Κάλπης, Βαλεντίνου και καρναβαλιού γωνίας! – Του Παντελή Θεοδοσίου

Ο Φεβρουάριος προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα. Κομματάκι τραγικό και ειρωνικό το ονοματάκι του μήνα, αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος των σκανδάλων, της διαφθοράς, της βρωμιάς σε όλα τα επίπεδα της ζωής και την κατρακύλα της κοινωνίας.

Ο πιο μισητός – κατ ́αποδοχήν – μήνας του χρόνου είναι εδώ. Μπήκε φουριόζος και απειλεί να μου σπάσει τα νεύρα. Γάμοι, βαφτίσεις, Άγιος Βαλεντίνος, Τσικνοπέμπτη, καρναβάλια, προεκλογικός πυρετός, ακρίβεια και αφραγκίες. Ο εγκέφαλός μου θέλει να εκραγεί από τα άπειρα ανοικτά μέτωπα που πρέπει να αντιμετωπίσω πριν έρθει η άνοιξη και να τα κλείσω τα έρμα τα μέτωπα, σίγουρα κάθαρση δεν θα επέλθει, ειδικά στο κομμάτι των εκλογών.

Το τρίλημμα της Ευαγγελίας για το τι θα ντυθεί στις απόκριες (Frozen, Πριγκίπισσα Σοφία ή Γκάμπυ) προηγείται φανερά και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον του δικού μου τριλήμματος (Αβέρωφ, Χριστοδουλίδης ή Μαυρογιάννης). Και στις δυο περιπτώσεις η σειρά αναφοράς είναι τυχαία, αλλά προκαλεί πάντα τον ίδιο πονοκέφαλο. Φτάσαμε στο σημείο που για να πάρει λίγη χαρά ένα παιδί, πρέπει να πληρώσει ο γονιός ένα μέτρο κινέζικο τούλι και μια περούκα της κακιάς ώρας όσο δυο μεροκάματα. Από την άλλη, κανένα ντιμπέιτ δεν βοήθησε και ιδιαίτερα, αφού κάθε φορά νιώθω τη νοημοσύνη μου να υποτιμάται περισσότερο. Δεν ξέρω αν ήταν προφητικό το προχθεσινό μου όνειρο, στο οποίο πήγα να ψηφίσω ντυμένος Elsa-Frozen και με το μαγικό μου ραβδί πάγωσα την κάλπη.
Η πορεία της ψήφου μου προς τη φετινή κρίσιμη κάλπη θα μπορούσε να ταυτιστεί με την Ομήρου Οδύσσεια. Η ψήφος μου μοιάζει με την Πηνελόπη, εγώ με τον Οδυσσέα και η κάλπη με την Ιθάκη. Δεν ξέρω αν έχω αποτρελαθεί εντελώς, άλλα έτσι την είδα! Ένας σύγχρονος Οδυσσέας, που οφείλει να περάσει αλώβητος από τις Συμπληγάδες σκέψεις, χωρίς να τρελαθεί.
Η πολιορκία της Πηνελόπης μου μετράει πολλούς μήνες. Στο σύγχρονο παλάτι μου (βλ. μέσα κοινωνικής δικτύωσης) έκαναν ντου από παντού όλοι οι παρατρεχάμενοι των μνηστήρων (υποψήφιοι πρόεδροι) και περικύκλωσαν ασφυκτικά την Πηνελόπη μου. Σε ησυχία δεν την αφήνουν την έρμη. Κάθεται ήρεμη στον αργαλειό της, υφαίνοντας το σάβανο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά οι πονηροί μνηστήρες την παρενοχλούν στα μουλωχτά μέσω Messenger και τηλεφώνων.
Περπατάς ή οδηγείς και βλέπεις όλους τους τοίχους γεμάτους με αφίσες και υποσχέσεις. Υποψήφια τούβλα μαγαρίζουν τα κανονικά τούβλα, κοτσάροντας τις φάτσες τους παντού. Γυρνάς το πρόσωπό σου προς άλλη κατεύθυνση με αποστροφή και πέφτεις πάνω σε βιτρίνες τίγκα στο κόκκινο. Στα κόκκινα η ένδειξη της πίεσής μου, στα κόκκινα κι όλο το λιανικό εμπόριο τιμής ένεκεν στον “Άγιο Ερωτύλο”. Πλαστικά λέλουδα, λούτρινα αρκουδάκια και φτηνιάρικα δαντελένια βρακάκια, όλα μα όλα κόκκινα.

