Η μοναξιά γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος – Του Παντελή Θεοδοσίου

Ο τρίτος μήνας της άνοιξης είναι εδώ. Πήρε σκυτάλη από έναν μπερδεμένο μετεωρολογικά Απρίλιο και μπήκε φορτσάτος. Μάιος, ο μήνας που η χλωρίδα δίνει ρέστα και η πανίδα αναπαραγωγικά οργιάζει. Η φύση στα καλύτερά της στολίστηκε με τα πολύχρωμα αγριολούλουδα, μπας και θρονιάσει έστω και με το ζόρι λίγο χρώμα στις ψυχές μας.

Ο ξαφνικός χαμός δύο αγαπήμενων μου προσώπων τάραξε τη ρουτίνα μου. Όσο ανιαρή και να ήταν εκείνη η ρουτίνα, εγώ την αγαπούσα. Μου παρείχε ασφάλεια, συνήθεια και πάνω από όλα την ζούσα μακριά από δυσάρεστες εκπλήξεις. Παρέα με όλα όσα άλλαξαν στο καθημερινό μου μενού προστέθηκε ακάλεστη και η αϋπνία. Ίσως να είναι και η αυτοάμυνα του οργανισμού, αρνείται να κοιμηθεί μην έρθει αντιμέτωπος με εφιάλτες.

Όλα αυτά τα βράδια αναπόφευκτα το ρίχνω στο διάβασμα. Τόσο διάβασμα ούτε σαν τελειόφοιτος λυκείου, αλλά ούτε και σαν φοιτητής δεν έκανα. Το μόνο κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου αναλώνομαι ψυχή τε και σώματι στην επικαιρότητα.

Τρομάζω όταν συνειδητοποιώ πόσες ανοιχτές συγκρούσεις βρίσκονται εν ενεργεία αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Από την Ουκρανία μέχρι την Ταϊβάν και από την Αμερική μέχρι την Κύπρο είναι αρκετά τα σημεία που θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ακολουθία κλιμάκωσης που θα οδηγούσε στην καταστροφή. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μέχρι τώρα ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί αποφεύγοντας έναν παγκόσμιο πόλεμο, όμως η τύχη σαφώς και δεν αποτελεί προϊόν κάποιας στρατηγικής.

Πάντα πριν το ξημέρωμα ένα βαθύ σκοτάδι απλώνεται παντού και τότε το φως έρχεται να διαλύσει τη νύχτα, να φωτίσει τη ζωή και να χαρίσει μια νέα πραγματικότητα. Μια νέα μέρα κατά την οποία η ανθρωπότητα απέχει από την πυρηνική καταστροφή όσο μια παρεξήγηση ή ένας λανθασμένος υπολογισμός.
Ο κόσμος μοιάζει πλέον εξαιρετικά επικίνδυνος για τον μέσο άνθρωπο. Πουθενά δεν μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής. Πας ένα ταξίδι για τρεις μέρες να δεις μια νέα χώρα και πέφτεις θύμα τρομοκρατικής επίθεσης. Παίρνεις το παιδί σου σε μια παιδική χαρά και γίνεσαι άθελά σου μάρτυρας βιασμού ή εμπορίας ναρκωτικών μέρα μεσημέρι. Μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου για να πας στη δουλειά και σκοτώνεσαι σε ένα τροχαίο, επειδή κάποιος πέρασε με κόκκινο ή οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ.
Είναι και κάποιοι άτολμοι, που κλείστηκαν στα καβούκια τους, που επέλεξαν να παρακολουθούν τη ζωή αμέτοχοι από απόσταση καθισμένοι στον καναπέ τους για να μην ζήσουν τίποτα από τα προαναφερθέντα και πέφτουν θύματα μιας ληστείας ή βιασμού μέσα στο ίδιο το σπίτι τους.
Δυστυχώς όλα τα πιο πάνω, αν εξαιρέσει κανείς τις τρομοκρατικές επιθέσεις, δεν είναι φανταστικά γεγονότα, δεν βγήκαν από ταινία τρόμου, αλλά συμβαίνουν γύρω μας. Το τελευταίο διάστημα η κυπριακή κοινωνία οδηγείται σε απόγνωση, καθώς η κυβέρνηση αναλώνεται σε μια επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης προσπαθώντας να εξωραΐσει την πραγματικότητα.
Στη νέα πραγματικότητα, η κοινωνία μας αποτελείται από ανθρώπους που ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, κατασχέσεις κατοικιών και άστεγους, κλειστά μαγαζιά, λουκέτα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ελλείψεις φαρμάκων και δυστυχώς στη νέα κοινωνία, στη νέα τάξη πραγμάτων η κατάλυση όλων των ηθικών αρχών και αξιών είναι πιο έντονη από ποτέ. Η σήψη και η διαφθορά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα ζωής.
Το να ζεις στην Κύπρο πλέον δεν αποτελεί ένα όνειρο, αλλά εφιάλτη. Γύρω μας η παρακμή, πλάι μας η σήψη και η ανέχεια. Βρισκόμαστε μπροστά σε κοσμογονικές αλλαγές, βιώνουμε την πλήρη αποσύνθεση της κυπριακής κοινωνίας, προσπαθώντας να επιβιώσουμε μέσα σε ένα κράτος που ουδέποτε κατάφερε να πάει μπροστά. Μετά από δέκα συναπτά έτη συνεχούς οικονομικής ύφεσης, το φως στο τούνελ όχι μόνο δεν φαίνεται να υπάρχει, αλλά απομακρύνεται ακόμη περισσότερο.
Η βία και ο τρόμος που βιώνουμε καθημερινά έφτασε πλέον σε ένα κομβικό σημείο. Η έξαρση της παράνομης μετανάστευσης με τις ευλογίες των πολιτικών και των βουλευτάδων οδηγεί αναπόφευκτα την Κυπριακή επικράτεια σε μια χαώδη παρανομία, μόνο και μόνο για να μπορέσει να επιβιώσει. Καθημερινά νιώθω ότι είμαι αναγκασμένος να πάρω τον νόμο στα χέρια μου για
να προφυλάξω τα κεκτημένα μου από κάθε μορφής παράνομα εισερχόμενο στη χώρα μου πρόσωπο ή και συμπατριώτες μου. Όλοι ανεξαιρέτως φυλής και χρώματος θεωρούν δεδομένο ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.

