Η συντροφικότητα είναι δικαίωμα

«Η αγάπη έρχεται στο τέλος» τραγουδάει ο Αντώνης Ρέμος και είχε απόλυτο δίκαιο.

Της Ginaς Κωνσταντίνου

Ο χαρακτηριστικός ήχος του messenger ήχησε, και εγώ ανοίγοντας το είδα την φωτογραφία μιας καλής μου φιλενάδας στην κορυφή των μηνυμάτων. Χαμογέλασα…

«Αγαπημένη μου καλημέρα … I said yes!» έγραφε η λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία όπου ήταν αγκαλιά με τον σύντροφό της.

Η φίλη μου ήταν πάντα γυναίκα με τα όλα της, δυναμική, μαχήτρια, ανήσυχο πνεύμα και δουλευταρού. Στην δεκαετία των 30 της έγινε μονογονιός, μα τίποτα δεν έλειψε στα παιδιά της, ήταν μάνα και πατέρας, φίλη και προστάτιδα, υπέροχη, μα και αυστηρή.

Δεν έψαξε αντρικό στήριγμα ποτέ, «στα πόδια μου όλα, για όσο με κρατούν» μου έλεγε. Δεν είχε ποτέ αυταπάτες και ανέμενε ότι η υπέροχη και μεστή δεκαετία των 40 θα τελείωνε αφήνοντας αυτή ήρεμη και μόνη να παρακολουθεί τα παιδία της να στέκονται γερά στα πόδια τους και να είναι έτοιμα να πάρουν τον δρόμο τους.

Και κάπου εκεί το όραμα και η αποδοχής της μοναχικότητας ανατράπηκε, εκεί που δεν ανέμενε και δεν έψαχνε τίποτα εκεί που ένιωθε πλήρης και κατασταλαγμένη, ήρθε το αναπάντεχο! Έτσι απλά, ένα βράδυ κάπου σε ένα γραφικό ταβερνάκι.

Άραγε υπάρχει κάποιο ηλιακό ή άλλου είδος πλαφόν στην συντροφικότητα; Υπάρχει κάποιο κομβικό σημείο που λέμε στοπ και κρυβόμαστε από τον έρωτα;

Το δικαίωμα στην συντροφικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή κοινωνικού περίγυρου. Eίναι αναφαίρετο δικαίωμα η συντροφικότητα, και έτσι πρέπει να της φερόμαστε.

Στο πρώτο μου άρθρο που κυκλοφόρησα, στο περιοδικό Vantage, πριν κάποια χρόνια, έγραφα για κάποια γυναίκα που στα πενήντα και κάτι ψηλά βρήκε τον σύντροφο που της ταίριαζε, που ήθελε να περάσει τους τελευταίους σταθμούς της ζωής της μαζί του. Ποτέ δεν είναι αργά.

Τα σαράντα είναι τα καινούργια τριάντα και τα πενήντα τα καινούρια σαράντα και πάει λέγοντας. Το σκίρτημα, ο έρωτας, η συντροφικότητα, ακόμη και ο γάμος δεν γνωρίζουν ηλικία ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε.

Κολυμπάς με το ρεύμα και αφήνεσαι στα κύματα να σε παρασύρουν και να σε βγάλουν στο λιμάνι που πρέπει, όταν φτάσεις εκεί θα ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να ρίξεις άγκυρα. Μην φοβηθείς, μην παλέψεις να πάς κόντρα στα κύματα, μην κρύβεσαι σου λέω…

Λίγες μέρες αργότερα πήγα να την συναντήσω, το χαμόγελο της μου ανέβασε την διάθεση, όπως έκανε πάντοτε άλλωστε. Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό σκέφτηκα, έκτος ότι έκανε χρήση του «δικαιώματος της».

…Όλο αναβολές όλο ξεχνάω να ζήσω, μα τότε έρχεται η στιγμή, η αγάπη έρχεται στο τέλος!