδυνηρών γεγονότων που εκτυλίσσονταν μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης διαπέρασε τη ρουτίνα. Έπεσα πάνω σε εικόνες και βίντεο στο διαδίκτυο που δείχνουν τι εκτυλισσόταν εκεί. Ξαφνικά, όλα τα υπόλοιπα έπεσαν στο περιθώριο. Τέτοιες στιγμές είναι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την τύχη της ύπαρξης σου. Εγώ και εσύ, συνεχίζουμε να ζούμε απλώς από τις διαθέσεις της τύχης. Σε έναν κόσμο που πλήττεται από αμέτρητα φρικτά γεγονότα, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αγνοήσω πόσο ευάλωτη είναι η ύπαρξή μας.
Αυτές είναι οι ήσυχες στιγμές ανάμεσα στο χάος, όταν ο κόσμος μοιάζει να κρατάει την ανάσα του. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα μοιάζει συχνά να ακροβατεί στο χείλος του γκρεμού. Όπου κι αν στραφούμε, υπάρχουν ανησυχητικά και τρομακτικά γεγονότα που μας κάνουν να αμφισβητούμε τον ίδιο τον πυρήνα της ανθρωπότητας. Είναι λες και ο κόσμος έχει σταματήσει, κολλημένος σε έναν ατελείωτο εφιάλτη.
Έντρομα παιδιά, βομβαρδισμένα τοπία. Εικόνες ντροπής για την ανθρωπότητα που τάχα μου θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Όλοι στα τηλεοπτικά στούντιο, οι ισχυροί της γης και οι πολιτικοί που είναι κουστουμαρισμένοι με την τέλεια σιδερωμένη γραβάτα τους, καλά κρατούν τον βρόμικο πόλεμο της προπαγάνδας. Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για ανθρώπους που περνούν όλο αυτό, και όχι ζώα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον τρόμο αυτών των ανθρώπων που τρέχουν σε καταφύγια με τα παιδιά τους και τους αγαπημένους τους. Και τι να τις κάνουμε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για το ποιοι κινούν τα πιόνια;
Φαίνεται ότι όσο περισσότερο προοδεύουμε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από αυτό που σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Έχω δει εικόνες που με στοίχειωσαν. Γυναίκες που βιάζονται, αθώα παιδιά που βρίσκουν το τραγικό τους θάνατο. Το βάρος του πολέμου πέφτει περισσότερο στους αθώους και τροφοδοτείται από εκείνους που κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο.
Είναι σαν να είμαστε όλοι παγιδευμένοι σε αυτό το αδυσώπητο παιχνίδι πλευρών. Η κοινωνία χωρίζεται σε ομάδες. Πολιτική, θρησκεία, ό,τι θέλετε πείτε το. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται από αυτές τις πεποιθήσεις και, ως αποτέλεσμα, είμαστε όλοι αντιμέτωποι μεταξύ μας. Το μίσος τρέφεται εντόνως για όσους δεν μοιράζονται τις ίδιες πεποιθήσεις ή ανήκουν σε άλλη ομάδα. Βία, κτηνωδία, φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι ανθρώπινος. Και έπειτα υπάρχει ο φανατισμός που διαδίδουν πολλές από αυτές οι ομάδες. Όλα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και είναι καιρός να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναρωτηθούμε τι κάνουμε. Δεν συντάσσομαι με κανένα κόμμα γιατί, για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι όλα είναι μια κοροϊδία. Οι ισχυροί φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα παιχνίδια εξουσίας παρά για την τύχη όλων εμάς, των απλών ανθρώπων.
Όλο αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα πρέπει να σταματήσουν. Πρέπει να πούμε όχι στη βία, στους φόνους, στους βιασμούς και στον βασανισμό αθώων παιδιών. Αυτές οι σκέψεις φουντώνουν στο κεφάλι μου, και η αγανάκτηση κοχλάζει μέσα μου. Όταν βλέπω τη φρίκη του πολέμου, το σώμα μου τρέμει και νιώθω ότι μπορεί να καταρρεύσω. Οι εικόνες είναι χαραγμένες στο μυαλό μου. Μια κοπέλα που τη σέρνουν από τα μαλλιά, με τα ρούχα της βουτηγμένα στο αίμα, παιδιά που χτυπούν άλλο παιδάκι με βέργες, οικογένειες που δολοφονούνται μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Αυτές οι εικόνες δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Κάθε μέρα φέρνει έναν καινούργιο εφιάλτη, πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Κι όμως συμβαίνουν στην πραγματικότητα.
Φανταστείτε, το παιδί σας, την οικογένειά σας, το σπίτι σας να διαλύεται από τις φλόγες του πολέμου, ενώ ο κόσμος παρακολουθεί σιωπηλός. Θα καθόσασταν άπραγοι; Ήρθε η ώρα σαν ανθρωπότητα να κάνουμε μια επιλογή. Να σταθούμε αποφασιστικά ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου, να απαιτήσουμε να μπει ένα τέλος στον πόνο, να ξαναγράψουμε την ιστορία μας ως ένας κόσμος που επιλέγει την αγάπη, τη συμπόνια και την ειρήνη αντί για το μίσος και τη βία. Στον πυρήνα μας, είμαστε άνθρωποι. Η αγάπη πρέπει να μας καθοδηγεί. Σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από σκοτάδι, χρειαζόμαστε την αγάπη και το φως περισσότερο από ποτέ.
Η απλότητα της ανατολής του ήλιου, το γέλιο των παιδιών που παίζουν στο παρκάκι. Αυτές είναι οι στιγμές που μας θυμίζουν την ανθρωπιά μας και πρέπει να τις κρατάμε. Ο κόσμος μας είναι ένα περίπλοκο μέρος, αλλά στην βάση του είναι απλός. Πρέπει να ξαναβρούμε τις ρίζες μας και να θυμηθούμε τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πρέπει να συνεχίσω τη Δευτέρα μου, επιστρέφοντας στη ρουτίνα μου με έναν κόμπο στο στομάχι και μια βαθιά θλίψη για όσα βλέπω. Συνεχίζω κουβαλώντας το βάρος αυτών των συναισθημάτων. Η φρίκη του κόσμου βαραίνει τη καρδιά μου. Και καθώς επαναφέρονται οι σκέψεις μου στην καθημερινότητα μου, σκέφτομαι το παρόν αλλά και το μέλλον. Τα παιδιά του σήμερα και τα παιδιά του αύριο. Για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε στα ίσα αυτά τα πελώρια τους μάτια. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι κοινωνικές ομάδες δεν θα υπαγορεύουν πλέον τις επιλογές και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Όπου οι διαφορές θα γιορτάζονται και δεν θα χρησιμοποιούνται ως λόγοι διαίρεσης και πολέμου. Όπου δεν θα είμαστε τα μαύρα πιόνια σε ένα παγκόσμιο παιχνίδι εξουσίας!
