Αυτός ο μήνας μπαίνει αλλιώτικα… – Της Ιωάννας Τζούλιου

Εδώ και μέρες σκέφτομαι τι να γράψω αυτό το μήνα. Το μυαλό μου είναι κενό, πιασμένο σε μια παγωμένη λαβή που αρνείται να απελευθερώσει το κράτημά της. Ο κέρσορας αναβοσβήνει αμείλικτα, κοροϊδεύοντάς με με το κενό του βλέμμα. Αντιμετωπίζω αυτή την άδεια οθόνη, προσπαθώντας να γράψω κάτι ουσιαστικό. Ρωτάω τον εαυτό μου «τί έχεις πάθει; Ξεκόλλα επιτέλους!»

Κάθομαι στο γραφείο μου, αγναντεύω έξω τη φύση και τη θέα από το μεγάλο παράθυρο, ενώ οι σκέψεις μου γυρίζουν γύρω-γύρω σε έναν ατελείωτο κύκλο, σαν καρουζέλ που έχει κολλήσει σε κίνηση. Νιώθω παγιδευμένη. Είναι σαν να έχω παγώσει στη θέση μου, χωρίς να μπορώ να προχωρήσω μπροστά ή να βρω λέξεις.

Η απογοήτευση συσσωρεύεται μέσα μου, μια αυξανόμενη παλίρροια ανησυχίας και αμφιβολίας. Αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι αυτή η κατάσταση που νιώθω κολλημένη, είναι κάτι περισσότερο από μια φευγαλέα στιγμή. Είναι μια αντανάκλαση κάτι βαθύτερου – μια ένδειξη ότι ίσως έχω εξαντληθεί. Είναι σαν ο κόσμος να προχωράει, ενώ εγώ παραμένω κολλημένη σε αυτή τη στιγμή, χωρίς να μπορώ να βρω τρόπο να προχωρήσω. Είναι ένα αίσθημα αδυναμίας.
“Ό,τι δεν προοδεύει, πεθαίνει”. Αυτές οι σκέψεις αντηχούν στο μυαλό μου, με μια βαθιά αλήθεια. Βρίσκω παρηγοριά στο οικείο. Όπως μια χειμωνιάτικη νύχτα που περνώ στον άνετο καναπέ μου, κουκουλωμένη στη κουβέρτα μου, απολαμβάνοντας μια ταινία, βρίσκω ασφάλεια και ικανοποίηση.
∆εν θέλω όμως να νιώθω τόσο εφησυχασμένη. ∆εν θέλω να μπερδεύω την άνεση με τη μονιμότητα. Και ενώ νιώθω ότι έχω βαλτώσει, αισθάνομαι μια αναταραχή, μια συνειδητοποίηση ότι ήρθε η ώρα να ταρακουνήσω τα πράγματα στη ζωή μου, να πετάξω τα φορτία που με βαραίνουν. Τώρα που νιώθω στάσιμη, κολλημένη, εξαντλημένη από τις σκέψεις μου και αποσυνδεδεμένη, αναγνωρίζω ότι είναι ακριβώς η ώρα που έχω ανάγκη να αλλάξω κάποιες πτυχές της ζωής μου. Είναι η ευκαιρία μου να τα φέρω όλα τούμπα, να αμφισβητήσω το κατεστημένο και να ορμήσω προς τα εμπρός.
Μέσα σε αυτή την απογοήτευση, συνειδητοποιώ ότι έχω μια ευκαιρία. Είναι μια ευκαιρία να κάνω επανεκκίνηση, να αφήσω να φύγουν παλιά μοτίβα και τρόποι σκέψης που δεν με εξυπηρετούν πλέον. Ίσως είναι ακόμη καιρός να απελευθερώσω οτιδήποτε με κρατάει πίσω από την πρόοδο. Βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τρένο. Σε κάθε στάση αφήνω κάτι πίσω, και παίρνω κάτι καινούργιο μαζί μου.
Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσω το ρόλο που παίζω εγώ η ίδια στη δική μου στασιμότητα. Οι λέξεις που χρησιμοποιώ, οι σκέψεις που επιτρέπω να κυριαρχήσουν στο μυαλό μου, έχουν βαθύτατο αντίκτυπο στην πραγματικότητά μου. Αν θέλω να προχωρήσω μακριά από αυτό το σημείο που αισθάνομαι στάσιμη σε ένα σημείο ελευθερίας, πρέπει να αντιμετωπίσω τις δικές μου «κακές» σκέψεις με τις οποίες παλεύω καθημερινά. Μια φωνούλα μέσα μου, μου λέει «Ιωάννα, είναι ώρα για επαγρύπνηση!».