Παρότι είμαι τοξότης και όχι ταύρος θέλω να ορμήξω προς πάσαν κατεύθυνση. Τοξότης εν ανθοπωλείον, τοξότης εν βρακοπωλείον και να τα κάνω όλα ρημαδιό.
Πιέζω τον εαυτό μου να σκάσει και να μην μιλήσει, παρότι η αισθητική μου καταπιέζεται. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ως τον Σκρούτζ του Αγίου Βαλεντίνου και πάντα γκρινιάζω όταν με ρωτάνε «γιορτάζεις σήμερα»; Άσε μας, κουκλίτσα μου, στις δεκαπέντε του μηνού γιορτάζω Βαλεντίνο, γιατί για μένα «η αγάπη άργησε μια μέρα». Πιέζομαι. Γιατί όλος αυτός ο συναισθηματικός καταναγκασμός που δεν απηχεί πραγματικά ερωτικά συναισθήματα, αλλά την ανάγκη να πείσεις τους άλλους ότι τα αισθάνεσαι και να εκβιάσεις το ίδιο κι απ’ αυτούς δεν με εκφράζει. Εκνευρίζομαι γιατί τα social media γεμίζουν καρδούλες, ρομαντικά memes και «δωράκια» επιδειξιομανίας από ερωτευμένα πιτσούνια που «γιορτάζουν», άσχετο που μισιούνται και κερατώνονται,
κι ενώ όλοι βλέπουμε το κέρατο να πέφτει σύννεφο γύρω μας, προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Κάτι σαν τα τελειωμένα ζευγάρια που κάνουν παιδιά για να μη χωρίσουν σε πρώιμο στάδιο.
Ανακατεύομαι από όλες τις δημοσιευμένες λεπτομέρειες της αισθηματικής ζωής του καθενός (τις οποίες ποτέ δεν ζήτησα να μάθω) και εν συντομία ο λόγος που δεν γιορτάζω δεν έχει να κάνει με τη συναισθηματική μου κατάσταση, αλλά με το ότι δεν αναγνωρίζω το καρναβάλι του «έρωτα» ως γιορτή. Όλη αυτή η αγωνιώδης επίδειξη ευτυχίας περνά το ακριβώς αντίθετο μήνυμα και διόλου δεν με πείθει.
Πάλι καλά να λέμε που όλα τα event του μήνα πέφτουν με χρονική απόσταση μεταξύ τους, γιατί δεν θα άντεχα απανωτά την παρέλαση στη social οθόνη μου υποψήφιων προέδρων ταυτόχρονα με μασκοφόρους, μασκαρεμένους, κερατάδες και κερατωμένους.
Όσο εγώ ο πολυμήχανος Οδυσσέας αναζητώ τη φθηνότερη στολή Elsa Frozen για την Ευαγγελία, άλλο τόσο οι μνηστήρες συνεχίζουν να παρελαύνουν στην τιβί σε στημένες συνεντεύξεις με ανούσιες ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους. Ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, οι εκποιήσεις κατοικιών, η καταλήστευση των πολιτών με απανωτές φορολογίες και η ακρίβεια αποφεύγονται διπλωματικά.
Όσο εγώ ο μπερδεμένος Οδυσσέας βλέπω αποχαυνωμένος Survi- vor στην τιβί, τόσο αδυνατώ να ερμηνεύσω σωστά την προφητεία του Τειρεσία!
Όσο εγώ ο Οδυσσέας σκέφτομαι δυστυχώς να ξεπουλήσω για άλλη μια φορά την Πηνελόπη μου στους μνηστήρες μετατρέποντας το μεγαλύτερο, το ισχυρότερο ατομικό μου δικαίωμα (εκλέγειν και εκλέγεσθαι) σε εμπορική συναλλαγή με τους μνηστήρες, τόσο αυτοί θα αρνούνται να εγκαταλείψουν το παλάτι.
Όσο εγώ ο Οδυσσέας αδυνατώ να αντιληφθώ ότι η Πηνελόπη μου θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι η Νέμεσις στις Ύβρεις που έχουν διαπραχθεί, τόσο περισσότερα κομματόσκυλα τρίβονται στα πόδια μου με την ελπίδα να τα μπερδέψω με τον Άργο τον πιστό μου σκύλο.
Φεβρουάριος κι ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί οι άνθρωποι ψοφάνε να μασκαρευτούν για μια μέρα μόνο, όταν φοράνε μάσκες καθημερινά.
Φεβρουάριος και τρέμω για το μέλλον αυτού του τόπου, μιας και ο λαός του δεν έχει σταθερά ιδανικά, έχει επιλεκτική μνήμη και πείθεται εύκολα από δημαγωγούς.
Φεβρουάριος και δυστυχώς όσους Προέδρους κι αν αλλάξουμε, οι υφιστάμενοι θα παραμένουν υφιστάμενοι, γιατί όσες φορές κι αν απογοητευθούν από την αλλαγή του Προέδρου τους, πάντα θα επιδιώκουν να βελτιώσουν τη ζωή τους, αλλάζοντας Πρόεδρο.