Κατίνα Παξινού: Αρνήθηκε να κάνει δοκιμαστικό και έγινε η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε Όσκαρ

Η “θηριώδης Κατίνα” υπήρξε η μεγαλύτερη τραγωδός όλων των εποχών. Φέτος κλείνουν 50 χρόνια από τον θάνατό της.

Σε λίγες ώρες ξεκινά η 93η απονομή των βραβείων Όσκαρ, σε μία τελετή ιδιαίτερη, γεμάτη καινοτομίες λόγω των μέτρων ασφαλείας, δισταγμό αλλά και ανυπομονησία προκειμένου να διαπιστώσουμε αν τελικά το μοντέλο που έχουν φανταστεί και οραματιστεί οι άνθρωποι του Hollywood και πιο συγκεκριμένα ο παραγωγός της βραδιάς Στίβεν Σόντεμπεργκ θα λειτουργήσει, ή αν η απονομή αυτή μείνει στην ιστορία όχι μόνο ως η πρώτη εν μέσω πανδημίας, αλλά ως μία παταγώδη αποτυχία.

Όπως συμβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο, έτσι και φέτος αναμένεται να έχουμε “άρωμα” Ελλάδας, αποδεικνύοντας ότι η πολύπαθη χώρα μας συνεχίζει να παράγει μεγάλα ταλέντα και ανθρώπους με έμπνευση και όραμα. Ο Γιώργος Λαμπρινός είναι λοιπόν υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερου μοντάζ για την ταινία “The Father” και ο διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ είναι υποψήφιος για την εξαιρετική του δουλειά στην ταινία “Η Δίκη των 7 του Σικάγο”, με τις ευχές όλων μας να καταφέρουν να κερδίσουν το πολυπόθητο και ακριβοθώρητο αγαλματίδιο.

Πολλά χρόνια πριν τον Λαμπρινό και τον Παπαμιχαήλ, ή τον Λάνθιμο που όποτε βγάζει ταινία έχει εξασφαλισμένο “φλερτ” με την Ακαδημία, υπήρξε μία γυναίκα η οποία άνοιξε τον δρόμο στον καλλιτεχνικό κόσμο της Ελλάδας, ώστε να μπορεί να ονειρεύεται και να διεκδικεί ένα Όσκαρ και φυσικά την παγκόσμια καταξίωση. Αυτή η γυναίκα δεν ήταν άλλη από την Κατίνα Παξινού, η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός, όπως επίσης και η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός που κατέκτησε το αγαλματίδιο.

Ο Όρσον Ουέλς την είχε χαρακτηρίσει “θηριώδη Κατίνα” ενώ για πολλούς θεωρείται η μεγαλύτερη τραγωδός όλων των εποχών. Με μακρά ιστορία στο θέατρο, η ίδια έχει περιγράψει πολλές φορές τον τρόπο με τον οποίο πήρε τον ρόλο στην ταινία “Για ποιον χτυπάει η καμπάνα”, κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

Το πολύ μακρινό και ταραγμένο 1940 η φημισμένη τραγωδός δέχεται τηλεφώνημα από μέλος της παραγωγής της ταινίας. Όπως μαθαίνουμε στη συνέχεια, ο ρόλος της Pilar, που υποδύθηκε τελικά η Παξινού, είχε προβληματίσει ιδιαίτερα τα μέλη της ταινίας, μιας και δεν μπορούσαν να σκεφτούν καμία ηθοποιό ικανή να υποδυθεί τη φλογερή ισπανίδα ηρωίδα. Μέχρι που σκέφτηκαν την Παξινού, χωρίς ωστόσο να είναι προετοιμασμένοι για την απάντησή της.

“Έχεις παίξει στον κινηματογράφο;” την ρώτησαν, “Όχι” απάντησε εκείνη, “Θέλεις να έρθεις στο Hollywood;” την ξαναρώτησαν, “Όχι” ξαναείπε εκείνη, “Μήπως θα ήθελες να λάβεις μέρος σε μία ταινία της Paramount;” έκαναν την ύστατη προσπάθεια, για να ξαναλάβουν την ίδια αρνητική απάντηση! Όπως η ίδια η Παξινού είχε δηλώσει, είχε ήδη μετανιώσει την άρνησή της αμέσως μόλις είπε το “Όχι”, γεγονός που τη στενοχώρησε ιδιαίτερα καθώς θεώρησε ότι έχασε μία μεγάλη ευκαιρία. Άποψη που δεν συμμερίστηκε η μάνατζέρ της η οποία ενθουσιάστηκε και θεώρησε βέβαιο ότι σύντομα θα είχαν ένα νέο τηλεφώνημα! Έτσι και έγινε!

Η Παξινού πήγε στην Αμερική και πιο συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, όπου τα στούντιο της Paramount επικοινωνούσαν απευθείας με το Hollywood. Αρνήθηκε κατηγορηματικά να κάνει δοκιμαστικό γιατί όπως είπε, η ερμηνεία αλλά και ο ρόλος της θα αδικούνταν μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά που είχε στη διάθεσή της ενώ μίλησε τηλεφωνικώς και με τον σκηνοθέτης της ταινίας, όπου του ανέλυσε για ποιο λόγο είχε πολλά κοινά με τη χωριάτα Pilar.

Προφανώς η Παξινού πήρε τον ρόλο, ενώ η πρώτη της σκηνή για την ταινία ήταν με τον Gary Cooper, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα ευγενικός και φιλικός απέναντί της. Μάλιστα ήταν εκείνη που αποφάσισε το ύφος με το οποίο θα ντυνόταν η ηρωίδα της μιας και διαφωνούσε κάθετα με τις επιλογές του σκηνοθέτη, ο οποίος όπως τόνιζε δεν είχε ιδέα από μεσογειακό ταμπεραμέντο.

Τελικά, στην απονομή του 1944, η οποία πραγματοποιήθηκε στο κινέζικο θέατρο “Grauman”, στο Λος Άντζελες η Παξινού κερδίζει το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, έχοντας ως θεατές στρατιώτες και νοσοκόμες! Στον νικητήριο λόγο της αφιέρωσε το βραβείο στους στρατιώτες και στην πατρίδα της που ήταν υπό κατοχή.

Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1973 σε ηλικία 72 ετών, νικημένη από τον καρκίνο. Πάλεψε για τέσσερα χρόνια με την ασθένεια ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της συνέχισε να εργάζεται κανονικά. Λίγο πριν το τέλος, βρέθηκε στην Επίδαυρο ως θεατής κατά τη διάρκεια παράστασης. Το κοινό την αναγνώρισε και άρχισε να τη χειροκροτά με ενθουσιασμό.

Πηγή: womantoc.gr