Ξέρω ότι αυτό το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο. Απαιτεί γενναιότητα, ευαλωτότητα και προθυμία να αποδεχτώ την ταλαιπωρία. Σημαίνει να αφήσω τα γνωστά, να βαδίσω προς το άγνωστο και να δώσω χώρο σε νέες προοπτικές να ριζώσουν. Αλλά οι ανταμοιβές που περιμένουν στην άλλη πλευρά αξίζουν τον κόπο. Η αλήθεια είναι ότι συχνά βρισκόμαστε κολλημένοι επειδή επιλέγουμε να μένουμε εκεί. Ναι, καλά διάβασες. Παγιδεύουμε τους εαυτούς μας εν αγνοία, προσκολλημένοι στις ζώνες άνεσής μας και αρνούμενοι να κάνουμε το άλμα που απαιτείται για να απελευθερωθούμε. Νιώθω και γνωρίζω πως δεν είμαι μόνη με αυτό το συναίσθημα. Όπως εγώ, νιώθεις κι εσύ κάποτε κολλημένος. Είναι φυσιολογικό. Στο ταξίδι μας όπου κάνουμε ένα βήμα μπροστά αλλάζοντας ότι μας βαραίνει τη ψυχή, έχουμε τη δύναμη να πυροδοτήσουμε μια σπίθα στους γύρω μας. Αγκαλιάζοντας τη δική μας μεταμόρφωση, δημιουργούμε ένα κυματιστό αποτέλεσμα που εξαπλώνεται μακριά και ευρέως. Η απελευθέρωσή μας γίνεται μεταδοτική.
Αυτός ο μήνας μπαίνει αλλιώτικα, λοιπόν, για μένα. Αυτόν τον μήνα, γράφω με διαφορετικό τόνο. Παρεκκλίνω από τα συνηθισμένα θέματα της θετικότητας
και της ενσυνειδητότητας. Αντ’ αυτού, εμβαθύνω σε μια συνειδητοποίηση που μου ήρθε, που με αναγκάζει να αντιμετωπίσω την αλλαγή. Αυτόν τον μήνα, γράφω
από ένα επίπεδο αναγνώρισης της δικής μου στασιμότητας και της επείγουσας πρόσκλησης να συνεχίσω να αναπτύσσομαι. Είναι κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών που αισθάνομαι ότι έχω κολλήσει, όπου οι σκέψεις μου ανακυκλώνονται, που βρίσκω τη διαύγεια που χρειάζομαι για να δω πως θα προχωρήσω.
Αυτόν τον μήνα, το άρθρο μου αντανακλά μια βαθιά δέσμευση για αυτογνωσία και προσωπική ανάπτυξη. Είναι μια πρόσκληση στον εαυτό μου, και ίσως και σε σένα αν συντονίζεσαι με αυτά τα συναισθήματα, να ξεκινήσεις ένα μεταμορφωτικό ταξίδι.
Αυτόν τον μήνα, τα λόγια μου έχουν διαφορετικό βάρος. Αντανακλούν μια κατανόηση ότι το να είμαι κολλημένη δεν είναι αδιέξοδος, αλλά ένας οδοδείκτης που μου δείχνει το δρόμο της εξέλιξης.
Αυτό είναι το μήνυμα που φέρνω αυτόν τον μήνα. Ένα μήνυμα αυτογνωσίας, αλλαγής και της δύναμης να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι έχουμε κολλήσει.
Και έτσι, καθώς οι λέξεις μου γεμίζουν τη σελίδα, γίνεται ένας μεταφορικός χάρτης του εσωτερικού μου τοπίου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου, ο ήλιος δύει και ξέρω ότι μια νέα αυγή με περιμένει – μια συμφωνία δυνατοτήτων που περιμένει να συντεθεί. Σκέφτομαι: “Αυτή είναι η στιγμή μου”.