Αυτός ο κόσμος που αλλάζει, μας τρομάζει;
Της Βέρας Κοσμά
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Το ακούσαμε, το είδαμε, το ζήσαμε. Εμείς, ωστόσο, είμαστε έτοιμοι για νέες προκλήσεις ή «παίζουμε στις καθυστερήσεις»;
Ο κόσμος πλάστηκε σε έξι μέρες και πάει, τελείωσε. Όχι, ο κόσμος διαρκώς αλλάζει, διαρκώς εξελίσσεται, διαρκώς δημιουργείται. Κάποιες φορές αυτό γίνεται με νωχελικούς ρυθμούς και κάποιες άλλες η αλλαγή γίνεται πριν καν συνειδητοποιήσουμε τι μας γίνεται, πριν προλάβουμε να πούμε “κύμινο”.
Γιατί η ζωή έχει τη δυνατότητα και το ελεύθερο (σιγά μην μας ρωτήσει κιόλας!) να κάνει για εμάς, αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Μπορεί να μας δώσει ένα δυνατό χαστούκι και να μας στείλει στο άγνωστο.
Για κάποιους ο κόσμος χάλασε, η κοινωνία μας τα έχει παίξει και η νεολαία είναι ανεξέλεγκτη. Για τους απαισιόδοξους το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Πόσο μάλλον στην Κύπρο που κυρίως οι γονείς μας έχουν δει να συμβαίνουν τεράστιες κοινωνικές αλλαγές χωρίς όμως να τις αποδέχονται. Σοβαρές αλλαγές στην κοινωνία, στον πλανήτη, στις οικογένειες, στους ανθρώπους. Αλλαγές που ο απλός παραδοσιακός νους δεν μπορεί να χωνέψει, να δεχτεί και να αγκαλιάσει με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να εθελοτυφλούν ή απλά να ανοίγουν το στοματάκι τους και όποιον πάρει ο Χάρος. Φτάσαμε στο σημείο όλοι να έχουμε άποψη για όλους και για όλα. Ακόμα και όσοι δεν εκφράζουν φανερά τις σκέψεις τους, στο μυαλό τους έχουν σχηματισμένη εικόνα για τον γείτονα τους, τον συνεργάτη τους, τη φίλη του φίλου τους, τον συγγενή που έχουν να δουν 5 χρόνια, το καινούριο κτήριο που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας, το νέο παιδότοπο που έφτιαξε ο δήμος και ούτω καθεξής.
Δύσκολα αντιλαμβανόμαστε πως πλέον, δεν υπάρχουν μόνο δάσκαλοι και γιατροί στο επάγγελμα. Ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, πλέον θα βρεις αστροναύτες, designers, τεχνολόγους φυσικού αερίου, άντρες να ακολουθούν το επάγγελμα του make-up artist και γυναίκες να βρίσκονται πίσω από το τιμόνι ενός φορτηγού. Και ακόμα πιο δύσκολα θα δεχτούμε πως εν έτει 2020 οι ομοφυλόφιλοι δεν αποσιωπούν τον προσανατολισμό τους, πως ο γιος της γειτόνισσας κάνει χρήση ναρκωτικών, τα κορίτσια ολοένα και διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη κ.ο.κ. Εκτός και αν όλα αυτά συμβαίνουν στο σπίτι μας, που αν είμαστε αρκετά ανοιχτόμυαλοι το καταλάβουμε και το δεχτούμε απλά θα προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με νύχια και με δόντια από τον έξω κόσμο.
Ακόμα και ο θεσμός της οικογένειας αλλάζει σιγά σιγά. Στην Κύπρο με πιο αργά βήματα αλλά αλλάζει. Μπορεί να μαθαίνουμε πως η δομή της οικογένειας αποτελείται από μία μητέρα και έναν πατέρα, αλλά υπάρχει περίπτωση να είναι μονογονεϊκή και να αποτελείται μόνο από τον πατέρα ή μόνο από την μητέρα, αλλά επίσης πλέον μαθαίνουμε πως η οικογένεια μπορεί να αποτελείται από δύο πατεράδες ή δύο μητέρες. Νέα μοντέλα, νέοι παράμετροι και νέα κοινωνικά δεδομένα έρχονται να αλλάξουν την καθημερινότητα μας και όσα ξέρουμε.
Ο δρόμος κανενός από εμάς δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα… Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, δίνει καθημερινά τους αγώνες του και σίγουρα εμείς δεν είμαστε Θεοί ώστε να κρίνουμε τους άλλους; Δεν είμαστε σε θέση να αποφασίζουμε πως πρέπει να ζήσει ο άλλος τη ζωή του. Τι είναι σωστό και τι λάθος; Αυτή την αλλαγή ενστερνίζεται το Volt, το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας. Έχει σκοπό να παρουσιάσει την πραγματική ζωή, χωρίς να κρίνει, χωρίς να σχολιάζει. Έχει σκοπό να σου δείξει πως η πραγματική ζωή λειτουργεί πολύ διαφορετικά και πως η αλλαγή αποτελεί αναγκαιότητα και όσο περισσότερο καθυστερήσει τόσο το χειρότερο.
Καλή ανάγνωση.