Νιώθω ότι είμαι αναγκασμένος να δουλεύω σαν σκλάβος δεκατέσσερις ώρες την ημέρα για να αντεπεξέλθω στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, τις αφαιμακτικές φορολογίες, τους παράλογους λογαριασμούς κοινής οφελείας βιώνοντας πρωτόγνωρες στερήσεις βασικών υλικών και κοινωνικών αγαθών. Ως πολίτης αυτού του κράτους αισθάνομαι παραγκωνισμένος και αβοήθητος από το κράτος σε σχέση με τον κάθε “κουβαλητό” ο οποίος λαμβάνει επιδόματα και διευκολύνσεις και αν δεν τα λάβει έγκαιρα τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά. Εγώ από την άλλη αν δεν πληρώσω έγκαιρα πληρώννω και πρόστιμο. Καζάνι που βράζει το μέσα μου, γεμάτη απογοήτευση και θυμό η ψυχή μου, μα κυρίως οργισμένος στην ιδέα και μόνο ότι καμία ελπίδα δεν έχουμε.

Η μικρή μας πατρίδα δυστυχώς είναι τόπος επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους θλιμμένους, εκνευρισμένους και αγανακτισμένους χωρίς την παραμικρή διάθεση να κάνουν κάτι για να αλλάξει όλο αυτό. Απλά υπομένουν υποτακτικά επιλέγοντας να μην κοιτάνε γύρω τους ή να κοιτάνε τα χειρότερα των άλλων απλά και μόνο για να αισθανθούν καλύτερα με τα δικά τους προβλήματα. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και όσοι τις ευαγγελίζονται λένε ψέματα. Πιο ξεκάθαρα από ποτέ είναι υπόθεση του καθενός από εμάς να βγει η χώρα από το σημερινό της αδιέξοδο.

Το δικό μου πρόβλημα αύριο θα γίνει και δικό σου, γιατί δυστυχώς αν «κλειστούμε μέσα μας» η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος. Όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, όπως επίθεση ή βιασμός ή μπούλινγκ ή ατύχημα, τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ισομερώς στο πλήθος.
Η λύση σε όλα αυτά έχει όνομα. Ονομάζεται αλληλεγγύη και η διάχυση της ευθύνης δεν αποτελεί έμφυτο χάρισμα, αλλά πρέπει να καλιεργείται και να διδάσκεται. Την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι μπροστά στα μάτια σου, να αντιδράσεις διαφορετικά. Αντί να τραβάς με το κινητό σου βίντεο ή φωτογραφίες, βοήθησε την γυναίκα ή το παιδί ή τον άγνωστο που ξυλοκοπιέται ή βιάζεται πιστεύοντας ότι είναι δική σου ευθύνη.
Μην μένεις στην απέξω, μην στρέφεις αλλού το βλέμμα με απέχθεια, μην κοιτάς με σταυρωμένα τα χέρια την καταστροφή να πλησιάζει. Όσα αντικρίζουμε καθημερινά γύρω μας αντικατοπτρίζουν την κοινωνία μας και τις αγωνίες της. Αυτό που είμαστε, αλλά και αυτό που απευχόμαστε να γίνουμε. Ίσως είναι ακόμη στο χέρι μας να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο που αλλάζει επικίνδυνα, αν όχι για εμάς, τότε για τα παιδιά μας που ζουν σε έναν άγριο κόσμο, που εμείς τους παραδώσαμε.