Η Κυπριακή δικαιοσύνη άργησε μια μέρα – Του Παντελή Θεοδοσίου

Ο έβδομος σε σειρά μήνας του ημερολογίου είναι εδώ. Θα ήθελα πάρα πολύ να τον αποκαλέσω δεύτερο μήνα του καλοκαιριού, αλλά δεν είμαι και σίγουρος, μιας και πήρε σκυτάλη από έναν μπερδεμένο και ψυχολογικά διαταραγμένο Ιούνιο (που μάλλον θύμιζε Σεπτέμβριο). Πάλι καλά να λέμε που δεν μας έπιασαν οι ζέστες απότομα, γιατί εκεί που έφτασαν οι λογαριασμοί του ρεύματος, το σκέφτεσαι δύο και τρεις να βάλεις μπρος το κλιματιστικό.

Ο Ιούλιος φέτος με βρίσκει θυμωμένο και βαθύτατα προβληματισμένο. Για άλλη μια φορά ένα σκάνδαλο να το πω, μια παρανομία να την πω, ένα ποινικό αδίκημα να το πω, όπως και να το πω σημασία πλέον δεν έχει, το κάναμε γαργάρα. Σιγοψιθυριζόταν από την αρχή ότι θα το κάναμε γαργάρα και δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά τελικά ποιος είμαι εγώ για να διαψεύσω τα gossip και τα κους-κους;
Αναφέρομαι στην πολύκροτη δίκη του τέως Μητροπολίτη Κιτίου για την άσεμνη επίθεση σε 16χρονη το 1981, υπόθεση για την οποία τελικά ο κατηγορούμενος έπεσε στα «μαλακά». Το πόσο με ενοχλεί αυτό το μαλακά μέσα στα εισαγωγικά μόνο ένας Θεός το ξέρει. Αυτό το μαλακά λοιπόν σε συνάρτηση με την άκρως εξευτελιστική ποινή που του επιβλήθηκε ήταν αρκετά για να με γεμίσουν νεύρα, καταστρέφοντας μέχρι και σήμερα την κάθε μου μέρα.
Για άλλη μια φορά, η κυπριακή δικαιοσύνη έπρεπε να ντρέπεται. Αν είχαν έστω κι ένα γραμμάριο τσίπας επάνω τους, θα έπρεπε να είχαν όλοι παραιτηθεί. Ντράπηκε και η ντροπή μαζί σας! Σε μια χώρα που έχει μια ιστορία χρόνων, τιμής, ηρωισμού και τιμιότητας κάποιοι δυστυχώς κοιτάζουν την καρέκλα τους και όχι τον άνθρωπο.
Αν η Κυπριακή δικαιοσύνη είχε περισσότερο τσαγανό και οι πολιτικές κλίκες μικρότερη επιβολή, αν δεν διακυβεύονταν χρήματα κι επιρροή (δηλαδή τα πάντα), αν το παρελθόν δίδασκε και τα γεγονότα είχαν replay, fast forward και rewind, όλα θα ήταν αλλιώς. Ο μηχανισμός της ανταλλαγής χάρεων και της παροχής προστασίας προφανώς ήταν και παραμένει παντοδύναμος. Όποιος πιστεύει το αντίθετο, μάλλον δεν ζει τη ζωή του στην Κύπρο, αλλά σε ένα ανέμελο ροζ συννεφάκι. Δικαιοσύνη δεν είναι οι νόμοι, κύριοι, ένα παιδί να ρωτήσεις μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι δίκαιο και τι όχι, κι ας μην έχει διαβάσει τον ποινικό κώδικα.
Το χειρότερο στην όλη υπόθεση είναι η ίδια η στάση του κατηγορούμενου. Αλαζόνας, επιθετικός και είρωνας. Ούτε καν ένα «συγγνώμη», εκείνο που όλοι λέμε άπειρες φορές στην καθημερινότητα, δεν το ακούσαμε από το στόμα του. Όμως, η ειλικρινής συγχώρεση είναι κάτι περισσότερο από λέξεις. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να ωφελήσει τόσο αυτόν που την αποζητά, όσο κι εκείνον που τη δίνει.

