Η εξουσία των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν
Της Ρούλας Πέτρου
Οι Ταλιμπάν, ισλαμικό κίνημα που κυβέρνησε το Αφγανιστάν από το 1996 μέχρι την ανατροπή του από τις Αμερικανικές δυνάμεις, το 2001 κατέλαβαν την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, την Καμπούλ, αφού πρώτα κατέκτησαν μεγάλο μέρος της χώρας, τις τελευταίες ημέρες, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων. Το εν λόγω κίνημα ,που παρείχε προστασία στον Οσάμα Μπιν Λάντεν, όταν σχεδίαζε τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001,στην Αμερική, έχει τώρα τον έλεγχο ολόκληρης της χώρας.
Οι Ταλιμπάν επέβαλαν αυστηρούς Ισλαμικούς κανόνες που απαγόρευαν την τηλεόραση και τη μουσική, απαγόρευαν στα κορίτσια να πηγαίνουν στο σχολείο και ανάγκασαν τις γυναίκες να φορούν μπούρκα, είδος ρούχου που καλύπτει το σώμα των γυναικών από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Οι Ταλιμπάν έχουν ως σκοπό να επαναφέρουν την αυστηρή εκδοχή του Ισλάμ σε όλο το Αφγανιστάν. Αφγανοί που ζούσαν υπό τον έλεγχο των ανταρτών δήλωσαν ότι είδαν επιθέσεις εναντίον αμάχων, αλλά και γυναίκες που αναγκαζόταν υπό την απειλή όπλου να εγκαταλείψουν την εργασία τους.
Οι Ταλιμπάν Βγάζουν λεφτά από το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών στο Αφγανιστάν για χρηματοδότηση. Επιβάλλουν φόρους στις επιχειρήσεις, κερδίζουν από το εμπόριο καυσίμων και διευθύνουν παράνομα ορυχεία στην χώρα. Οι ερευνητές του ΝΑΤΟ εκτιμούν ότι οι Ταλιμπάν συγκεντρώνουν ως και 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Χιλιάδες Αφγανοί στριμώχνονται στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, προσπαθώντας απεγνωσμένα να φύγουν από την χώρα ακόμα και με τις τελευταίες εμπορικές πτήσεις. Οι γυναίκες και τα κορίτσια έρχονται τώρα αντιμέτωπες με μία νέα εποχή, περισσότερο καταπιεστική κατά την οποία απαιτείται να φορούν μαντήλες . Ζητούν από τους χωρικούς να τους παραδώσουν τις ανύπαντρες γυναίκες, για να γίνουν σύζυγοι των μαχητών τους.
Η Κριστάλ Μαγιάτ, σύμβολο αντίστασης κατά των Ταλιμπάν, έγινε σύμβολο για τον αγώνα των γυναικείων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αξιών , είναι η γυναίκα που μαζί με άλλες 3 γυναίκες βρήκαν το θάρρος και βγήκαν στον δρόμο και ύψωσαν την σημαία. Έδωσε μία συγκλονιστική συνέντευξη μετά τις φονικές εκρήξεις στο αεροδρόμιο της Καμπούλ και με δάκρυα στα μάτια μιλά για την τραγική κατάσταση που βρίσκονται εκατομμύρια Αφγανές, για την προσπάθεια της να κινητοποιήσει τον κόσμο και για την αναγκαστική φυγή της από την χώρα για να γλυτώσει. Ωστόσο εκφράζει τον φόβο της ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν θα σταματήσουν.
Προσπαθούν να κυβερνήσουν τρομοκρατώντας . Στο στόχαστρο έχουν μπει οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά. Επικρατούν σκηνές χάους στους δρόμους και το αεροδρόμιο. Προσπαθούν χρησιμοποιώντας βία να εδραιώσουν την εξουσία τους στο Αφγανιστάν. Αιχμαλωτίζουν ανθρώπους χωρίς λόγο και σκοτώνουν αθώους πολίτες.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεσηκωθούν ενάντια στην θηριωδία τους, να προστατεύσουν τη ζωή, την τιμή, την αξιοπρέπεια τους και τις περιουσίες τους. Περισσότεροι από 18 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανάγκη από βοήθεια. Υποφέρουν από υποσιτισμό και οι ιατροφαρμακευτικές προμήθειες αρκούν μόνο για μία εβδομάδα. Εκατοντάδες οικογένειες εκλιπαρούν για φαγητό και στέγη.
Την ίδια στιγμή Αφγανοί απελπισμένοι παραμένουν κοντά στο αεροδρόμιο, παρά τον τρόμο της διπλής τρομοκρατικής επίθεσης με αποτέλεσμα να πεθάνουν πάνω από 180 άνθρωποι, με την ελπίδα να καταφέρουν να φύγουν από την χώρα τους και να παραμείνουν ζωντανοί. Ο Γολγοθάς τους είναι μεγάλος. Δεν τους αφήνουν να μιλήσουν και να έχουν επαφή με τα ξένα στρατεύματα. Πυροβολούν κατευθείαν προς τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους. Ζουν μια κόλαση. Εκλιπαρούν για βοήθεια. Νοιώθουν ότι δεν υπάρχει μέλλον για τα κοριτσάκια και τις γυναίκες. Ο μεγαλύτερος τους φόβος είναι ότι οι Ταλιμπάν θα κρεμάσουν τους Αφγανούς και θα σκοτώσουν τις γυναίκες και τα παιδιά χωρίς κανένα δισταγμό. Αρπάζουν κορίτσια και γυναίκες από 15-41 ετών και τις αναγκάζουν να παντρευτούν. Εκλιπαρούν όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου να βοηθήσουν την χώρα τους. Παιχνίδι στα χέρια των Ταλιμπάν η ζωή των γυναικών.
Δεν υπάρχουν λόγια… Μόνο σκοτάδι, οδύνη, σπαραγμός για όλους αυτούς τους ανθρώπους που η μοίρα τους έμελλε να ζουν σε μια χώρα χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, όμορφες στιγμές, ποιότητα ζωής, αλλά σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, βίας, εγκληματικότητας. Αν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου έβλεπαν με άλλο μάτι αυτές τις τραγικές καταστάσεις για τον άνθρωπο και δεν έβαζαν πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα και το χρήμα, τότε ίσως ο κόσμος να μην ήταν μία κόλαση, ίσως και αυτοί οι άνθρωποι να ζούσαν μια φυσιολογική ζωή χωρίς τον τρόμο του θανάτου κάθε στιγμή. Ας ελπίσουμε ο Θεός να αγκαλιάσει αυτούς τους ανθρώπους και να τους απαλλάξει μια μέρα από το μαρτύριο που ζούν. Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει ένα θαύμα και αυτοί οι άνθρωποι θα μπορέσουν να βρουν τον δρόμο τους μόνο..» μέσα από το φώς του φεγγαριού».