Το όλο σκηνικό όπως ήταν αναμενόμενο δίχασε το κοινό. Το πόπολο μοιράστηκε σε τρεις κατηγορίες. Για να τις περιγράψω, δανείζομαι τα σοφά λόγια του Ττόμας Σιάζ (Ούγγρος ψυχίατρος). Η πρώτη κατηγορία λοιπόν είναι οι ανόητοι, οι οποίοι ούτε συγχωρούν και ούτε ξεχνούν. Η δεύτερη κατηγορία ανήκει στους αφελείς, οι οποίοι και συγχωρούν και ξεχνούν. Τρίτοι και τελευταίοι οι έξυπνοι, οι οποίοι συγχωρούν, αλλά δεν ξεχνάνε ποτέ τα σκάνδαλα.

Την υπόλοιπη μάζα από το πόπολο που είχε απορίες του τύπου «Τώρα το θυμήθηκε αυτή μετά από τόσα χρόνια;» και «Πόσα την πλήρωσαν οι Σατανιστές για να σκανδαλίσει τον κλήρο;» απλά τους αγνοώ. Αγνοώ ακόμα πιο επιδεικτικά όλους όσους είπαν «Ντροπή της, τι κατάλαβε που προσέβαλε την εκκλησία;».

Η ντροπή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι όλη δική αυτού που με τις πράξεις του προσέβαλε τον ρόλο, τον τίτλο και το έργο που επιτελούσε. Όλοι οι άθεοι και όλοι οι πολέμιοι της εκκλησίας πάντα κάτι θα βρίσκουν για να πολεμούν και να βρίζουν την εκκλησία. Το να αποσιωπήσεις ένα έγκλημα, με σκοπό να προφυλάξεις τη φήμη της εκκλησίας είναι πρωτάκουστο. Καμία «κακή» είδηση ή κάποιος «κακός» εκπρόσωπός της δεν έχουν τη δύναμη να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την εκκλησία, επισκιάζοντας όλο το καλό και την αγάπη που δίνει απλόχερα στο ποίμνιό της. Γνωρίζοντας προσωπικά την κυρία που είχε δεχθεί την άσεμνη επίθεση, περίμενα διακαώς να ακούσω τη λέξη «ένοχος».

Περίμενα εκείνην τη δικαιοσύνη να αποδοθεί σε αυτήν και την οικογένειά της σαν ένα σημείο καμπής στην ιστορία, σαν λύτρωση για όλες τις περιπτώσεις παρενόχλησης στα χρονικά αυτής της κοινωνίας.
Τελικά δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη, αλλά μια μεζούρα δικαιοσύνης. Την πέταξαν εκεί χάμου στο δικαστήριο για να βρίσκεται. Για να μην διαμαρτυρηθούν όλοι όσοι στάθηκαν δίπλα σε αυτήν τη γυναίκα, αναζητώντας την αληθινή και ίση δικαιοσύνη. Εκεί που περιμέναμε όλοι (οι αφελείς και ρομαντικοί) αυτό το γενναίο και γιγαντιαίο βήμα μπροστά για να υπάρξει δικαιοσύνη στην Κύπρο, μάθαμε με τον χειρότερο τρόπο ότι το σύστημα πάσχει από σήψη.
Αυτό το εμπεδώσαμε ακόμα καλύτερα τη στιγμή που η αστυνομία «μάντρωσε» κυριολεκτικά σαν πρόβατα έξω από το δικαστήριο όλους όσους είχαν μαζευτεί για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά. Με τον τρόπο τους τα όργανα της τάξης τους περικύκλωσαν και τους απομάκρυναν, ώστε ο τέως Μητροπολίτης Κιτίου να εισέλθει στην αίθουσα του δικαστηρίου, χωρίς να γίνει ορατός στο πλήθος. Αν δεν είναι όλο αυτό προσπάθεια συγκάλυψης και βρωμιάς του συστήματος, τότε τι είναι; Δεν ξέρω και δεν είμαι και ο κατάλληλος άνθρωπος που θα μπορούσε να αποφασίσει τελικά τι ποινή θα άρμοζε να του επιβληθεί από το δικαστήριο ή την Ιερά σύνοδο. Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι έμεινα με την απορία: «Τελικά, τι είναι Δικαιοσύνη;»